Alþýðublaðið - 17.08.1973, Blaðsíða 6

Þetta hefurgerzt:
Flugvél hefur hrapað i
frumskógum Brasiliu, og
tvennt komizt lifs af; hin 17
ára gamla Gloria og ungur
verkfræðingur, Hellmut
Peters. Faðir Juan lézt
eftir miklar þjáningar.
Systir Rudolpha dó einnig
nokkru siðar. Hellmut og
Gloriu var ljóst, að hungur-
dauðinn beið þeirra. Hell-
mut hafði árangurslaust
reynt að drepa svart
pardusdýr. Siðan hafði
hann fengið brjálæðislega
hugmynd; þau urðu að
hirða kjötið af hinni látnu
nunnu, ef þeim átti að
verða borgið.
það var komið undir
morgun, er þessu hroða-
lega starfi lauk. Kjötstykk-
in, sem höfðu verið gegn-
llellmul settist hjá flugvélarflakinu við hlið Glori'u.
Ilann lagði handlegginn yfir axlir hennar og strauk
henni hliðlega. Skell'ingin liafði setl spor sin á andlit
þeirra. Þau hugsuðu um liina látiiu, uin skelfingar
nælurinnar. Verkfræðingurinii ungi sá stöðugt fyrir sér,
livernig hann lial'ði brytjað niður lik systur Kudolphu.
Kins lilaut Gloria að liugsa um saltpæklinum, sem hún
hal'ði tilhiiið til að salta með kjötið.
vætt i saltpælkinum, héngu
til þerris á snúru, sem þau
höfðu strengt í þessum til-
gangi.
Þau höfðu ekki ræðzt við,
meðan á verkinu stóð. Þau
horfðu stift fram fyrir sig,
og hreyfingar þeirra voru
vélrænar.
Sfðar stóð Peters við eld-
inn og starði i logana. Hann
átti erfitt um andardrátt.
Andlit hans, sem var
venjulega svo unglegt,
hafði elzt til muna. Hann
óttaöist það, sem hann
hafði gert, en hann sá engin
önnur úrræði.
Níunda gröfin
í græna vítinu
,,A ég að hita te?” spurði
Gloria rólega. Hann horfði i
gaupnir sér og svaraði
ekki. Hún setti þurrkuð
orkideublöð i sjóðandi
vatn.
„Hvenær veröur það
þurrt? ”
,,Við skulum biða i þrjá
daga”. Peters teygði fing-
urna að eldinum.
,,Ég hefði ekki trúað
þvi, að ég hefði staðizt
þessa raun”, sagði hann
dauflega.
,,Drekktu”. Hún fékk
honum plastbolla. Hann tók
við bollanum. Þau tóku við-
bragð, er hendur þeirra
snertúst.
Honum var erfitt um
andardrátt. ,,Við munum
aldrei geta snert hvort ann-
að án þess að hugsa um
þetta”. Hann drakk heitt
teið i flýti. Siðan spratt
hann á fætur og hljóp inn i
rökkvaðan skóginn.
Er hann kom aftur, hali-
FRAMHflLDSSAGA EFTIR
HEINZ G. KONSALIK
aði Gloria sér makindalega
upp aö flakinu.Litla skóflan
lá við.hliö hennar. Peters
sá, að litil, ferhyrnd gröf
haföi verið tekin hjá hinum
gröfunum.
Guð minn góöur, hún
hefur grafið leifarnar
hugsaði hann.
..Hvers vegna baðstu
mig ekki að gera þetta?"
spurði hann hikandi. ,,Það
var mitt verk”.
„Ekkert i hciminum er
eingöngu þitt verk. Ef þú
vinnur eitthvert voðaverk,
vil ég eiga hlutdeild i þvi.
Og nú reynum við að tala
ekki meira um þetta”.
Hann settist við hlið
hennar, lagði handlegginn
yfir axlir hennar og strauk
henni bliðlega.
Þannig sátu þau er
morgnaði. Himinninn varð
logagýlltur, og litrikir fugl-
ar skutust á milli trjá-
greina. Þau sátu i faðmlög-
um við kulnaðan eldinn, og
saltaðir kjötbitarnir róluðu
á langri snúrunni að baki
þeim.
1 sama mund og uppguf-
unin i skóginum hófst og
Peters tók að höggva eldi-
við, kom pardusdýrið fram
úr þykkninu, án þess að
þau heyrðu til ferða þess.
Það malaði eins og ár.ægð-
ur köttur.
Peters greip föstu taki
um axarskaftið. Pardus-
dýrið staðnæmdist i rjóðr-
inu og sleikti út um.
„Farðu burtu!” hrópaði
Peters og kastaði viðarbút-
um að dýrinu, en greip sið-
an báðum höndum um
skaft axarinnar og réðst á
það.
Dýrið horfði á hann stór-
um augum, stökk til hliðar
og hvæsti aðvarandi.
„Vertu kyrr!” hrópaði
Gloria skelfd.
Peters vék sér undan, er
hann sá, að pardusinn var
tekinn að slá rófunni. Þeir
horfðu hvor á annan. Pet-
ers hafði aðeins.eitt i huga:
Ef ég drep dýrið, þurfum
við ekki að leggja okkur
mannakjöt til munns. Þá
þurfum við ekki að búa til
æviloka við þá hræðilegu
tilhugsun, að við höfum
verið mannætur.
Nú gerði pardusdýtið
árás. Það tók undir sig
stökk og hljóp i áttina til
Peters.
llann rciddi öxina til
höggs.
Gloria var komin að hlið
hans. Hún rak spjótskaftið i
jörðina og beindi skörðótt-
um oddinum að dýrinu,
sem kom i loftköstum.
Pardúsinn teygði fram
hrammana. Klærnar voru
eins og bognir hnifar og
köld, græn augun galopin.
Hann skall á spjótinu, og
oddurinn stakkst á kaf i
brjóst dýrsins.
En dýrinu tókst að
slengja hrammi i öxl
Gloriu. Föt hennar rifnuðu,
og hún skall á bakið, og fór
kollhnis.
„Gloria! ” hrópaði Peters
skelfdur. Hann hóf öxina á
loft með báðum höndum og
lagði til hvæsandi dýrsins.
Hann lagði alla krafta sina
i höggið.
Við höggið brotnaði haus
dýrsins, svo að það náði
ekki að bita. Það reif udd
stórar flygsur i jörðinni i
dauðateygjunum. Svo lá
það kyrrt.
Gloria skreið að dýrinu.
Hún var hálfnakin. Er hún
var komin að pardusnum,
grúfði hún andlitið i hönd-
um sér og hágrét.
„Hann hefði
drepið mig, ef
þú hefðir ekki
komið”
„Þú ert hugrakkasta
stúlka i heimi”. Hann reisti
hana á fætur og þrýsti
henni að sér. Hún hriðskalf
og gat varla staðið. „Hefð-
iröu ekki komið með spjót-
ið! Hann hefði drepið mig,
ef þú hefðir ekki komið”.
. Hún hélt dauðahaldi i
hann, og ha
flugvélarfla
hana, unz 1
Um hádi
limað dýrss
ur og steik
tók niður 1<
þau höfðu v
ina og gróf
heilt lik væ
Gloria v
ferðbúast.
allt nýtileg
jörðina: Tv
lyfjakassan
tvær se|
myndavél
fræðingsin
undan salti
ar, sem þai
hinum látm
föt, rakáhö
ur, tjalddúk
búnað úr j
með viðlegi
Glotia úl
hæga bakpo
leðurólum
Hvað áttu þ
ferðis?
Kjötið ski
og siðan ki
Eldspýtur (
Skór til skip
af nærfötun
Gloria steikti kjötið af pardusdýrinu yl
hafði í sameiningu tekizt að drepa dýrii
gátu þau lagt upp í 200 km langa göngi
skóginn. Peters hafði grafið öll verksun
Hliðstæða Playboys glaumgosans ban
glaumskvísan - nýtt tímarit ætlað
Flytur meðal annars nektarmyndir af karlmönnum, mjög í sama stíl og hinar frægu nektarn
,,PLAYB0Y” í milljónatali um allan heim að kalla
Bandariskar konur mega
fagna þvi, að skilað hafi drjúgan
áfanga i áttina til jafnréttis
þeirra við karlmenn.
Bandariski „Playboyinn” sem
allflestur karlmenn, bæði i
Vesturheimi og á Vesturlöndum
munu kannast vjb — reyndar
víst talsvert af kvenfólki lika —•
hefur sum sé eignast sy stur,
„Playgirl”, hvað útleggjast
mætti „Glaumskvisa” á „brúk-
legri” islenzku. Jafn réttur
kynjanna er þar með i heiðri
hafður, þetta er timarit fyrir
konur. Og nú, þegar eiginmað-
urinn situr á stói, rétt við rúm-
stokkinn, og konan fær hann
ekki til að koma upp i, naumast
einu sinni að hann heyri áskor-
anir hennar i þá áttina, vegna
þess hve niðursokkinn hann er i
að skoðavönduðustu litmyndir á
fyrsta flokks gljápappir af alls-
berum ungskvisum — þá getur
helmingurinn hans risið upp i
rekkjunni og stytt sér stundir
við að skoða listafagrar lit-
myndir á gljápappir af allsber-
um karlmönnum. Þannig á
„Glaumskvisan” áreiðanlega
eftir að rétta hlut sinna kyn-
systra á öllum aldri og gera að
engu þá forréttindaaðstöðu,
sem „Glaumgosinn” hefur um
áratuga bil skapað sinum kyn-
bræðrum. Og hafi konan i rekkj-
unni haft lúmskan grun um það
er eiginmaðurinn i stólnum
blimskakkaði á hana augunum
yfir efri rönd blaðsins, að hann
væri að gera samanburð á henni
og berskvisunum, og kviðið þvi
að sá samanburður yrði sér ekki
i vil, og ætti ef til vill nokkra sök
á þvi að hann flýtti sér ekki upp í
— þá er hefndin nú loks hennar,
þvi að þeir munu ekki margir
eiginmennirnir, að minnsta
kosti ekki komnir á fertugsald-
urinn, sem þola samanburb vib
hina iturvöxnu glaumgosa, sem
standa berkrikaðir á blaðsiðum
„Glaumskvisunnar”.
Berkrikaðir — já, það er svo
með það. Ekki vantað að þeir
eru iturvaxnir þessir tveir tugir
allsnaktra garpa, sem er að
finna á listprentuðum 130 siðum
hvers heftis „Glaumskvisunn-
ar”, sem út er komið. Sérhver
vöðvi og likamshluti nýtur sin
þar eins og bezt verður á kosið
— að tmdanteknu þvi liffæri,
sem ekki virðist neitt klám að
imynda sér að lesendur
„Glaumskvisunnar” hefðu að
minnsta kosti nokkurn áhuga á
að sjá: virðuleikans vegna er
einmitt það liffæri alltaf hulið
annað hvort sápufroðu, burkna-
blöðum, gitar, siglurá, bilhurð,
tigrisdýri — eða bara glaum-
skvisu! Ekki ættu lesendurnir —
kannski er réttara sagt „skoð-
endurnir” — þó að tka sér það
nærri, heldur lifa i voninni. Bæði
er það, að „Playboy” hafði
komið út i tuttugu ár, áður en
aðstandendur hans drýgðu þá
djörfu dáð, árið 1972, að birta
mynd
um að
lega,
Lamb'
segir
heftini
samar
betri j
„Piay
lendar
og leg
hluta
langt
Upp
skvisi
seldisl
útgefa
Lambi

■ ■■■■■■■■i
o
Föstudagur 17. ágúst 1973.