Alþýðublaðið - 04.10.1972, Qupperneq 11

Kross-
gáto-
| /AfiÓrTflOREJA' M[
HKY SSfl fíortfl VERO rof? z BtflS
t~
FÁL'n
* 'ft, V/TUR
VftTT mvn x’ö/nAsr
>
fíftáU^ TiTiU- HftFS HljoB FHLU
vflRá VRykk t
þvcrrr * FRÉ rrflST.
BflR BFLt
í ft&ft/R SKOLt
OP V/Ð tw/Lm
P/65ft
(ð S) Ó)
J) J) O é h a^i> þ
c: * S CN J) 5) ^
'A Ga Þ t" A
X) A 0) 5 c a>
A) ti - lí » m
bergi. Hún lét aftur huröina meö
ákveðnum smelli og vissi að Ruth
myndi heyra hljóðið og láta vera
að koma til hennar.
Lindsay svaf værum svefni til
morguns. sem rann upp bjartur
og kaldur. Hún settist upp i rúm-
inu og vafði handleggjunum um
hné sér. Henni þótti alltaf vænt
um þessar fyrstu morgunstundir
og þann skýrleik hugans sem þær
færðu með sér. Hún hafði gert sér
það að vana að velta fyrir sér hin-
um flóknari sjúkdómstilfellum á
hverjum morgni. áður en hún fór
á fætur. Þessi morgunn var öör-
um frábrugðinn á einhvern hress-
andi. æsandi hátt. Gæti hún viður-
kennt þær ályktanir. sem hún
hafði dregið kvöldið áður'.' Stóðu
þær enn óhagganlegar. i ska'rri
dagsbirtunni? Eða var hún að
láta nývaknaða ást sina til Shane
Gilligans hlaupa með sig i gönur?
Lindsay var þvi vön að horfast i
augu við staðreyndir. Allan
námstimann og eins eftir að hún
var orðinn starfandi skurðlæknir
hafði hún verið sér þess meðvit-
andi. að það var hið óþekkta og
leynda, sem megnaði helzt að
raska jafnvægi hennar. t>egar
hún hafði iiðlast skýra og áreiðan
lega mynd i hujganum af ástand-
inu. gat hún gripið til innri l'orða
hugrekkis og styrks og barizt af
allri sinni þekkingu og skilningi.
Og nú sefaði hún æstar tilfinn-
ingar sinar af ráðnum hug og fór
hægt til baka yfir allt, sem hún
hafði fundið. Hún gekk út frá
þeirri forsendu aö Shane væri ást-
fanginn af henni og fann þá að
ýmsir stakir, skýrir myndhlutar i
minni hennar féllu saman og
mynduðu greinilegt mynztur.
Auk þess fann hún marga týnda
þræði. sem hún safnaði saman við
þessa grandskoðun alls samneyt-
is sins við Shane Gilligan, allt frá
þeim degi er hann kom til sjúkra-
hússins. Jafnvel hin misheppnaða
kvöldskemmtun þeirra hafði sina
þýðingu þegar litið var á hana
ásamt öðru. Hún vissi fullvel, hve
afdrifarik likamleg nálægð ást-
vinarins gat verið. Eins gerði hún
sér ljóst að hennar eigin viðbrögð
gagnvart kvöl og vansælu stöfuðu
af þvi að henni var meinað að
gefa sig á vald ekki aðeins töfrum
hljóðfæraleiksins og ánægjunni af
að dansa. heldur vitundinni um að
hvila i faðmi hans og snertinguna
við likama hans. Og sjálfum sér
til varnar átti Shane ekki um ann-
að að velja en að breyta eins og
hann gerði.
Og svo var það hlutverk Ruth i
allri ráðagerðinni. Orðin. sepi
hún hafði látið falla þegar þær
ræddu um Shane Gilligan. Sú full-
yrðing hennar að aðeins einstök
kona gæti orðið eiginkona hans.
Hún benti sannarlega til þess að
engir lagalegir eða siðferðilegir
meinbugir væru á giftingu. Og
þessi siðasta staðhæfing Ruth.
Lyndsav rifjaði hana upp fyrir
scr orði til orðs. ..Hún yrði að geta
t)ætt honum upp það sem lifið á
eltir að taka frá honum".
Hvað ga-ti lifið tekið frá honum
nema sjálfri tilveru hans væri
ógnað? Og hvað gæti valdið þvi?
Einhver erfðagalli eða sjúkdóm-
ur? Eða eitthvað enn annað. eitt-
hvað óþekkt og þessvegna skelfi-
legra en allt annað?
Lindsay fann að hún gat ekki
rakið þessa slóð lengra með nokk-
urri stillingu. Hún gat ekki lengur
setið þarna i rúminu og raðað
staðreyndunum rólega upp fyrir
iraman sig. Hún heyrði sér til
löluverðs léttis, að Ruth var kom
in á stjá i eldhúsinu og vissi þvi að
timi var kominn til að fá sér
steypibað og klæðast.
En allan timann sem hún var að
búa sig undir störf dagsins söng
hjarta hennar af gleði. bað eitt að
vita að Shane Gilligan var ekki
eins sama um hana og hann vildi
vera láta, gerði heiminn að björt-
um, unaðslegum stað.
— Ruth. þú dekrar við mig.
Lindsay lyfti höfðinu og leit af is-
uðum grapeávextinum á diskin-
um og á sambýliskonu sina. — En
það hef ég vist sagt þér áður, er
það ekki?
— Ég kalla þetta ekki dekur, ég
læt það eftir sjálfri mér. Mér þyk-
ir gaman að sjá um þetta heimili
okkar og um að vel sé búið að þér.
Lofaðu gamalli konu að hafa sinn
breyzkleika.
Lindsay tók aftur upp skeiðina
en fann að skyndilega hafði dreg-
ið úr matarlyst hennar. Hún
minntist aðvörunar Shanes um að
ef til vill væri ekki allt með felldu
hjá Ruth.
— Ruth, Gillgan læknir hefur
grun um að þú sért ekki sem bezt
á þig komin. Er það rétt? Hún
LÆKNIP
gætti sm á að sa-kja ekki of fast að
henni. Hún horföi ekki einu sinni á
Ruth á meðan hún talaði.en ein-
beilti sér að morgunverðinum.
— Þvættingur! Segöu þeim
unga manni að halda sér viö
skurðla'kningarnar. sem eru það
eina sem hann ber nokkurt skyn-
bragð á. og leyfa kvenmanni að
hafa sina svörtu daga og þreytu-
köst. Og er ekki kominn timi til að
þú hættir að kalla hann herra
Gilligan. Herra Gilligan! Hún
hermdi eftir Lindsay. — Svona
vitleysa. þegar allir geta séð að
þú ert orðin meira en litið skotin i
honum.
Lindsay þekkti þetta herbragð
hennar. l->að var aðferð sem hún
notaði oft ef hún vildi fá einhverj-
ar áriðandi upplýsingar. Lindsay
velti þvi fyrir sér hvort hún ætti
að svara i glensi eða snúa út úr.
Ef Ruth vildi ekki leggja sin spil á
borðið. hversvegna skyldi hún þá
gera það? En svo datt henni betra
ráð i hug. Hún ætlaði að nota
sama bragðið og vita hvaða upp-
lýsingar hún ga’ti hrist út úr Ruth.
- Er ég það, Ruth? I>að getur
varla verið. En til hvers er það?
Maðurinn virðist sjálfur ekkert
tiltakanlega uppna>mur fyrir
minum töfrum.
l>að er ekki allt sem sýnist.
Va-ri ekki skynsam legast að
reyna að komast að þvi hvar þú
stendur?
llvernig þá? Lindsay hió nú
opinskátt en athygli hennar var
vakandi. - A ég að elta hann með
hnif i kringum skurðstofuna? Eða
kannski að króa hann af i
myrkraklefa i röntgendcildinni i
von um að hann láti ánctjast?
Ruthsvaraði ekki þessari crtni.
llún stóð upp frá borðinu og lór að
taka saman leirtauið.
l>ú ert að verða of scin. Hún
lét renna heitt vatn i vaskinn og
hellti þvottalegi út i. — Karlmenn
eru flón. Annaöhvort halda þeir
að ekkerl geti bitiö á þá eða þeim
verður ljóst að þeir geta orðið
hart úti og fara þá að leika hálf-
guð. l>eim finnst að þeir verði að
taka allar
ákvarðanir, hvað sem það kostar
og að það sé hlutverk konunnar að
taka þeirra fyrirmælum umyrða-
laust. Hún hrærði vasklega i með
uppþvottakústinum. — En ekki
þessarar konu! Aftur var hrært
rösklega i svo vatnið skvettist i
allar áttir. — Og ég hélt að þú
værir sama sinnis.
Hún bætti engu við frekar.
Lindsay varð að draga sinar eigin
ályktanir af þessum leyndar-
dómsfullu setningum. En hún var
ekki af baki dottin. Hún skildi að
Ruíh var að hvetja hana til að
taka málin i sinar eigin hetidur.
()g hún hafði fengið þær upp-
lýsingar scm hún þurfti. Hvað
sem það var, sem Ruth vissi um
Shane Gilligan. þá leit hún ekki á
það sem hindrun - eitthvað svo
iirlagaþrungið að hann yrði að
halda sér frá hverskonar til-
finningalegum tengslum um
aldur og ævi.
Lindsay blessaði Ruth i hljóði
fyrir að gefa sér þessa vis-
bendingu. Ilún hafði enga hug-
mynd um hvernig hún ætti að
nota þessa vitneskju. En að öllu
öðru viðba'ttu, sem hún hafði
komizt að raun um, var hægt að
finna vit i þessu.
Hún lauk við máltiðina og fór
með diskana yfir til Ruth. t>ar
lagði hún handlcgginn laust yfir
herðar vinkonu sinnar.
— Eg vona að þú hafir rétt fyrir
þér. llún lagði vanga sinn aö
þurri hrukkóttri kinn eldri
konunnar. Andartaki siöar var
hún farin, léttstig i spori.
$

ÍS'
1
I
I
I
I
n
i
1
$
%
I
Kt
£
&
1
É
%
£
l
21
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni , Jhe French Connection”
sem hlaut Óskarsverðlaunin í ár
var nógu stór til að rúma
fimmtiu kiló af heróini. Hann
var hreinsaður með öflugri ryk-
sugu. Litið eitt fannst af hvitu
dufti, eða álika mikið magn og
einn sentimetri af vindlinga-
ösku. Það var heróin!
Það þótti fullsýnt, er þeir
höfðu verið yfirheyrðir, sem
unnu við bilinn, að heróinið væri
falið i ibúð Tonys. Enginn var i
rauninni trúaður á að Tony væri
mikilvægur hlekkur i eiturlyfja-
keðju Angelos Tuminaro. Hann
var hafnarverkamaður og þótti
ekki sérlega gáfaður. Enginn
vafi lék á þvi, að hann var með-
sekur, en enginn gat trúað þvi,
að Mafian færi að trúa honum
fyrir svo miklum verðmætum
sem fjörutiu kilóum af heróini.
Lögreglumaðurinn, sem hafði
yfirheyrt Tony lýsti þvi yfir, að
ibúð Tonys hefði einungis verið
rannsökuð, en ekki aðrir hlutar
hússins.
Þeir sögðu húsverðinum, að
framin hefðu verið innbrot i
nágrenninu, og þeir leituðu
þýfsins i öllum húsum hverfis-
ins.
„Við höldum þvi ekki fram, að
það sé falið hérna," sögðu þeir.
,,En ef einhver reyndi að geyma
þýfi hérna, hver er þá líklegasti
staðurinn? ”
,,Hér er herbergi, þar sem
barnavagnar, ferðatöskur og
slikt er geymt, en...”
„Vertu alveg óhræddur,”
sagði Sonny. „Enginn mun taka
eftir þessu.”
Eftir klukkustundar leit fundu
Sonny og Egan stóra ferðatösku
i óhreinu og rakamettuðu
herberginu. Nafnið Fuea hafði
verið krotað á hana með krit.
f töskunni voru tvær minni
töskur. Egan og Grosso gripu
andann á lofti, er þeir sáu, hvað
þær höfðu að geyma. Þarna
voru fjörutiu og f jórir pakkar af
heróini. Ef gæðin voru jafnmikil
og gæði heroinsins, sem fundizt
hafbi heima hjá Joe Fuca, var
hér um gifurleg verðmæti að
ræða. Eftir stuttar umræður
ákváðu þeir ap skilja töskuna
eftir i hillunni. Einhver hlyti að
sækja svo mikið magn.
Er réttarhöldin áttu að hefj-
ast, fékk lögreglan nafnlaust
bréf frá Frakklandi, þar sem
sagði, að eiturlyfjafurstarnir
óttuðust svo mjög það, sem
Scaglia Fuxa eða Angelvin
kynnu að segja, aö ráögert væri
að reyna að ráða þá af dögum.
Morðinginn væri bryti á einu
beztu veitingahúsa New York.
Lögreglan brást þannig viö
bréfinu, að fangarnir voru
fluttir til ýmissa fangelsa, sem
talin voru traustari en þau, sem
þeir höfðu áður dvalizt i.
Ljóst var, að aldrei fyrr hafði
fundizt slikt magn eiturlyfja i
Bandarikjunum. En eitt vanda-
málið var óleyst: Hver átti
eiturlyfin?
Haldinn var vörður um
heróinbirgðirnar allan sólar-
hringinn. Lögreglan stóð átta
tima vaktir. Lögregluþjónar,
sem gegndu störfum i þessu
hverfi, vissu ekki af heróininu.
Ekkert mátti spyrjast, sem
vakið gæti grunsemdir Mafi-
Margir varðmannanna voru
afar taugaóstyrkir. og hvað
eftir annað munaði minnstu, að
fólk, sem var heimsókn i hús-
inu og aðrir lögrelgumenn, yrðu
skotnir. Eina nóttina heyrðist
eitthvert þrusk. Kjallaradyrnar
opnuðust. Fótatak heyrðist rétt
hjá herberginu, þar sem Egan
var á verði og hélt á haglabyssu.
Tveir ljósgeislar lýstu skyndi-
lega upp herbergið, og hrópaö
var: „Lögreglan. Hver er
þarna?”
Egan gekk aö dyrunum,
„Hver fjárinn eruð þér? ” spurði
einn lögreglumannanna. Allt i
einu hrópaði hann eitthvað og
ætlaði að draga upp byssu sina,
er hann sá tvo starfsbræöur
sina, sem ruddust inn með
reiddar byssurnar. Það tókst að
leiðrétta þennan misskilning, en
augljóst var, að taugastriðið,
sem fór samfara biðinni, gat
orðið til þess, að menn væru
skotnir af hreinum æsingi.
Tvær vikur liðu. Engin lausn.
Svo virtist, sem P’uca bræðurnir
vissu einir, hvar heróinið var
geymt. Smásalarnir vissu, að
heróinið yrði sett i umferð, jafn-
skjótt og einhver höfuöpaur-
anna losnaði úr fangelsi.
Varla gat það verið Patsy, þvi
að hann yrði að leggja fram
100.000 dala tryggingu. Trygg-
ing Tonys nam 100.000 dölum
fyrir aðild að smyglinu og auk
þess yrði hann að leggja fram
22.500 dali af þvi aö heróin
fannst i fórum hans. Lögreglu-
yfirvöldin ákváðu að falla frá
100.000 dala tryggingunni og
láta 22.500 dalina nægja. Daginn
eftir var greiöslan innt af hendi,
og Tony Fuca var frjáls.
Tony tók lifinu með ró fyrstu
dagana og hafðist við heima
fyrir. Hann fór aðeins út, er
hann þurfti aö verzla. Hann kom
aldrei nálægt kjallaranum.
Nokkrum dögum siðar fékk
Sonny fri frá kjallaravörzlunni.
Hann ætlaöi að vera við brúð-
kaup eins bezta vinar sins. En
er athöfnin stóð sem hæst, kom
kirkjuvörðurinn til hans og tjáöi
honum, að hans væri beðið i
simanum. Hann fór inn i klefa á
bak við altarið og sagði undr-
andi til sin.
„Hvenær getur þú fengiö þig
lausan?” spurði Egan. „Nú
getur eitthvað farið aö gerast á
hverri stundu.”
Verðirnir i kjallaranum
heyrðu, er dyrnar voru opnaðar
ofurhægt. Rödd hvislaöí i
myrkrinu: ,,Egan.”
Þeir hlóu hljóðlega, er ljósið
var kveikt og Sonny birtist þvi
hann var enn kjólklæddur.
Fimm minútur liðu. Ekkert
heyrðist. Tiu minútur. Ekkert
heyrðist. Þá fór að urga i hurð-
inni. Dyrnar opnuðust. Maður-
inn — þetta hlaut að vera Tony
Fuca — var kominn inn. Hann
gaf engin hljóð frá sér. Tony
nam staðar. Likami hans var
spenntur til hins itrasta. Svo
slakaði hann á og opnaöi dyrnar
að herberginu, þar sem taskan
var geymd. Nú var hann orðinn
svo öruggur með sig, að hann
kveikti ljósiö.
„Nú fara úrslitin aö nálgast”,
hugsaði Egan. Nú var loksins
komið að þvi, að Tony fylgdi
þeim til stóru kaupendanna i
New York, þeirra sem fúslega

o
Miövikudagur 4. október 1972.