Alþýðublaðið - 17.01.1922, Blaðsíða 2

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Hjartans þakkir fyrir anðsýnda hluttekningu við fráfail og jarðar-
för mannsins mins, Bárðar J. Sigurðssonar.
Guðbjörg Magnúsdóttir.
Danakonungar.
Eftir Harald Jensen, danskan
hægri jafnaðaíniíiBn.
Skólakennarar hafa aí miklam
raóð gylt og fágað danakonunga
mann fram af manni og sagf frá
öllum kostum þeirra og gæðum.
Kongarnir hafa vetið eins og
feður þjóðarinnar, lofaðir jafnt af
aðli og bændum. Þeir hafa verið
göfugir og góðir drotnarar, sem
létu sér mjög ant um velferð
þjóðarinnar, viunugefnir og iðnir
raenn, sen báru með festu þung
ar byrgðir krúnunnar. Duglegir
og framfúsir að eðlisfari, réttlátir
og hraustir. Mildir við fatæka, en
strangir við þá sem ófrið vöktu
f landinu. Þefr brugðu sverði sfnu
til verndar sannleika og icttar
velferðar þjóðarinnar og samheldni
landsins. Þeir stóðu fremstir f
fylkingunni þegar fjandmenn herj
uðu ríkið, og hugsuðu aldrei um
sitt, landið var þeim alt: þelr
vildu lifa og deyja í holu lang-
feðra sinna.
Miklir menn, hugaðir meun,
hyggnir menn — þannig lærðum
við á unga aldri,
En okkur var aðeins sýnt fram
hlið penigsins, sú hiiðin, sem
kannararnir höfðu fágað vandiega
dag eftir dag, svo gljáinn varð
mikill í barnsaugunum.
En það var önnur hlið á pen-
ingnum, og hún ekki eins fögur.
Lýti maður á hana breytist stór-
um gildi konunganna. Ljóminn
er otðinn svartur, tegurðin Ijót,
og öll dýrðin að engu orðin.
Þetta má sanna með stuttu á-
gripi af sögu konunganna.
Kristján I.: Veikgeðja og varð
auðveldlega fyrir áhrifum, léttúð-
ugur og updstökkur, sneyddur
samansafnandi stjórnmálamanns-
hæfileikum og pólitísku víðsýni.
Einfaidur og klaufi að meta hag
kvæmar kringumstæður. Afar-
eyðslusamt hirðlíf. Var nefndur hin
botnlausa peningapyngja. Lagði
skatta á bændur. Veðsetti Svíþjóð
og Holstein konu sinni, sem var
rniklu duglegri og greindari en
hann. Gaf Skotland Orkneyjar og
Schetlaudseyjar til þess að útvega
tíóttur sinni heinsanmund. Sigraði
á venjulegan hítt í orustunni á
,Brunkebjerg“, og fór Svfþjóð
eftir það sfnu fram.
Hans: Snemtna veikur og hrum-
ur. Þunglyndur og loks brjálaður.
Tortrygginn og óáreiðaslegur við
ráðgjafa sína. En betri fjármála
maður en faðir hans. Aflaði sér
$ óðalssetra og 900 bæudabæja
í maiinn við Pál Laxmand. —
Hélt uppteknuin hætti með þvf
að bfð» ósigur í Ditm?rski.
Kristján II: Var gæddur
nokkru af góðum og ölium illum
eiginieikum samtfðar sinnar. Átti
orku, en enga íestu, karlmensku,
en engan áreiðaniegleik. Höfðing-
iuntí og þ.'jósku samfara kæusku
og uudirferli. Oft grimmur og
harður, einþykkur og dutluuga-
fullur. Dáði mjög fagrar konur.
Bar kápuna á báðum öxlum.
Sveik kaþólskuna, varð mótmæl
audt, en sór sig aftur af trúnni.
Reyndi árangurslaust og sktpu
lagslaust að halda rfkisbrotunum
saman.
Friðrik I: Yngsti sonur íor
eldra sinna, lftill, grannur og
skemdur af dálæti, fhaidssamur
og smásmugiegut. Komst tii vaida
með þvf að gefa sig aðlinum á
vald. Konungdæmi hans var f raun
og veru aðalsmannaveldi. Héit
aidrei orð sín. Braut loforð sfn
eftfr nótum, eins og btzt stóð á
f hvett skiíti.
Kristján III.: Vfðföruli og kát-
ur piltur, duglegur að drekka, en
lélegur til vinnu. Gekk f banda
lag við þýzka fursta til þess að
yinna á danska aðlinum. Sættist
við hann og tók síðustu pólitfsk
réttindi af borgurum og alþýðu,
þegar hann komst til valda. —
Kom siðabótinni á og varð við
það rfkur maður. (Lagði undir sig
eignir kirkna og klaustra kaþólsk
unnar.)
Friðrik //.: Lftt greindur og
mjög takmarkaður andlega, skorti
mentun og var illa uppalinn, veik
geðja og óákveðinn, aðeins sterk
ur þegar um var að ræða ákafa
löngun hans til óhófs og þrá til
iægstu nautna, óhemjulegur og
óður. ,Hann var duglegur fylli-
raftur,“ segir sagnaritarinn Mölle-
>up Fákunnandi í stjórnfræði,
haíði enga hæfiieika til að safna
og skapa, en var þó ákaflega.
fmyndunarsjúkur. Elskaði veiðar
öllu fremur, því næst könur, minst
erfíði vinnunnar og örðugleika
(F.h)
Býflugxir.
(Frh.)
Af þessutn á að gizka 20 þús-
und býflugum, sem eru í búinu
yflr veturinn, eru alt verkamenn
eða vinnuflugur, nema ein, drotn
ingin svokaliaða. En fkarldýr eru
að eins f búinu á sumrin og ekki
f há vegum höfð, en seinna um það.
Drotningin í býflugnabuinu var f
fornöld alt af kölluð býflugna-
kóngurinn, af þvf hún er töluvert
stærri en vinnuflugurnar. Seinna
komust menn að því, að hún var
kvenkyns, og þá fekk hún drotn-
ingarnafnið. En hún ræður engu
f búinu, vinnuflagurnar, sem era
hvorugkyns, ráða öilu. Þær dr,.ga
hana til eftir vaxskjöldunum til
þess að Iáta hana verpa eggjum,
og troða hana út af bezta mat,
það er fæða, sem þær eru búnar
að melta sjálfar, svo hún geti
strax hagnýtt sér hana og verpt
meira og meira. Með öðrum orð
um, þær skoða hana bara sem
barnamaskínu. En hún bregst ekki
heldur vonnm þeirra, þvf um það
leyti sumars, sem mest er ann-
rfkið hjá henni, verpir hún 3000
eggjum á dag, og þó þau séu
smá, vega þau þó til samans meira
en hún sjálfl Og þetta gerir hún
um tfma dag eftir dag.
Eins og gefur að skilja fjölgar
töluvert í búinu við þessi læti. f
svona allstóru búi kemat talan
fyrri part sumars upp f 100 þús-
und býflugnr, en sjaldan mikið
yfir það, en það er nú saga að
segja frá þvf.
Én fyrst er að segja frá öðru,
Og það er þá það, að þegar Iíð-