Alþýðublaðið - 07.09.1972, Síða 11

Kross-
gátu-
krílið
■ Í?RN6 ' /°IL/_ tonn GER/R HUNDUK L/r r/iR/t)
VEIdlR

Rrkur 5 i£>fí 5/<0/? ÐYR
c Rún/r DRE/K' V/?T/V/
NOKUUk ft LtT/HN F£R. 5/77/9 £R/rVÐ
c / , nrnD

5 KOL / roR rtouR FORQR
■ /?ÖDÐ VEL6JR - R
8‘ok * ET- ttnVi t
r
PíÐ N/tFfí WYNT
\JA in N
Þ N c:- S
\ (X C- 53 53 • *
h C s c. s 'n 53 \
lí Qn vy r' 5: \
A. s 1} Q\ >\
ástæðu til aft finna allt i einu til
andúftar á stúlkunni. Né heldur
kviha og vansælu vegna þess aö
fleiri uppljóstranir væru i aðsigi.
— Eg skemmti mér sannarlega
vel þarna. hélt Sylvia áfram glað-
lega. — Og lika i Syndey. Það er
vissulega eitthvað við þá borg. Og
Bondi .... Bondi ströndin. hún er
hreint og beint dýrðleg.
Mjúkur hlátur Shane Gilligan
fyllti loftið. Lindsay fann sjálf
viprur koma i munnvikið við
þetta hljóð en i brjóstinu fann hún
tómleikatilfinningu. Það þurfti þó
engan að undra þótt Sylvia Hale
héldi þannig uppi léttum samræð
um. Hún var dóttir ráðgefandi
sérfræðings og mjög aðlaðandi,
falleg og Ijóshærð. Hún hafði allt-
af haldið sér i fjarlægð frá hinum
hjúkrunarkonunum og leit vafa-
litið á sjálfa sig sem jafningja
hans. En það var eitthvað i þessu
létta hjali. sem gerði aö Lindsay
fannst hún vera sett hjá. Hún
hafði grun um að Shane Gilligan
hefði gleymt að hún væri til og
þeirri staðreynd að hún var enn
að vinna við sjúklinginn.
— Þér eruð þá ein þeirra sem
dýrka ströndina. skilst mér. Hann
tók upp þráðinn og hélt samræð-
unum vakandi.
— Það gera ílestir Nýsjálend-
ingar. Við verðum að taka yður
að okkur,herra Gilligan. Það má
ekki viðgangast að þér fáið heim-
þrá eða farið að halda að við höf-
um ekki upp á neitt að bjóða. Hér
er hægt að fara á sjóskiði, brim-
sleða og hvaðeina.
— Ég trúi yöur ekki. Sjóskiði
kannski, en ég get ekki imyndað
mér brimsleða i þessum hafnar-
polli ykkar hérna.
— Það eru til fleiri staðir. Ég
skal sýna yður þá einhverntima.
Lindsay vissi að hann vildi láta
talið niður falla. Hún vonaði að
stúlkan skildi bendinguna og var
undrandi yfir þvi ógeði, sem hún
fann bærast innra með sér. Það
kom henni ekkert við hvort Shane
Gilligan kaus að taka Sylviu á
orðinu. Einkalif hans kom honum
einum við. Lindsay rétti sig upp
með óþolinmóðri axlaypptingu.
Hún varð fegin þegar Shane
Gilligan færöi sig til og hún fékk
tilefni til að vikja til hliðar á með-
an hann gerði siðustu athugun á
skurðsvæðinu.
— Fallega unnið. Hann kinkaði
stuttlega kolli um leið og hann
EDA LÆKNIRQ
talaði og Lindsay vissi að hann
var að striða henni. — Trúið konu
fyrir þvi að sauma nett og litil
nálspor.
Lindsay svaraði ekki. Hún lyfti
ekki heldur höfðinu til að lita á
hann. Hún fann til djúprar tregöu
við aðmæta auganaráði hans. Og
þessi langa minúta gerðist sifellt
lengri. Svo einkennilegt sem það
var. hreyfði Shane Gilligan sig
ekki enda þótt hlutverki hans við
skurðborðið væri nú með öllu lok-
ið.
t stað sinum við enda borðsins
varð Ruth Jackson skyndilega öll
ein eftirtekt. Það var eitthvað við
stirðnaðaðgerðaleysið hjá mann-
eskjunum tveimur, sem dró að
sér athygli hennar. Henni sýndist
skurðlæknirinn vera að biða —
biða eftir einhverju, sem hann
bjóst við frá Lindsay. Og samtim-
is skildist Ruth að Lindsay dró við
sig það tilsvar eða þá skýringu
sem hann leitaði eftir.
Það var Sylvia Hale sem batt
enda á atvikið. Hún gerði hlé á
lokatalningu sinni á áhöldunum
og tók upp fyrri samræðuþráðinn.
— Stundið þér útreiðar, herra
Gilligan?
— Vitanlega. Við hverju er að
búast af sveitapilti úr afdölum?
Hann svaraði greiðlega rétt eins
og hann væri feginn trufluninni,
en hann sneri ekki höfðinu. Og
hann hélt enn áfram að horfa nið-
ur á álútan vangasvip Lindsay.
Ruth Jackson vissi nákvæm-
lega hvenær Shane Gilligan þraut
þolinmæðin. Hún tók eftir þvi
hvernig hann herpti snöggvast
saman varirnar og hvernig hann
sneri visvitandi baki við Lindsay
og brosti til Sylviu Hale hinum
megin við borðið.
- Ég gæti útvegað yður úr-
valsbikkju.
— Fyrirtak. Ég tek yður á orð-
inu. Það var jafnvel hrifningar-
hreimur i málrómnum. Hann leit
fljótt yfir grisjuhrúguna og
áhaldabakkann. — Allt komið
fram og rétt talið?
— Já, læknir.
— Gott. Hann kinkaði kolli
stuttlega og stikaði út úr skurð-
stofunni.
Lindsay hreyfði sig ekki strax.
Hún fann til höfugs léttis yfir þvi
að hann skyldi vera farinn. Hún
vissi að hún hafði komið mjög ó-
kurteislega fram. Hún var sú eina
sem ekki hafði óskað Shane
Gilligan til hamingju með hina
gla-silegu frammistöðu hans og
hún vissi ekki einu sinni sjálf
hversvegna hún hafði brugðizt
þannig við. Innst með sjálfri sér
viðurkenndi hún að viðurvist
Gregory Martins hafði átt ein
hvern þátt i þvi. Hvernig sem hún
reyndi gat hún ekki gleymt þvi að
hann stóð við borðið beint á móti
henntig fylgdist nákvæmlega með
öllum hennar gerðum. Það hafði
verið henni gersamlega ómögu-
legt að láta i ljósi einlæga hrifn-
ingu sina á hæfni Shane Gilligans
á meðan Gregory var nálægur. 1
sama leiftri sjálfskoðunar varð
Lindsay að játa á sig að uppi-
vaðsla Sylviu Hale á sjónarsvið-
inu hefði einnig átt einhvern þátt i
viðbrögðum hennar sjálfrar. Af
einhverjum ástæðum var henni
skapraun að augljósum áhuga
stúlkunnar á skurðlækninum.
Roðinn færðist t'ram i kinnar
Lindsay er hún gerði sér þetta
Ijóst. Og hún fann óðara til blygð-
unar yíir hátterni sinu. Hún ætl-
aði að leita skurðlækninn uppi
strax og hún hefði lokið störfum
sinum og færa honum siðbúnar
hamingjuóskir. En jafnframt þvi
sem Lindsay tók þessa ákvörðun
vissi hún að hún myndi ekki kom-
ast i framkvæmd. Hún vissi að
hún hefði fengið sitt tækifæri,
Shane Gilligan var ekki maður
sem gaf fólki aukatækifæri. Hún
var ekki i nokkrum efa um að
hann myndi hafna öllum tilraun-
um af hennar hendi til að bæta
fyrir brot sitt.
— Jæja. Lindsay, þú hlýtur að
vera ánægð með sjálfa þig. Rödd
Gregorys gerði Lindsay bilt við.
Ilún hafði verið niðursokkin i
hugsanir sinar og ekki heyrt hann
nálgast.
— Það er ég. Hún sneri sér
snögglega frá honum og fór til að
tala við Hale hjúkrunarkonu.
Gregory horfði á hana og brosti
ánægjulega. Hann hafði ekki
misst af neinum svipbrigðum
sem orðið höfðu á andliti Shane
Gilligans allan timann meðan á
skurðaðgerðinni stóð. Það mátti
Lindsay eiga að hún hafði farið
fjandi laglega með náungann.
Það var aðeins ofurlitill maðkur i
mysunni. Augnaráð hans nam
staðar við Sylviu Hale. Það var
ekki beint i samræmi við ráða-
I
1
fi
%
s
'i
1
%
I
$
%
i
I
%
'K
%
'I
I
I
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni, Jhe French Connection”
sem hlaut Óskarsverðlaunin í ár
var leysturaf verði. Hann varð
að vera um kyrrt i fjóra tima
enn, þar til hann gat bent nýja
manninum á Barbier. Hann
kom aftur til gistihúss Barbiers
eftir þriggja tima svefn og frétti
þá, að fuglinn var floginn.
,,Það er ágætt,” sagði hann
háðslega. ,,Hvað er að frétta af
hinum Froskinum og Fatsy?”
,,Vertu alveg rólegur. Við vit-
um allt um þá.”
Og eltingaleiknum var haldið
áfram. Sonny skalf af æsingi, er
hann komst að þvi, að Patsy var
kominn á Hotel Roosevelt.
Froski nr. 1 hafði verið fylgt eft-
ir til sama staðar. Hann hafði
bláa ferðatösku meðferðis.
,,Nú fer þessu kannski að
ljúka." sagði hann spenntur við
Waters. ,,Patsy er að semja við
Frakkann.”
,,Ég er ekki viss um það,”
sagði hinn maðurinn hugsi.
,,Það litur ekki út fyrir, að þessi
taska rúmi nein 50 kiló.”
,,Það er hugsanlegt, að hann
sé aðeins að sækja sýnishorn i
öryggisskyni.”
Hann kom auga á f jóra menn i
hótelanddyrinu. Jehan hélt á
ferðatöskunni. Sonny reyndi að
sjá, hver fjórði maðurinn var,
en hann var of langt i burtu.
Hann reiknaði ekki með, að
hann hefði séð hann áður.
Fjórmenningarnir, sem stóðu
mitt i öngþveiti afgreiðslusalar-
ins, hefðu getað verið kaup-
sýslumenn að kveðjast eftir að
hafa verið saman úti að
skemmta sér.
Allt i einu tróðust þeir inn i
Buick bifreið Patsys. Sonny
hljóp að bifreið Waters og til-
kynnti það i talsöðina. Waters
reyndi að snúa bifreið sinni við,
og við það rakst hann næstum
þvi á leigubil. Þessi stutta töf
varö til þess, að hinir hurfu úr
augsýn.
Talstöðin varð glóandi. Leit
var hafin. Loks var tilkynnt, að
Francois Barbier væri kominn
til gistihúss sins.
,,Það er skritið, að við höfum
ekkert heyrt frá ..Valsauga”,
hann átti þó að íyigjast með
Froski nr. 2,” sagði Watei =
Hinir þrir óku um bo> gi > :
bifreið Patsys. Þar va
Var Patsy ekki búinn ai dr-
búa allt? Ræddu þeir u;r. mr'.
hald töskunnar'1 Var búið að
skipta?
Ókunna manninun var að
lokum fylgt eftir að Abbey gisti-
húsinu. Samkvæmt gestabók-
inni hét hann J. Bourven og var
frá Paris. Þriðji froskurinn!
En hvar i ósköpunum var
Egan niðurkominn? Ef hann
fylgdist með ferðum Barbiers,
þvi hafði hann ekki látið vita af
þvi, er Buick bifreiðin hvarf og i
Ijós kom, að Barbier var
sloppinn?
Það var ekki fyrr en seinna,
að i ljós kom, hvað hafði gerzt.
Egan hafði beðið i anddyri
Victoria gistihússins allt kvöld-
ið. Er Barbier var farinn upp,
hafði hann verið grunlaus fyrst i
stað. En timinn leið, og ekki
birtist Barbier. og þá varð hann
órólegur. Hann gætti oft að þvi,
hvort lyklinum hefði verið
skilað. Andstætt við venju
Bandarik jamanna voru
Evrópumenn vanir að skila
lyklunum i afgreiðsluna, er þeir
gengu út. Þetta vissi Egan. Lyk-
illinn var ekki á afgreiðslunni.
Þvi hlaut Barbier aö vera inni.
Hann frétti ekkert nýtt i
gegnum talstöðina. „Valsauga”
likaði þetta illa.
Hann var nýbúinn að hlamma
sér niður á legubekk, er hann sá
sýn. sem kom hom honum úr
jafnvægi. Francois Barbier,
sem átti að hafa verið i herbergi
sinu allan þennan tima kom upp
útiþrepin, klæddur þykkum,
hlýjum frakka og hár hans var
ýft af vindinum. Egan var sem
lamaður. er hann fylgdist með
ferðum F'rosks nr. 2 Inn i af-
greiðslusalinn og inn i lyftu, og
hann leit ekki einu sinni i
kringum sig.
,,Guð minn góður, hve lengi
var hann úti? Er ég búinn að
eyðileggja allt?" Egan spratt
upp úr legubekknum og gekk að
lyftunni. Augu hans fylgdu ör-
inni eftir. Lyftan staðnæmdist á
i 11. hæð.
J .,Nú er hann að minnsta kosti
á sinum stað.”
..Valsauga” sneri sér við.
Tveir ungir FBI menn horfðu
spenntir á hann.
,.Er nokkuð að frétta?” sagði
Eddie Egan styjnandi, er hann
skreiddist inn i bilinn til iög-
rcglumannanna Sonny Grosso
og Frank Waters. Mennirnir
tveir höfðu ekki augun af
n
á
í
I
3
xi
I
I
I

11
Fimmtudagur 7. september 1972