Alþýðublaðið - 13.02.1976, Blaðsíða 13

kaupa sér hús, bíl, sumar-
hamingjusamir án þess?
eru hrifnari hvort af öðru
séu ekki ileiri. Þvi hvernig á
fólk að geta starfað saman, þeg-
ar það hefur ekki tima eða kjark
til að tala saman? Flestir hafa
ekki meira en tvo — þrjá tima
aflögu hvort fyrir annað, áður
en þau skreiðast i rúmið til að
safna kröftum fyrir næsta
vinnudag.
Gunna: — Já, vist njótum við
forréttinda. Við erum frjáls, án
þess þó að þurfa að fórna fjár-
hagslegu öryggi þess vegna.
Sumt fólk stritar fram i rauðan
dauöann, til þess ei'ns aö hafa i
sig og á.
Jón og Gunna hafa miðað
mikið hvort við annað. Það er
þeim kannski ekki alveg með-
vitað, en i hvert skipti sem þau
hafa þurft að velja á milli
tveggja kosta, þá hafa þau alltaf
valið þann, sem leyfði þeim að
vera sem mest saman.
Jón: — Það er aldrei gott, að
binda allt sitt lif við eina mann-
eskju. Þetta er nU gallinn á okk-
ur. Ef annað hvort okkar deyr,
þá held ég að hitt muni eiga
mjög erfitt með að bjarga sér.
Gunna: — Við höfum mikið
talað um þetta. Og þá byrjum
við alltaf að tala um börnin. Ef
við ættum saman börn, þá væri
þó alltaf einhver eftir til að
elska. En samt finnst mér það
auvirðilegt að hugsa þannig um
fólk, þ.e.a.s. að eignast börn til
að tryggja sig fyrir hugsanlegri
einveru. Jón á mörg systkini,
sem við hittum oft, og ég kann
vel við þau öll.
Stundum, þegar við erum að
koma Ur heimsókn frá þeim og
börnum þeirra, þá finn ég hjá
mér löngun til að eignast barn.
Ogstundum dettamérlika i hug
foreldrar mlnir í þessu sam-
bandi —þeim myndi þykja vænt
um að eignast barnabörn. En
það tr ekki um þau að ræða hér.
Þau segja heldur ekki neitt við
okkur,eða reyna að hafa áhrif á
okkur að eignast börn. Þeim
þykir bara báðum vænt um
börn, og ég veit að þau myndu
verða mjög glöð.... Þetta stanz-
ar allt á þvi, að ég kemst að
þeirri niðurstöðu að i rauninni
vil ég ekki eignast börn. Að um-
ræður okkar Jóns um börn eru
ekki annað en afleiðing af þeim
þjóðfélagslega þrýstingi, sem á
okkur hvilir. Mann á að langa til
að eignastbörn.Ef mann langar
ekki til þess, þá er maður að
hverfa Ut fyrir ramma, sem
flestir falla inni, og þá verður
maður alltaf að gefa skýringar.
Bæði sjálfum sér og öðrum.
HVATAR OG LYF
TRÖLLRÍÐA NÚ
AFBURÐA-
ÍÞRÓTTAMÖNNUM
Hinn þekkti sænski kringlukastari, Ricky
Bruch, segir sjálfur, að hann hafi beðið varan^
legt tjón á lyfjanotkun. Það eru sérstaklega
hvatar (hormónar), sem hafa haft þessi slæmu
áhrif.
Jens Elers Kristensen,
þekktur danskur íþrótta-
læknir, segir, að nú sé
ekki lengur nóg að ræða
málin. Nú verði tafar-
laust að koma í veg fyrir
lyfjanotkun íþrótta-
manna og -kvenna.
Langvarandi lyfjanotk-
un.
J. Elers Kristensen er aðstoð-
arlæknir á lungnadeildinni viö
VejlesjUkrahUsið og hann er i-
þróttamaður. Hann er lands-
liðsþjálfari danska lyftingafé-
lagsins og einn þeirra manna,
sem velja iþróttamenn á ólym-
piuleikana. Alþjóðlega erhann i
læknanefnd lyftingamanna og
félagi i bandariska iþrótta-
læknafélaginu.
í erindi i Nordisk Medicin
segir hann, að lyfjanotkun sé
fyrir hendi og að stóru iþróttafé-
lögin geti ekki eytt of miklu fé til
að losna við þetta vandamál.
— Við vitum, að bönnuð lyf
eru notuð i vissum greinum i-
þrótta, sérstaklega af atvinnui-
• þróttamönnum, sem keppa á al-
þjóða vettvangi. Lyfin fara eftir
iþróttagreininni. Lyf eins og
amfetamin og ephedrin eru not-
uð i hlaupum og stökkum en
hvatar og álika i þeim greinum,
sem krefjast krafta.
Hér er auk þess um að ræða
lyf, sem eru tekin i lengri tima,
ekki aðeins á keppnistimabilinu
sjálfu. Hér er sem sagt um lang-
varandi lyfjanotkun að ræða og
alla þá hættu, sem henni fylgir.
Oft farið yfir
hættumarkið
Læknar og lyfsalar vita, hvi-
lika hættu ofnotkun lyfja hefur i
för með sér, en það gera hvorki
iþróttaménnirnir né þjálfarar
þeirra. Lyfin eru oft tekin i 2-5
sinnum stærra skammti eða
jafnvel enn meira, en nokkur
læknir myndi nota sem læknis-
lyf við sjUkdómi,
Norræn samvinna
1 annarri grein i læknablaðinu
hvetur finnski lyfsalinn,
prófessor Mauri Mattila til nor-
rænnar samvinnu til að koma i
veg fyrir ofnotkun lyfja.
Hann segir, að mikilvægast af
öllu sé að fyrirbyggja hana, t.d.
ætti að fara fram læknisrann-
sókn áður en met er viðurkennt.
Það er sárgrætilegt að það skuli
þurfa að nota af litlum sjóöum i-
þróttafélaganna til að kanna,
hvort iþróttamennirnir setja
met sin undir áhrifum lyfja, en
það er nauðsynlegt unz tekizt
hefur að venja afburða iþrótta-
menn af að neyta lyfja, segir
hann.
Jens Elers Kristensen segir:
— Hér verður aö verða
grundvallarbreyting. Allir, sér-
staklega iþróttalæknarnir,
verða að skipta sér meira af
þessu vandamáli og taka það
fastari tökum en hingaö til, bæði
við iþróttamennina sjálfa og
þjálfara þeirra og þá sérstak-
lega með tilliti til óljósra en oft
hættulegra aukaverkana.
Þyngjum refsinguna
Fyrsta skrefið hlýtur að vera
aukið eftirlit, en það hafa i-
þróttafélögin vanrækt mjög
hingað til. tþróttafélögin verða
að stofna sjóð sem notaður
verður til rannsókna. Þetta á
ekki eingöngu við um alþjóöleg
mót heldur og innanlandsmót,
bæði stærri og smærri.
Ef iþróttamaður eða — kona
brýtur reglurnar á höggið að
falla strax. Keppnisbann við
fyrsta brot i tvö ár, við annað
brot ævilangt, segir Jens Elers
Kristensen.
Danski læknirinn Jens Elers Kristensen segir,
að metaregnið í vissum íþróttagreinum fari að
jaðra við það fáránlega, ef ekki verður tekið
fyrir lyfjanotkun þar
Föstudagur 13. febrúar 1976
Alþýðublaðið