Alþýðublaðið - 12.05.1974, Blaðsíða 2

Sunnudagssaga Alþýðublaðsins
Viö biðum i nærri klukku-
stund, og lögöum bilnum neöar
við veginn. Þá voru götuljósin
kveikt, og hr. Allen staulaðist út
ibilinn sinn og ók i burtu. Hann
ók rakleiðis til Borgville, ók
aldrei hraðar en á fjörutiu og
fimm, og lagði bilnum fyrir
framan húsið okkar. Hann gekk
niður götuna, áleiðis i bæinn.
„Lögreglustjóri?” sagði ég.
„Fari það bölvað, leyfðu mér
að hugsa!” sagði hann.
„Hann er ekki haltur”, sagði
ég. Hann gengur ekki eins og hr.
Allen”.
Lögreglustjórinn hljóp út úr
bilnum, og ég á hæla honum. Við
náðum náunganum undir götu-
ljósinu, og það var Roger Mea-
dows.
„Hvern andskotann ert þú að
gera hérna?” spurði lögreglu-
stjórinn.
„Af hverju svo sem ætti ég
ekki að vera hérna?” spurði
Roger.
Lögreglustjórinn beið ekki
eftir neinum útskýringum.
Hann ók næstum i burtu án min,
og ég hef aldrei heyrt neinn
bölva svo óskaplega. Hann var
akandi á sjötiu, áður en við vor-
um komnir i útjaðar bæjarins,
og var sikallandi i hljóðnemann
á meðan hann ók.
Þegar hann loksins þagnaöi,
þá sagði ég: „Þarna úti við
bóndabæinn gekk hann haltur”.
Lögreglustjórinn byrjaði
aftur að bölsótast.
„Hann er nokkurn veginn
jafnhár og hr. Allen”, sagði ég.
„Ljósið var ekki reglulega gott,
og frá þeim stað sem við stóð-
um, þá liktist hann honum sann-
arlega”.
„Þegiðu!” hrópaði lögreglu-
stjórinn.
Með lögreglustjórann bölv-
andi við hlið mér, stigandi
bensinið i botn, þá var þetta al-
versta ökuferð, sem ég hef
nokkurn timann farið i. Það iskr
aði i bilnum, þegar við komum
heim til Meadows og lögreglu-
stjórinn hafði næstum brotist
innum dyrnar, þegar frú Mea-
dows opnaði þær.
„Hvar er Allen?” öskraði lög-
reglustjórinn.
„Hann og Abe fóru yfir til
þess að hitta Peta Farrell”,
svaraði frú Meadows.
Lögreglustjórinn gerði ekki
svo mikið sem aö þakka henni
fyrir. Það eru ábyggilega tiu
milur þaðan til heimilis Farrels,
og við ókum það á tiu minútum,
á holóttum sveitavegi. Frú
Farrell kom til dyra á náttkjóln-
um sinum, og hún jánkaði þvi,
að hr. Allen og hr. Meadows
Afi og
góðlátlegi svindlarinn
eftir
Lloyd Biggle
hefðu komið þangað, og að
eiginmaður sinn hafi farið með
þeim. Hún vissi ekki hvert, en
þeirhefðu verið að tala um eitt-
hvert pókerspil, sem Bill
Cummings væri að setja af stað.
Lögreglustjórinn fór aftur út i
bilinn sinn, og sagði þremur lög-
regluþjónum i gegnum hljóð-
nemann að fara heim til Cumm-
ings. Þeir kölluðu til baka, rétt
um það leyti sem við vorum að
komast í útjaðar Borgville. Þeir
sögðu, að hr. Cummings væri að
spila póker við afa minn, hr.
Walling og hr. Naylor, og þeir
legðu tiu sent undir, og spurði
hvort þeir ættu að taka þá fasta
fyrir fjárhættuspil? Lögreglu-
stjórinn sagði þeim aö láta það
vera, en halda áfram að leita að
hr. Allen.
Við skröngluðumst niður
Aðalstrætið aftur, og þegar við
ókum i gegnum strætið, sem ég
bjó við, þá leit ég upp að húsinu
okkar. „Lögreglustjóri?” sagði
ég. „Ég held að bill hr. Allens sé
farinn”.
Hann bremsaði snögglega.
Við ókum til baka til hússins
mins og ég hafði rétt fyrir mér.
Lögreglustjórinn hifði mömmu
upp úr rúminu, en hún sagðist
ekki hafa heyrt neitt. Þau fóru
upp i herbergi Allens, og allt
hans dót var horfið.
„Þetta er svei mér undar-
legt”, sagði mamma. „Hann
sagði mér, að hann færi á morg-
un”.
Lögreglustjórinn fór til þess
að taka skýrslur af lögreglu-
þjónunum, sem hann hafði látið
vakta hús Snubbs og ibúð
fröken Phillips, og eftir það
varð hann að fara yfir til hr.
Hansen, rifa hann upp úr rúm-
inu, til þess að vera viss um, að
hr. Allen hefði ekki komist i
burtu með peninga Framfarafé-
lagsins. Hr. Hansen sagði: „Vit-
leysa!” og skellti hurðinni á nef
lögreglustjórans.
Lögreglustjórinn ók aftur
heim til min, og við sátum þar,
Fólkið, sem býr i Borgville, segir yfirleitt
ekki hlutina ,,með skilyrðum” — svo að þeg-
ar sá ókunnugi, sem var staddur I bænum,
bauð eitthvað fyrir ekki neitt, þá fylltist
Pilkins lögreglustjóri auðvitað grun út i
hann....
þangað til afi kom heim um tvö-
leytið, og lögreglustjórinn búinn
að senda menn sina um alla
sveitina til að leita að bil Allens,
og þeir höfðu svo ekki fundið
neitt.
Afi lét mig fara að hátta, svo
ekki veit ég hvað lögreglustjór-
inn aðhafðist eftir þetta, en þeg-
ar við sáum hann eftir messu,
morguninn eftir, þá leit hann
sannarlega út fyrir að vera al-
gjörlega ósofinn.
Hann beið okkar á fremri
svölunum, og hann sagði: „Ég
þarf að tala við þig, Rastin”.
„Nei”, svaraði afi, „ég þarf
að tala við þig. ”
„Talaðu þá”, sagði lögreglu-
stjórinn.
Þeir fengu sér sæti úti á svöl-
unum, og afi sagði, „vorið
„Við skilum tala um Allen”,
sagði lögreglustjórinn”.
„....það var komið strið, og
ungur náungi var I hernum, og
var staðsettur í Þýskalandi.
Hann hitti laglega þýska stúlku,
og þau urðu ástfangin hvort af
öðru”.
„Jæja”, sagði afi, „þau lang-
aði til að gifta sig, en timarnir
leyfðu það ekki. Pilturinn fór
aftur á vigstöðvarnar, og hálf-
um mánuði seinna fékk hann
slæmt skot i sig. Hann missti
fótinn, og týndi næstum lifinu,
og var i sjúkrahúsi i um það bil
tvö ár. Strax og hann var orðinn
fær til þess, þá skrifaði hann
stúlkunni nokkur bréf, en fékk
aldrei nein svarbréf til baka.
Þegar hann útskrifaðist af
sjúkrahúsinu, þá fór hann aftur
til Þýskalands, en hann gat
hvergi fundið neitt út, sem benti
til þess, hvar stúlkan gæti verið,
nema það eitt, að hún hefði gifst
ameriskum hermanni, og farið
til Bandarikjanna. Hún frétti
aldrei, hvað hefði komið fyrir
hann, skilurðu, og hún hélt að
hann væri látinn.
„Jæja, árin liðu, og hann hélt
áfram að leita stúlkunnar, og að
lokum komst hann að þvi, að
hún byggi i Borgville. Þess
vegna kom hann hingað. Hann
ætlaði sér ekki að hitta hana,
eða neitt i þá áttina. Hann lang-
aði bara til þess að vera viss
um, að hún væri hamingjusöm.
En, þegar hann kom hingað, þá
fann hann — vitið þið hvað hann
fann?”
„Walling hringdi hingað i
morgun”, sagði lögreglustjór-
inn. „Sagði, að konan væri
hlaupin á brott frá sér”.
„Allen likaði ekki við það,
sem hann fann”, sagði afi. „En
hann vildi ekki koma neinum
orðrómi á kreik, og ekki heldur
koma frú Walling i vandræði.
Hann hélt áfram að sima, og ef
Walling ansaði sjálfur, þá lagði
hann heyrnartólið á. Og nokkr-
um sinnum hitti hann á hana
eina i húsinu, og þau gátu ræðst
við i næði. Þau gátu þó ekki sagt
mikið á svona stuttum tima, og
hann reyndi að fá hana til að
hitta sig einhvers staðar, og i
eitt skipti sagðist hún skyldi
gera það, en hún var of hrædd
við eiginmann sinn til þess að
þora því.
„Um þetta leyti var Allen
hræddur um að fólk yrði tor-
tryggið, og færi að bendla sig
við frú Warring, svo hann ákvað
að gefa Borgville skemmtigarð.
En það reyndist ekki vera góð
hugmynd. Það myndi vekja of
mikla athygli á honum, og lög-
regluþjónarnir þinir myndu
vera á hælum hans, svo hann
gæti hvergi verið. Þegar svo var
komið, þá átti ég tal við hann, og
fékk að vita, hvað væri á seyði.
Allt, sem hann langaði til, var
að fá tækifæri til þess að tala við
stúlkuna. Þá fékk ég Bill
Cummings til þess að ákveða
með pókerspilið. Þú veist hvað
Walling hefur gaman af að spila
póker. Þetta varð til þess, að
hann yfirgaf húsið, og eitt og
annað fólk fékk löggurnar þinar
til þess að vera ekki eins mikið á
hælum Allens. Hann hitti stúlk-
una, og hún pakkaði niöur, og
Meadows ók þeim út á þjóðveg
27, þar sem Roger Meadows
beið með bil Allens, og þau
lögðu af stað. Þau eru komin i
fjögurra rikja fjarlægð núna,
svo þú getur látið úlfana þina
fara aftur á beit”.
„Allen?” sagði lögreglustjór-
inn. „Allen og frú Walling”?
„Jæja, hún var reglulega lag-
leg stúlka, þegar hún kom fyrst
hingað. Ef hún losar sig við
þetta svin, sem eiginmaður
hennar er, þá verður hún eflaust
lagleg á ný”.
Lögreglustjórinn barði i borð-
ið. „Sjáðu til. Allen stal konu
annars manns. Það er ennþá
verra, heldur en- að stela pen-
ingum. Og þú hjálpaðir honum
til þess, sem gerir þig samsekan
— það er staðreynd”.
„Þvættingur”, sagði afi. „All-
en stal henni ekki. Hann gaf
henni tækifæri til þess að kom-
ast i burtu, og þegar hún komst
að þvi, að það var mögulegt, án
þess að hún hálsbryti sig þá sló
hún strax til. Kýrnar á búgarði
Wallings, eru betur meðhöndl-
aðar, heldur en eiginkona hans,
það veistu. Allen á peninga, og
hann segist ætla að hjálpa henni
til þess að fá skilnað, ef hún vilji
það, og allt um það, er hún fær
um það, að ákveða það sjálf.
Það eru ekki nein lagaleg
verk”.
Lögreglustjórinn sagði ekki
nokkurn skapaðan hlut. Að lok-
um stóð hann á fætur, og gekk
aðdyrunum. Hann sneri sér við,
og hreytti út úr sér: „Að stela
konu annars manns! Ég hefði
átt að loka hann inni, bak við lás
og slá”.
1 síðustu viku fengum við
skemmtilegt bréf frá hr. Allen.
Hann sendi okkur mynd af sér
og frú Walling, en núna er hún
bara orðin frú Allen. Hún var
fallega klædd, og hafði fitnað,
og var orðin bráðfalleg á ný. Hr.
Allen hélt handleggnum utan
um hana, og þau virtust bæði
vera hamingjusöm.
Hr. Allen sagði, að sér þætti
leitt að hafa valdið þessum ó-
sköpum i Borgville, en hann
sagðist hafa skrifað Arnell lög-
fræðingi, og sagt honum að hann
skyldi kaupa þessar fimmtán
ekrur af Edward gamla, og gefa
þær Borgviile. Og hann vildi
hjálpa upp á skemmtigarðinn.
Það fylgdi ávisun með bréfinu,
sem hljóðaði upp á $5.000, stiluð
á Framfarafélag Borgville.
Pilkins lögreglustjóri korn til
þess að sjá bréfið. Hann las það
I gegn, leit á myndina, og taut-
aði eitthvað um konurán. „Og
ég held ennþá, að náunginn sé
svindlari”, sagði hann.
Afi yppti öxlum. „Gæti
verið”, sagði hann. Hann horfði
lengi á myndina, svo glotti hann
framan i lögreglustjórann.
„Gæti verið. En ef svo er, þá er
þetta besta svindl, sem nokkurn
tima hefur verið unnið i Borg-
ville”.
Baldur Kristjánsson þýddi
Sunnudagur 12. maí 1974.