Alþýðublaðið - 10.08.1972, Síða 11

Kross-
gátu-
krílið
/J>AWlWR/nfllHjR [J°'Lk
5/?/77 HL Þ/5/ s/m £LD FjftLL
HRok/
ÚR KOrtUR. NfíR /UUH
7ftL T/tKI
'ftLfí HftS »R
f
‘jkrit RRI LfíND JfíRÐ Ef/V/Ð
Í RÝRft /nftL- HftTÝÐ
VRS/EL %'LiK Lorr
n ULLfíR Kfíbb! '°AÉTr t'ð/
A TRfíTft SToFft
3’ftLS mé
RE/Ð mwR
Sií: c •
U) Sa' SSKiílTlQ'i'lr
5 U) C> )Q ■ ?o J5 *) ") t~ i
. <)i S Mii
\)0. v.toI'tl'SSSU'SC
í> g) C: <id ^ r- X) J) S ^
DÁSAMLEGT LÍF
lögreglubillinn fyrir utan húsið.
Einn lögregluþjónanna dró upp
minnisbók. Enginn hafði sagt
honum neitt, svo að ég varð að
byrja aftur: Hvit stigvél, rauð
húfa, blá kápa, hvitar buxur.
Hann hafði þykka hanzka á
höndunum og átti erfitt með að
skrifa.
,,Og aldur yðar.”
„Tuttugu og sjö ára,” svaraði
ég og æpti: „Eruð þér frá yður?
Hvaða máli skiptir aldur
minn?”
Honum virtist sárna. „Afsak-
ið frú. Ég set ekki reglurnar.
Jæja, þá held ég, að allt sé
komið." Hann lokaöi bókinni og
gekk rólega að bilnum.
Hvað átti ég að gera nú? Ég
hljóp nokkur skref niður götuna,
framhjá húsinu, staðnæmdist og
sneri við. Ef til vill ætti ég að
hringja fyrst. Ég hljóp upp
tröppurnar.
Um leið og ég snerti núninn,
heyrði ég til hennar og ég opnaði
dyrnar hranalega. Hún lá á
gólfinu i anddyrinu, og andlit
hennar nam við óhreint gólfið.
Hún grét með sárum ekka
barns, sem hefur grátið lengi.
Ég settist á kalt gólfið við hlið
hennar og vafði hana örmum.
Hún hafði gegnvætt buxurnar,
sem voru orðnar kaldar, og sjálf
var hún isköld.
Hún barðist við að ná and-
anum. „Ég ga-ég gat ekki—”
Ekkasogin þögguðu niður i
henni.
„Ég skil. Svona nú, ég skil
þetta.” Ég leit á klukkuna. Hálf
þrjú. Tveiri timar.
Það urgaði i loku og skrölti i
keðju og dyr frú Lowry opn-
uðust, og rétt grillti i augu henn-
ar i rifunni.
„Frú Lowry,” hrópaði ég.
„Voruð þér heima? Hún er búin
að vera hérna svo lengi. Hvers
vegna hleyptuð þér henni ekki
inn? Þér hefðuð getað hringt
bjöllunni fyrir hana. Þér vitið,
að hún nær ekki til hennar.
Heyrðuð þér ekki, að hún
grét?”
Eftir langa þögn tók hún til
máls, og ég heyrði rödd hennar i
fyrsta sinn, frá þvi að við flutt-
umst i húsið.
Hún sagði: „Ég vildi ekki
blanda mér i þetta, frú Eld-
ridge. Ég hugsa bara um mig.”
„Gamla, mýbitna leðurblaka!
hrópaði ég og staulaðist á fætur
og lyfti Jane upp. „Ég vona, að
þér mjaðmarbrotnið. 1 baðinu.
Og ég vona, að þér liggið þar
hrópandi á hjálp, þar til þér
drepizt úr hungri!”
Dyrnar lokuðust. Ég hringdi
bjöllunni, sem var þrjátiu senti-
metrum ofan seilingar Jane.
Frú Brock kom fram á stiga-
skörina og horfði niður til okkar.
„Guði sé lof, að þér funduð
hana,” hrópaði hún. áhyggj-
urnar voru næstum búnar að
gera út af við mig.”
Innan úr ibúðinni að baki
hennar glumdi hláturinn úr
sjónvarpinu eins og grjótskriða.
Hún hefði getað farið niður til
þess að athuga, hugsaði ég. En
henni hafði verið sagt að sitja og
biða eftir að dyrabjöllunni yrði
hringt, og þvi sat hún og beið
eftir hringingunni.
Ég slökkti á sjónvarpstækinu.
„Þér megið fara heim núna, frú
Brock,” sagði ég.
Jane var óhrein og grátbólgin,
og tennurnar glömruðu i munni
hennar. Ég klæddi hana úr
votum fötunum og vafði ábreiðu
utan um hana og lét vatn renna i
baðkerið.
Lungnabólga byrjar með
skjálfta. Brjósthimnubólga
byrjar með verk i siðunni. Ö,
Jane, hvers vegna sagðir þú
ekki bilstjóranum, að þú næðir
ekki til bjöllunnar? Hvers vegna
baðstu hann ekki að hringja
fyrir þig?
Hvernig gat hún gert það?
Hann var bilstjórinn, fullvaxinn
maður, sem hafði verið trúað
fyrir Jane, sem varð að sæta
þeim kostum, sem hann bauð.
Og frú Lowry lokaði sig inni eft-
ir að hafa aðgætt, hvað um var
að vera, og lá á hleri inni i ibúð
sinni.
Ég setti kakóbolla hjá baðker-
inu og batt bláum borða um hár
hennar.
„Drekktu það allt,” sagði ég,
fékk henni plastbátana og end-
urnar, gekk út og lokaði dyrun-
um á eftir mér til aö hleypa ekki
út heitri gufunni.
Ég varð að hringja til skrif-
stofunnar. Hnén kiknuðu undir
mér, og ég fór að skjálfa. Ég
Smásaga
eftir Barböru Holland — 4
komst að legubekknum og sett-
ist varfærnislega á brún hans og
hélt mér fast. Ég þorði ekki að
hreyfa mig.
Mér leið eins og linudansara,
sem hefur leikið listir sinar
árum saman einn og litur
skyndilega niður og sér mann-
fjöldann stara á sig opnum
munni.
Ég hélt mér fast við legubekk-
inn meðan sviminn leið hjá, og
mér varð óglatt.
En ég vissi, hvað ég varð að
gera, og ég varð að styðja við
hönd mina til þess að gera það.
Ég hringdi i simanúmer
Jerrys.
Er ég hafði fengið samband
við einkaritara hans gegnum
skiptiborðið, fór að draga úr
svimanum, og er hún hafði gefið
mér samband við hann og hann
tekiö upp símtólið. var ég hætt
að skjalfa og byrjuð að gráta.
SöGULOK
innar án þess að geta um þjóð-
erni hans.
Dulac læknir truflaði sam-
ræður þeirra með þvi að koma
og tilkynna Tommy að honum
hefði verið útvegað sjúkraliðs-
starf sem .Totentrager og
.Pfleger! Hann átti að starfa
með þeim Fauvage og
Foulquier og myndu þeir setja
hann inn i starfið og skyldur
hans gagnvart lifendum og
dauðum.
Hið ógeðfellda starf hans við
likburð frá sjúkraskýlinu hófst
þegar og breyttist aldrei allan
timann, sem hann var i Gleina.
Fyrst gerðist það að SS „heil-
brigðsifulltrúinn” Grosser yfir-
foringi kom með tengur og
kippti öllum gullfyllingum úr
munni þeirra, sem látizt höfðu
yfir nóttina. Yeo-Thomas og
Foulquier báru siðan likin að
litlum kofa sem notaður var
sem likhús. Þar voru likin færð
úr skitugum görmunum en sið-
an staflað upp á þau sem fyrir
voru, oft græn af rotnun. Stund-
um var likhúsið svo fullt, að þeir
urðu að standa á gömlum likum
til að geta smeygt hinum nýrri
innfyrir. En aldrei gerði þetta
hryllilega starf þá kalda og
kærulausa. Að visu gátu þeir
ekki „veitt þeim öllum nábjarg
irnar”, segirTommy, en i hvert
sinn og þeir höfðu troðið nýju
liki á sinn stað i hrúgunni tóku
þeir ofan frollur sinar og stóðu
um stund hljóðir i sömu sporum
þrátt fyrir formælingar og
spörk varðanna.
Skyldustörf Tommys i þágu
þeirra sem eftir lifðu voru ekki
siður ömurleg. Sem sjúkraiiði
varð hann að hlúa að hinum
sjúku i margvislegu og ógeðs-
legu böli þeirra. Vegna næring-
arskorts höfðu sumir kýli á
stærð við' litla melónu sem
spýttu greftri heilan metra þeg-
ar þau voru opnuð og skildu eftir
hnefastóra holu. Á sumum hafði
bjúgur étið allt hold af beinun-
um svo skein i þa »r. 1 tvö
skipti tóku þeir Fv.uiqú!er lif-
andi menn fyrir lik i misgrii
og báru þá til likhússin'
sem þeir urðu að færa þá
tötrana þegar þeir urðu
viö veikan hjartsláttitin og ue
þá til baka svo ^ gætu dáiö
meðal hinna sem tnn . oru með
lifsmarki.
Hann hélt nú áfram ieiö sinni
og borðaði einn og einn tening af
brauði i einu. Hann varð að
tyggja vandlega hvern bita áður
en hann gæti kyngt honum. Af
vininu varð honum betra en
brauðinu, en hann ásetti sér að
treina það og skammta sjálfum
sér þrjá sopa daglega. Jafnvel
þegar byrjaði að rigna og sjúk-
dómurinn ásótti hann með : I
endurnýjuðum þunga, stóð hann i j
við þennan ásetning sinn .
( Smám saman varð erfiðara
að finna felustaði og eftir þvi
sem húsum fjölgaði varð honum
ljósara að hann var kominn inn
á þéttbýlissvæði. Eftir að hafa
sneitt hjá nokkrum þorpum kom
hann i skóg og þar afklæddist
hann og þvoði sér i litilli á. En
enda þótt hann hresstist nokkuð
við það varð honum kaldara en
áður þegar hann fór aftur i rök
fötin og vegna þess að hann var
of máttfarinn og þjáður til að
berja sér eða hlaupa um sér til
hita, fékk hann sér vinsopa og
hnipraði sig saman undir ungu
tré.
Þegar hann vaknaðí var enn
dimmt en það var hætt að rigna.
Hann át fáeina brauðmola, fékk
sér sopa af vininu, lagði af stað
og reyndi að taka mið af föln-
andi stjörnunum. Um sólarupp-
rás fór hann niður bratta brekku
og kom aö molnuðum múrvegg,
sem virtist ná langar leiðir til
beggja handa. Hann heyrði
hvergi hljóð og klöngraðist yfir
múrinn. Hinum megin við
hann kom hann að rústum
Yeo-Thomas
verksmiðju, sem auðsjáanlega
hafði eyðilagst i sprengjuárás.
En handan við verksmiðjuna
var múrveggurinn heill og hlið
in læst, svo hann varð að klifra
yfir og neytti til þess allra sinna
krafta. Vegurinn, semhann kom
nú á var auðsjáanlega aðal um-
ferðaræð og hann tók að litast
um eftir vegvisi. Vegvisinn fann
hann og á honum stóð:
CHEMNITZ 2 Km. Hann hafði
miðað langtum nákvæmar en
hann hafði þorað að gera sér
vonir um. Nú þurfti hann ekki
annað að gera en halda áfram i
vesturátt.
Chemnitz var of stór til að
hann gæti eytt tima i að sneiða
hjá henni svo hann hélt áfram
beint af augum, uppörvaður af
ratvisi sinni, ákveðinn i að kom-
ast gegnum borgina áður en
birti alveg. Um leið og hann
kom að borgarmörkunum gat
hann séð að borgin hafði orðið
illa úti i sprengjuárásum: alls-
staðar voru rústir, þaklaus og
gluggalaus hús stóðu eins og
beinagrindur i daufri morgun-
skimunni og eftir drungalegum
götunum kom tötrum klætt fólk
með fötur og brúsa, of niður-
sokkið i leit sina að vatni til að
taka eftir útliti ókunnugs manns
sem eftir öllum sólarmerkjum
að dæma var i sama báti og það
sjálft. A göngu sinni um borgar
leifarnar heyrði hann mælt á
frönsku og tók eftir að sumir
þeirra sem framhjá fóru voru
franskir striðsfangar eða
franskir verkamenn og fóru
hvorir tveggja frjálsir ferða
sinna, um skuggalegar göt-
urnar.
Þessi uppgötvun kom honum
vel þegar hann var sloppinn far-
sællega gegnum borgina og

Fimmtudagur 10. ágúst 1972
11