Alþýðublaðið - 07.04.1971, Blaðsíða 6

Gerome Ragni og James Rado
ÞýSandi: Kristján Arnason.
Leikstjóri: Brynja Benediktsdóttir
Sóngstjóri:
Sigiiröúr Rúnar Jórtsson
tmmynd: Jón Þórisson.
□ Stftir að ég hefði séð
ameríska sörtglefkinn „Kár“ ' í
uppíærslu LeKcEélags Kópavogs
á ‘mán.a'dagskvöld, varð mér
fyrst ljóst hve mikið höfundar
„Boppieiíkisins Óla“, sem sýnd-
ur var í Tjarnarbæ af Litla leik-
féiaginu í fyrra, höfðu lært af
þessu bandaríska hippaverki. Þó
er. eínislega um gagnólík verk
að ræðaj en andi þelrra og
taeíkniieg íramsetning eru áber-
andi skyld. Þetta er alls ekki
sagt islenzlka verkinu til hnjóðs^
|>ví ég verð að játa, að mér
fannGt meiri fengur að „Óla“,
einfaldl-ega vegrn?. þess að hann
hjó nær okkur, fjallaði um
veigamikdl mál í ofckar nánasta
umhverfi, auk þess sem hann
var samifelldari og fyndnari en
„Hárið“.
„Hár“ bregður upp myndum
úr bandr-rísku þjóðMfi og fjallar
um bandarísk va-ndamál s«m að
vúsu hafa einnig heimeþýðingu,
bæði vegna þ>ess að Bandaríkin
er.u mesta stórveldi sogunnar og
vegna þess ©ð iþjóðarmorð
Banda.rikjastjórnar í Vietnam
hiýíur að snerta við samvizku
allra hvítra manna og ekki sízt
þeirra sem byggja hinn svo-
netfnda „frjálsa hei.m“ undir
handarjaðri og óbeinni drottn-
un hinna vesturíheimsku þjóð-
anm.orðingja, sem hljóta mundu
samu örlög og nazistaforingj-
amir þýjíku ef þeir væru látnir
svara til s?ka fynir sams.konar
Niirnberg-dómstóli og samherj-
ar Hitlers.
„Hár“ fjallar semsagt um
lífsviffihorf og lifnaðarhætti
þeirrar æsku vestan hafs sem
neitar að láta morð’.él veildhaf-
anna í Washington hakka sig í
spað en þráir að lifa k'fiuu í
friði, frelsi, samfcennd, ást og
umburðarlyndá gagnvart öllum
þeim lífsviðboirfum sem ekki
leiðr-. af sér tortimingu eða glöt-
un mannssálarinnar. Þetta unga
fólk afneitar lífsgiklum hins
venjulega góðborgara, þægind-
um hans, sjáifsblekkingum og
vélgengni, innantómri ættj«.rð-
arást hans og dauðum guðum.
Það neitar að leggja dýrmætt
lífið í sölurnar fynir þjóðfélags-
k?erfi sem elur á hatri og nærist
á lygum og blökkingum.
Kristjón Árnason sneri lefkn-
um á íslenzku og samdi hann að
íslenzkuim staðháttum aftir bví
sem efni stóðu til, bætti jafnvel
inní hs-nn einstökum atriðum,
og heíur verketfná hans án eifa
verið í meira lagi vandasamt.
Mér virðist hann komast mjög
þökkalega frá þýðfrtgunni að svo
miklu leyti sem ég heyrði text-
ana fyrir hávaða tónlistarinnar,
og voru sumir þeirra allsmelln-
ir. Hmsvegar er texti leiksins
ekki veigamikiil í sjáPJum sér,
enda ekki nema lítiU partur af
stóru mynstri.
Brvnja Benediktsdóttir setti
„Hár“ á sríð, og fer ékki milli
mála að hennar verfcefni hefur
veráð vrmdasamast. Miðað við
allar að tæður leysir hún það af
hendi með mikilli prýði. Hún
verður að notast við ólærða og
lítt lærða leikarp og sýiiingarsal
sem elíki er beinlfnis sniðinn
fyrir leiksýningar, þó hann getfi
ýrnsa skemmtilega möguleika,
sem voru skynsamlega hagnýtt-
ir. Þrengslin í salnum virtust
eklíi há sýningunni, enda er
leikendum ætlað að vera í ná-
vígi við áhorfendur. Þsð sem
skorta kann á leikkunnáttu og
sviðsreynslu hjá leikend'im er
meir en unnið upp með smit-
andi leikgleði og þeirri tilfirm-
ingalegu einlægni sem ég fyrir
mína parta kýs miklu fremur
að upplifa heldur en tilfinninga-
snauða tæknikunnáttu hjá at-
vinnumanni. „Hárið“ gerir e.kki
sérlegp miklar kröfur til per-
sónumótunar, þó að hún skafl
vitanlega ekki, en framsögn hins
talaða orðs ihefði mátt vera
skýrari og skrilmer'kilegri. Aft-
urámóti var tónlistin af'burðar
\æl flutt af hljómsveitinni Náít-
úru og meðferð söngtexta yfir-
leitt til fyrirmyndar hjá þeim
sem sungu eittthvað að ráði.
Þetta unga fólk virtist vera á-
kaflega músíkalskt upp til hópa,
og ég er ekki frá því, að það
hafi sjáltft skemmt sér betur á
sýníngunni heldur en þorri á-
horfenda, og var henni þó mjög
val tekið.
Um sjálfan leikinn, einsog
hann var sýndur í Glaumbæ, er
það helzt að segja, að hann
hefði að skaðlausu mátt styttast
til muna. Sum atriðin urðu ó-
þarflega löng í sér og þreytandi,
þeirra á meðal „íslenzka. atrið-
ið“ um landnám norrænna vík-
inga í Ameríku. Hugmyndin var
góð og sömuleiðis upphaifið, en
eiríhvernveginn rann atriðið úíí
sandinn. Satt að segja vrr upp-
færslan ekki nægilega rafmögn-
uð til að þola suma hægustu
katflana. Hinsvegar voru önn-
ur at.riði áhrifasterk, einsog 1úl
dæmis atriðið þegar ljósin
blik’ka í sífellu og morðin eru
endurtekin, það var verulega á-
hrifamikið. Mörg voru atriðin
smell.ln, einsog til dæmis söng-
ur kvennatríósins, sem var listi-
lega af hendi leystur.
Umtfram allt stófaði frá sýn-
in-gunni þeirri menndlcu hlýju,
sem opinská og einlæg meðferð
efnisins vekur bæði hjá leikend-
um og áhorfendum. Sýnina'n
var fjarSka „líkamleg“ í öllum
skilningi; þar var fjalls-ð frjáls-
lega um kynlíf og ýmislegt sem
það varðar, en mér fannst það
hvergi klúrt. Það sem hafði þó
sterkust áhrif var sjáltf tiltfinn-
ingin fyrir lifandii líkömum og
öllum þeim möguleikum til feg-
urðer og lífsnautnar sem þeir
búa yfir, og svo á W"*r* bóg'nn
tortíming þéssara verðmæta í
vitflrring stvrjalda, tr'janotf-
sókna. kyrlbáttabaturs og ö.fund-
af eða ótta. Þesser andstæður
voru drerma.r uoo rreð hrýfandi
og hro]lv?kjandi hætti. Þó-lejk-
■eMijr k^p.rí'^i. ©kki sevjTi-
leha .fullikomið vald á lúkams-
hreyf'ngu.m. sfnum, sannfærðu
þaír shorfendur u.m ,,m',1:'] vrr?i“
Uk'Tn.ans. eðn má. knnnski ksJJ.a
bnð ,.helgi'“ l’kamans?
Li3i.kmy.nd Jóns Þórarinssoh-
ar -var, látlaus og smekkleg;
maður varð her. •uar naumast
var, svo vel féll hún að því sem
var að gerast á svlðinu. Ljósa-
tækn.in var líka í mjög góðu
lagi, þó smáslys hentu, og áíti
ekki lítinn þátt í 'heildaráhrifr
um sýningarinnar. Þa'.r munú
eiga heið'urinn þeir Krj.stinn
Damíelsson og' Beynir Zebit.z.
Sirna er nð segia um hljóðt.a-kni
ög hljóðstjórn þeirra Ólatfs
Thoroddsens og Steins Her-
mannr.sonar.
„Hárið“ byggdr fj'rst og fremst
á hópvinnu, þó einstök hlutvérk
séu misjafnlega veigamikil.
Hópvinnan var í svo góðu la.gi,
að ánægju valcti. Jafnvél aðal-
hlutverkin tvö, Claiude og Berg-
er, sem þeir fóru með af mild-
um f'ítonskrafti og leikgleð.i,
Halldór Kiústinsson og Árni
Blandon, féllu svo vel innf
heildarmyndina, að maður varð
;þess naumast var að sagan sner-
ist um þá fyrst og fremst, Hér
verða ekiki raltin nöfn þeirra
sem komu fram, en ég get ekki
stillt mig um að geta tveggja
hljómsveitaiTnanna úr Nátf.j’ru,
þeirra Sigurðar Rúnars Jónsso.n-
ar 'og Pétu'rs Kristjánssonar, sam
brugðu sér i gervi amerískra
góðborgarabjóna og . stóðu að
einu skemmtilegásta atriði sýn-
itvtarinnar. Sigurður Rúnar var
einnig söngstjóri sýningarinar
og.á mestan heiður atf tónlistar-
hlið.'nni, sem var frábær einsog
fyrr segir.
Le.ikfélag Kópa-vogs á þakkir
skildar fyrir báð framtak að
færa o'kkur ' „H:inið“, þó það sé
hvorki alveg nýtt af náljnni né
einn bvli;.’-. ■ ■Vr-nnt off lát’ð bef-
uv verið í veð.ri vaka í æsifrétt-
tioi dagblaða.nná Félagið hefur
látið útibúa einu bá glæsþegustu
lf'ik'íkrá sem hér hefur sézt,
r'kr’eqr mvn.J-in. sn
mi’k.'ð he.fð.i varið "n — -n
betur var.dað til textó ?-> nróf-
ankn’nc’urs í P;nu leik-
Qrstut iri ritsm’ð sem
r F.-i' c’- Tji útskýringar Hippa-
heirr.npeki“.
Sigurður A. Magnússon.
C íiliOVIKUBAGUR 7. APRÍL 1971