Alþýðublaðið - 15.06.1976, Síða 7

Þriðjudagur
15. júní
1976
Listahátíð í Reykjavík 7
Velheppnaðir tón-
leikar konungsins
Benny Goodman: Stopping at the Savoy.
Þeir, sem komu af
hljómleikum Benny
Goodman og hljómsveit-
ar hans á laugardags-
kvöldið, voru síður en svo
vonsviknir og hafa sjálf-
sagt gert tvennt, er þeir
komu heim, brugðið jazz-
plötu á plötuspilarann, og
farið i bað. Þrúgandi hiti
var nefnilega allt kvöldið
og loftleysi í Höllinni.
Þetta var það eina sem
hægt var að f inna að frá-
bærum hljómleikum,
fyrir utan smágalla í
hl jóðnemum.
Enginn Goodman.
Tónleikarnir hófust á þvi, aö
fimm af hljóöfæraleikurum
hljómsveitarinnar léku i rúman
hálftima til aö hita upp mann-
skapinn. Fyrst er þeir komu inn
á sviöið, án þess að Goodman
væri með, hugsuöu margir, aö
þessa karla heföu þeir ekki
komið til aö hiusta á, þeir vildu
Benny Goodman. Þar sem eng-
inn af þessum hljóðfæraleikur-
um var i gamla kvartettnum,
sextettnum eða gömlu stór-
hljómsveit (big band) Good-
mans, héldu margir aö þetta
væri eitthvert skrapliö, sent til
að sjá um undirleik meö klari-
nett Goodmans, og þvi litt hæfir
til að spila einir.
Valinn maður i
hverju rúmi
Þvilikur m isskilningur.
Þarna var valinn maður i
hverju rúmi. Connie Kay,
trommuleikari, gaf Gene heitn-
um Krupa ekkert eftir, þegar
Krupa var upp á sitt bezta. Þeir
hafa nefnilega engin not fyrir
lélega trommuleikara hjá
Modern Jazz Quartet, en meö
þeim lék Kay i ræp 20 ár.
Pianóleikarinn John Bunch
var mjög góður. Lék af innlifun
og öryggi, enda hefur hann áöur
spilaö með stórstjörnun, eins og
Woody Herman og Buddy Rich.
Michall Morre handfjatlaöi
bassa sinn á einstaklega frá-
bæran hátt og er hann talinn
einn albezti jazz-bassaleikar-
inn, sem fram hefur komiö um
áraraöir.
Gene Bertoriti, gitarleikari,
var sá, sem kom undirrituðum
mest á óvart. Hann lék af mikilli
innlifun og þeir kaflar, sem
hann lék einleik (sóló), voru
einkar geöfelldir.
Og þá er komið að Peter
Appletard. Honum veröur ekki
lýst með orðum. Fyrir utan það
aö vera einhver snjallasti vibra-
fónleikari, sem uppi hefur verið,
er sviösframkoma hans
skemmtileg.
Þessir fimm komu fram i
upphafi tónleikanna og léku i
rúman hálftima, eins og áður
sagöi. Léku þeir mikið af fingr-
um fram og tóku langa einleiks-
kafla (sóló^-Gerðu þeir þessu hin
beztu skil, og þegar þeir hættu
og fóru i 15 minútna hlé, var
kominn mikill hugur i áhorfend-
ur. Þegar huröir Laugardals-
hallarinnar voru opnaðar, átt-
aöi fólk sig á þvi hversu mikið
var af þeim dregið sökum loft-
leysis og hita, og er þaö grunur
undirritaðs, að margir hafi
keypt sér svalandi gosdrykk i
hléinu.
Nú birtist Goodman.
Eftir hléið komu listamenn-
irnir aftur inn á sviöiö og meö
þeim sjálf kempan, Benny
Goodman. Fagnaöarlæti áhorf-
enda voru mikil og innileg.
Goodman fór rólega af staö,
spilaöi sig i stuö eins og sagt er á
slæmri islenzku. Þvilikir tónar,
sem hann gat galdraö úr þessu
hljóöfæri sinu. Þaö heyröist
einna bezt i „Sendin the
Clowns”, rólegu lagi.
Nú komu inn þeir George
„Buddy” Tate, saxófónleikari,
og Warren Vashe, trompetleik-
ari, og voru þeir einnig yfir-
burðarhljóöfæraleikarar. Lék
nú hljómsveitin nokkur af þeim
gömlu Iögum, sem gerðu Good-
man og sveifluna fræga, svo
sem „Lady be good, Stopping at
the Savoy, Sing, sing, sing og
fleiri. Fór nú heldur betur að
færast fjör i áhorfendaskarann
og skemmtu allir, bæði hljóö-
færaleikarar og áhorfendur, sér
konunglega.
* I lokin varð Goodman að leika
mörg aukalög og ætlaði fagnað-
arlátunum aldrei að linna. Þeg-
ar aukalögin voru leikin, voru
dyr Hallarinnar opnaðar svo að
áhorfendur gátu andaö aftur og
færðust þvi i aukana.
Áhugi að aukast á jazz
Ahorfendur fylltu Höllina á
laugardaginn, þrátt fyrir að
miöaverð hafi verið heldur rif-
legt og er liklegt að tónleikar
Cleo Laine komi til með að
bjarga Listahátið fjárhagslega,
en það, að þetta skuli hvoru
tveggja vera jazz-tónleikar,
sýnir það, að áhugi fólks ájazz
hefur stóraukizt siðustu árin.
ATA
Víbrafónsnillingurinn Peter Appeyard.
Gérald Schneider
A sýningu franska listmálar-
ans Gérald Schneider eru alls 40
myndir málaöar á árunum 1960
til 1974. Við fyrstu sýn dettur
manni i hug að hér sé á ferðinni
venjulegur klessumálari. Svo er
þó ekki. Að visu hefur það nokk-
ur áhrif á mat manna á verkun-
um að listamaðurinn hefur hlot-
iö alþjóðlega viðurkenningu og
er sagður eftirsóttur i frægum
listasölum erlendis.
Hvað sem þvi liður virkar
þessi sýning þannig á mann, aö
hér sé á ferðinni stórt nafn af
litaprufum. Allar eru þær mál-
aðar á pappir með þykkum aug-
lýsingalitum, svipaöar þvi, sem
sjá má i barnaskólum bæði hér
og erlendis. Myndirnar koma
þvi yfirleitt mun betur út ljós-
prentaðar heldur en i sinni upp-
runalegu mynd.
Það hefði tvimælalaust verið
áhrifameira og sanngjarnara
gagnvart málaranum sjálfum,
að hafa meiri fjölbreytni en
þarna getur að lita. Hinar risa-
stóru oliumyndir Schneiders
hefðu vel mátt taka eitthvað af
rúmi sýningarinnar og hefðu
gouache-myndirnar þá notið sin
mun betur en raun ber vitni.
Allar myndirnar á sýningunni
einkennast af sama handbragð-
inu og sömu grundvallar aðferð-
inni. t fyrsta lagi er það grunn-
urinn sem ýmist er grár, hvitur,
rauður, brúnn, blár, grænn eða
gulur i hinum ýmsu afbrigðum.
Siðan koma sveiflurnar. Mynd-
irnar bera svo heiti samkvæmt
þeim litasamsetningum, sem
grunnur og sveiflur hafa. Svo
tekin séu dæmi má nefna eftir-
farandi: Fjólublár grunnur,
rauö sveifla á svörtu. Grænn
grunnur, gul og fjólublá sveifla.
Himinblár grunnur, rauð og
svört sveifla og hvitur grunnur,
fjólublá og skærblá sveifla.
Svonalagað geta stórmeistar-
ar leyft sér og Gérald Schneider
er svo sannarlega einn þeirra
manna, sem ekki telur sig þurfa
að biðja menn afsökunar á þvi,
að hann skuli vera til. Þó er
maðurinn sagður mjög hlé-
drægur, af kollegum sinum,
sem margir hverjir hafa orðið
að leggja á sig mikla vinnu við
að auglýsa sjálfa sig upp.
Þrátt fyrir allt verður að telja
mikinn feng i þvi, að fá þessa
sýningu hingað á Listahátið.
Einn grunnur með sveiflu.
A KJARVALSSTÖÐUM
Sex óllkir grunnar með sveiflum.
Menn komast ekki hjá þvi að sagt eitthvað um list franska
tala um svona sýningu og þegar listmálarans Gérald Schneider.
á allt er litið munu flestir geta —BJ
Schneider