Alþýðublaðið - 20.10.1976, Side 11

ssr Miðvikudagur 20. október 1976
11
Blindir eiga í erfiðleikum með að fá
atvinnu
„Ég hefði ekki
þurft að læra svo
mikið sem raun ber
vitni, ef ég væri ekki
blindur. „Slikar
setningar er ekki ó-
algengt að heyra i
þeim skólum sem settir
hafa verið á stofn fyrir
blint fólk. Þeir sem
standa utan við þau
vandamál, sem blindir
þurfa að leysa, geta
með engu móti gert sér
i hugarlund, hvílik
barátta það er, að ætla
sér að komast út á
vinnumarkaðinn, þó áð
fólkið hafi notið tiltölu-
lega góðs undirbúnings
i þvi augnamiði.
I Sviþjóö hefur veriö gerö út-
tektá möguleikum blindra til aö
komast út á vinnumarkaöinn aö
námi loknu, og var hún unnin
þannig aö 122 nemendum var
fylgt eftir, þegar þeir höföu lok-
iö námi, og leitast viö aö gefa
raunhæfa mynd af þeim erfiö-
leikum sem þá steöjuöu aö.
Endurhæfing.
Margir hinna blindu hafa
endurhæft sig, ef svo mætti
segja, meö tilliti til atvinnu-
möguleika annars vegar og
áhugamála hins vegar. Þeir
hafá haldiö áfram námi til aö
reyna aö koma i veg fyrir aö
fötlunin hái þeim á vinnumark-
aöinum og eins aö hún standi
ekki i vegi fyrir aö þeir geti haft
sin áhugamái, og stytt sér
stundir á einhvern hátt.
Nokkrir þeirra, sem fylgst var
með — eöa 13% — sáu sig
neydda til aö afla sér starfs-
menntunar i a.m.k. 3 greinum,
þar sem þeir óttuöust aö þeir
fengju ekkert starf, ef þeir
byndu sig aöeins viö eina starfs-
grein. Nokkrir þessara álitu, aö
fyrsta greinin sem þeir völdu
heföi verjö valin af handahófi,
og þeir heföu ekki getað hugsaö
sér aö enda i einhverri vinnu
sem þeim heföi leiöst.
Erfitt að fá vinnu
Þó aö svo margir heföu orðið
sér úti um einhverja starfs-
menntun, sem raun bar vitni,
kom i ljós, að mjög erfitt reynd-
ist fyrir þetta fólk aö fá vinnu.
Helsta leiöin sem hægt var aö
fara og vænta um leiö einhvers
árangurs, voru vinnumiölanirn-
ar. Auglýsingar i blööum eöa
viötöl reyndust i flestum tilfell-
um árangurslaus.
Annaö var einnig áberandi
meðal þess hóps, sem fylgst var
meö, og þaö var að undantekn-
ingarlaust allir þeir sem
fengu einhverja atvinnu lentu i
láglaunastörfum.
Þeir sem höföu undirbúiö sig
undir skrifstofustörf, málmiðn-
að, hljóðfærakennslu eöa pianó-
stillingar áttu auöveldast meö
að fá eitthvað aö gera, aö visu
fyrir lág laun. Flestir þeirra,
sem unnu allan daginn komust
upp i um það bil 100.000 króna
mánaðarlaun, en margir þeirra
náöu ekki þessari upphæö.
Ánægðir með
heimilislif og fristundir
Tveir þriðju hiutar þeirra,
sem fylgst var meö á fyrr-
greindan hátt, voru ánægðir
meö heimilislif sitt og fristund-
ir. Þó óskuöu flestir þeirra eftir
þvi, að hafa meiia samband við
sjáandi fólk, og einnig eftir
meiru þjóöfélagslegu öryggi.
Þeir sem bjuggu meö sjáandi
fólki, og nutu aöstoöar þess á
einhvern hátt, t.d. varðandi há-
miö, létu best af sér. Hinir, sem
bjuggu einir og voru jafnvel at-
vinnulausir, voru mun óánægö-
ari meö hlutskipti sitt.
FRAMHALDSSAGAN
Staðgengill stjörnunnar^ & fr'
eftir Ray Bentinck
neita, þvi aö þaö ósennilega gat
gerzt. Kannskieiskaði hann hana.
— Hverju svararðu, Shirley?
Hún kinkaöi kolli. — Já. Kom-
um okkur þá, sagði hann. Shirley
skrifaðiá miöa til foreldra sinna,
setti dálitiö af fötum i tösku og fór
út með honum. Fyrst ók Max
hratt, en svo minnkaöi hann hraö-
ann og bað hana að kveikja i
sigarettu fyrir sig. — Bragðið er
betra, ef þú kveikir i henni,
Shirley, sagöi hann. — Varir þin-
ar hafa snert hana. Allt er svo
unaðslegt við þig... jafnvel skap-
ið. Fyrst skemmtirðu mér, svo
fórstu i taugarnar á mér, og nú
elska ég þig. Þú ert yndislegasta
stúlkan i heiminum.
— Yndislegri en Paula? gat
hún ekki stillt sig um að segja.
— Viö erum að tala um þig, en
ekki Paulu. Ég veit ekki einu
sinni, hvaö ég hef elskað þig
lengi.
— Þaö veit ég ekki heldur,
Max, sagði hún hikandi. — En
þetta kemur svo flatt upp á mig,
svo að þú verður aö leyfa mér aö
venjast tilhugsuninni. Ég vil
heldur, að þú biðir með það, sem
þú þarft að segja þangað til...
seinna. Ég sagðist ætla aö hjálpa
þér, og þú þarft ekki aö múta
mér.
Hann leit undrandi á hana. —
Það liturútfyrir, aöþú hafir skipt
um skoðun, sagöi hann. — Þú seg-
ir, að þetta komi flatt upp á þig,
en þaö er ekki satt. Ég hef barizt
allan timann og tapaö.
— Hvort þú hefur barizt! sagði
hún. Max roðnaði. — Shirley, ég
biö ekki um svo mikiö, sagöi hann
biðjandi, — en viltu segja, aö þú
hafir ekki breytzt? Ekki á einum
degi?
Hún brosti. — Ég vil ekki tala
um ást nú, sagöi hún. — Ég hætti
lifi minu vegna þess, að þú biöur
mig um þaö, og það ætti að nægja.
Hann tautaöi eitthvaö óskiljan-
legt og sat þögull, meöan þau óku
hliðarveg, sem lá bak við herra-
setrið. — Farðu innum þetta hliö
og notaöu eldhúsdyrnar’skipaöi
hann. — Walt sér um, að enginn
verði á vegi þínum, Janet meðtal-
in, fyrr en þú kemur upp til þin. A
rúminu þinu er náttkjóll af
Paulu... Faröu i hann og settu föt-
in þin i töskuna, svo aö þú getir
tekiö þau með i sjúkrabilinn. Svo
ferðu i slopp af Paulu, stekkur
upp i rúm og þykist vera veik.
Hann brosti uppörvandi til henn-
ar. — Fljót!
Shirley opnaöi og fór út. Hún
læddist aö eldhúsdyrunum og fór
upp þjónamegin að herbergi sinu.
Náttkjóllinn lá á rúminu hennar
og hún flýtti sér i hann og setti
fötin sin i töskuna. Hún sléttaði úr
lokkunum, svo aö háriö féll niður
um axlirnar, púðraöi sig, svo að
hún varð föl, og var rétt komin
undir sæng, þegar hún heyrði
sjúkrabilinn koma. Um leið var
barið aö dyrum. Það var Janet
Gibbs. — Vantar yöur eitthvað,
frk. Langton? spurði hún. — Hr.
Silverstein sendi mig til aö láta
yöur vita, að sjúkrabillinn væri
kominn.
— Látið mig i friði, sagöi
Shirley fýld. — Þvi fyrr sem ég
kemst af þessu bannsetta...
Janet flýði, og svo komu Max
og Barney meö sjúkrakörfu, sem
þeir settu við rúmiö. — Segið
Walt, að við förum strax, sagöi
Max við Barney. Þegar hann var
farinn, flýtti Max sér aö segja viö
Shirley: — Ég set þig i körfuna,
svo berum við þig út.
— VeitBarney ekkert? hvislaöi
hún. Max hristi höfuðið og lagöi
visifingurá varirnar. Bráttlá hún
vafin i teppi i körfunni, og andar-
taki siðar kom Barney. Þegar þau
komu niður gekk Silverstein um
gólf.-Viltu nú ekki vera, Paula?
baö hann ákaft. — Við skulum
gæta þín vel og það eru aöeins
fjórtán dagar eftir.
— Það er fjórtán dögum of
mikiö fyrir mig, svaraöi Shirley
hvasst. — Samskiptum okkar er
lokið, Walt. Af stað, Max! Shirley
sá aðdáunarglampa bregða fyrir 1
augum Silversteins um leið og
þau gengu fram hjá honum.
Sjúkrabillinn beið fyrir utan.
Karfan var sett i að aftan. Max
fór inn... svo skellti Barney og fór
og settist undir stýri. Um leið og
þau lögðu af stað, benti Max
Shirley að klæða sig. Hann rétti
henni töskuna meö fötunum. —
Barney getur ekki séð okkur og
hann heyrir aðeins til okkar, ef ég
opna fyrir talstöðina. Klæddu
þig... ég skal ekki horfa á... hann
horfði út um litlu túðuna i
afturhuröinni, meðan Shirley fór i
fötin.
— Nú máttu snúa þér, sagbi
hún. Max leit brosandi viö. — Þú
varst svei mér fljót! sagði hann.
— Taugaóstyrk...?
— Voðalega! játaði hún og
hann tók utan um hana. — Bara
róleg! Það getur ekkert komið
fyrir fyrsta hálftimann.
— Eltir lögreglan okkur?
spurbi hún titrandi.
— Ég sé þá ekki, en þeir þora
heldur ekki aö vera of nálægt,
sagöi Max. — Hættulegasti stað-
urinn er i fimmtán milna fjar-
lægð.
Shirley þrýsti sér skjálfandi aö
honum. Max þrýsti henni að sér
og sleppti henni svo. Hann tók upp
byssuna, hlóö hana og fór aftur aö
rúðunni. Hann leit á klukkuna. —
Nú getur það byrjað, sagöi hann
rólega. — Leggstu á gólfið, þegar
skothriðin byrjar, og ef allt fer
illa, skaltu hlaupa eins og fætur
toga!
Um ieið og hann sagöi þetta
hristist sjúkrabillinn mikið og
gekk upp og niöur eins og þau
hefðu farið út af þjóöveginum og
ækju nú út í móana. — Hver skoll-
inn? byrjaöi Max, opnaöi svo tal-
stöðina og sagöi: — Hvað ertu að
gera, Barney? Inn á þjóðveginn
meö þig!
— Allt i fina, húsbóndi! Ég ek
ekki þær götur, sem Luke er á.
— Hlýddu mér asninn þinn!
öskraði Max. — Þessi stigur ligg-
ur hvergi út á þjóðveginn.
Það heyrðist óhugnanlegur
hlátur. — Ekki það? Barney var
spozkur. — Það var leitt, en takið
öllu með ró. Ég ákvaö fundarstab
ykkar.
Max stökk til dyra, en hurðin
var læst. Á svip hans sá Shirley,
að versti grunur hennar hafði
rætzt. Allt var til einskis og þau
höfðu verið svikin ... af Barney.
Shirley satsem lömuð af hræðslu,
en Max kallaði aftur til Barneys
að nema staðar. — Þú kemst ekki
upp með þetta! hrópaði hann. —
Lögreglan eltir okkur!
— Lögreglan eltir sjúkrabíl,
sem fór út um hliðið fimm minút-
um á undan okkur. Þeir eru i
margra milna fjariægð á eftir
sjúkrabil á leiðinni til flugvallar-
ins. Það gekk eins og i sögu.
Max þerraði svitann af enninu
og horfði á Shirley. — Við erum
fönguð i gildru! tautaöi hann. —
Ég get ekki skotið mér leið út, þvi
að sjúkrabillinn er skotheldur.
Guð minn góður, hvað hef ég
dregið þig meö mér i!
Allt i einu nam sjúkrabillinn
staðar, og Barney sagði i talstöð-
ina: — Brjótið glerið og hendið
byssunni út, Calder. Ég sendi
táragas til þin, ef þú hlýðir ekki.
Max hikaöi, en hlýddi svo.
Hann kreppti hnefana, þegar
dyrnar opnuðust og mannsrödd
sagði: — Haldiö höndunum fyrir
ofan höfuðið, her. Calder, þá
kemur ekkert fyrir. Ot meö þig,
Paula. Þetta var Glen Mallory.
Shirley stóð hreyfingarlaus á
efstu riminni og starði undrandi á
Mallory. Hún sá i ljósi bils hans,
að hann var með byssu i hendinni.
En hún var ekkert hrædd við
Glen. Hún hafði óttazt að hitta
Luke Castle og ekkert gat verið
jafnslæmt og það. — Niður! sagði
Mallory hörkulega. Hún hlýddi.
Max elti hana með hendurnar
fyrir ofan höfuðið, en skyndilega
stökk hann á Mallory, sló byssuna
úr hendinni á honum og sló hann
til jarðar. Þegar
Bandarikjamaðurinn stóð upp
réðst Max á hann. Þeir slóust
tryllingslega, en svo kom Barney.
Shirley veinaði, þegar hún sá
Barney sveifla byssunni. Hún
heyrði dynkinn, þegar skeftið
ienti á höfuð Max. hún þaut til
hans, þegar hann datt. Mallory
hörfaði og þerraði blóðugan
munninn. — Fifl! sagði hann við
Barney. — Þetta hefði gengið án
þessa! Láttu hann vera, Paula,
hann jafnarsig. Farðu að bilnum.
Shirley starði á hann svo að hann
kom og hrifsaði i hana. Hún leit á
hann og Mallory greip andann á
lofti. — Þetta er ekki Paula!
Þetta er staðgengill hennar!
Það var engu likara en hann
missti móðinn á stundinni. Hann
virtist ringlaður og örvæntingar-
fullur. — Hvar er Paula? tautaði
hann. — Hvað á þetta að þýöa?
Shirley laut yfir hinn meðvit-
undarlausa mann og hvæsti: —
Þér getið sagt lögreglunni það!
Við vorum að aðstoða við að ná
morðingja, og nú hafið þér eyði-
lagt allt....
— Ég...ég ætlaði að ná i Paulu,
stamaði hann. — Hvar er hún?
Shirley sá, að Mallory hafði al-
veg misst stjórn á sér. Barney
stóð og starði af einum á annan,
meðan hann beið eftir nýjum fyr-
irmælum, en það var enginn til að
skipa fyrir, og Shirley skildi, aö
nú gafst henni gott tækifæri. —
Paula er á herrasetrinu, og þang-
að eigið þér að aka okkur! sagöi
hún skipandi. Hún leit á Barney.
— Hjálpið mér að bera hr. Cald-
er að sjúkrabilnum!
KOSTABOÐ
á kjarapöllum
KJÖT & FISKUR
Breiðholti
Siini í 1211(1 — 742(11

& ©
PðSTSENDUM
TRDLOFUNARHRINGA
Joiiaimca Ucilason
TUiiaancgi 30
á>imi 10 209

Dunn Síðumúla 23 /ími 94200

Heimiliseldavélar,
6 litir - 5 gerðir
Yfir 40 ára reynsla
Rafha við Óðihstorg
Simar 25322 og 10322
Birgir Thorberg
málarameistari
simi 11463
önnumst alla
málningarvinnu
i— úti og inni —
gerum upp gðmul hútgögh '