Alþýðublaðið - 14.01.1973, Blaðsíða 1
YETURINN TÝNDUR?
Þaö cr miöur vetur á tslandi.
Kaldasti mánuöur ársins og sá
árstimi, sem illviðrasamastur
cr talinn. Samkvæmt gömlum
frásögnum var þaö um þetta
leyti, sem liættast var viö að
fólk yröi veöurvitinu að bráð og
yröi úti jafnvel á milli húsa.
Pegar litið er i kring um sig á
götum Keykjavikur um þessar
mundir veröa allar slikar sögur
ótrúlegar, — þótt við vitum, að
þæi- séu sannar. Hvar er kuld-
inn, snjórinn og hinn napri
vetrarvindur, sem viö lásum
um i jólabókunum að heföu
reynt svo mjög á þol og þraut-
seigju fólksins á fyrri timum?
Þaö erum ckki aöeins við af
yngri kynslóðinni, sem svona
spyrjum, lieldur ekki siöur er-
lendir ferðalangar, sem hingaö
eru koninir til þess að skoöa is
og snjó en uppgötva, að þeim
heföi veriö nær að muna eftir
regnkápunni og treflana heföi
verið hægt að skilja eftir heima.
Þaö fer ekkert á milli mála i
hugum venjulegs fólks — hvað
sem veöurfræðingum liður — að
töluvert miklar brcytingar hafa
oröiö á vcöurfari á íslandi á
nokkrum undanförnum árum.
Jafnvel kornungt fólk telur sig
muna eftir vetrum, sem ekki
viröast vcra til lengur og næst-
um þvi hver og einn, sem um
þetta ræöir — en veðrið er enn
jafn sigilt umræöuefni og fyrr-
uin — er sannfæröur um, að vet-
ur séu nú mildari en áður. Það
er staðreynd, aö fólkiö trúir aö
svona sé málum varið hvort
sem veöurfarsmælingar staö-
fcsta þaö eða ekki. Skýringin
getur náttúrlega vel veriö sú, að
viö klæöum veturinn betur af
okkur, en viö gerðum fyrir svo
sem eins og tiu árum, — raf-
magnið lýsi okkur betur, fötin
okkar séu hlýrri, húsnæöiö nota-
legra, flutningatækin ákjósan-
legri — og þvi hafi veturinn fjar-
lægst okkur aö sama skapi þótt
liann sé ætíð sá sami i vind-
hraðastigum, snjóalögum og
frostmörkum talinn.
Hvaö, sem þvi liður, þá er þaö
ljóst, aö veðurfarið hefur ekki
lcngur eins mikil áhrif á lif okk-
ar islendinga og annarraþeirra
þjóöa, sem norölægar slóðir
hyggja, og fyrrum var. i raun
og veru skiptir þaö a.m.k. kaup-
staöabúann litlu máli hvernig
vetrarveöriö er. Hann á sér svo
ótalmarga möguleika til aö búa
sér til sitt eigið veöurfar, líki
honum ekki þaö, sem náttúran
hefur á boöstólum.
ööru máli er hins vcgar að
gegna fyrir bændur og sjómcnn.
Þessar starfsstéttir eiga cnn allt
sitt undir veöri og vindum. En
brcytingarnar fyrir okkur hin
hafa orðið svo miklar, að við
skynjum vart lengur mikilvægi
vcðurfarsins fyrir afkomu og lif
þessara stétta, — viö skynjum
vart lengur okkar eigiö land.
Veðurfarið á islandi á sennilega
ekki eftir aö „meitla svip og
stæla kjark” svo ýkja margra.
MEÐA^_
ANNARRA
HrST—
SUNNUDAGUR 14. JAN. 1973 — 54. ARG. —11. TBL