Alþýðublaðið - 20.03.1977, Síða 4

4 lfETTVJtNGUR_____________________________ Sunnudagur 20. marz 1977 bMM
í heimsókn í flugstöðinni á Keflavíkurflugvelli...
Þa&erleitabá öllum (myndinsem viömáttumekkibirta).
Einn (arþeginn frá Luxemburg.
Siefús Kristiánsson, yfirtoll'
vöröur.
I vikunni brugðu blaðamenn Alþýðublaðsins fyrir sig
betri fætinum og skelltu sér til Keflavikur. Ætlunin var
að fylgjast með starfseminni í flugstöðinni i Keflavikur-
flugvelli. Til að lifga ögn upp á greinamar var mynda-
vél, og það tvær frekar en ein höfð með i förinni. Hér
birtist fyrsta greinin (ekki búið að ákveða hvað þær
verða margar) og er ætlunin að sú næsta verði birt næst-
komandi laugardag.
Aðþessu sinni tökum viðfyrir tollinnogfrihöfnina.
finnur íslenzka
, ,Skyldi hann nú gera röfl út af
þessu?”; þaö mátti lesa ötta-
blandna viröingu fyrir þessum
embættismönnum út úr svip
margra þeirra sem bjuggust til
þess aö þramma i gegn um
„tollinn” á Keflavikurflugvelli,
þegar Alþýðublaösmenn voru
þar á dögunum. Tollverðir eru
iiklega ekki I höpi vinsælustu
starfshöpa, a.m.k. meðal ferða-
langa á milli landa, en þó svo
að einhverjum finnist þeir
smásmugulegir á stundum og
fundvisir á ýmislegt, sem ætl-
unin var að láta „detta inn
fyrir”, þá eru þeir aðeins að
vinna sitt starf samkvæmt
LÍFIS f BIBSALNUM
Við settumst niður I
biðsai flugstöðvarinnar
og fylgdumst með
lífinu þar. Þarna voru
samankomnir tslend-
ingar, sem biðu brott-
farar með tilhlökk-
unarglampa I augum,
þarna voru erlendir
ferðamenn, sem voru
að koma frá Luxem-
burg og á leið til
Bandarikjanna. Mátti
þar greina ólikustu
manngerðir, hippa,
embættismenn, rétt-
trúaða gyðinga með
skegg niður á bringu og
svört pottlok á höfði og
ógiftar hefðarkonur,
komnar af bezta
aldrinum, sem höfðu
skroppið tíl Evrópu i
leit að mannsefni en
voru nú á Ieið heim
með ferðatöskurnar
fullar af minjagripum
og andlitsdrættina fulla
af vonbrigðum.
Afengið vinsælast
Otlendingarnir fóru flestir i
minjagripaverzlun Icemart.
Þar skiptust. Þar skiptust menn
i tvo hópa, annar hópurinn
skoöaði vörur gerðar úr
Islenzkri ull og hinn hópurinn
valdi sér póstkort, sem siðan
voru send til vina og vanda-
manna til að sanna, að þeir
hefðu verið á Islandi.
En er við komum inn l sjálfa
frihöfnina, þá var greinilegt
hvað var vinsælast. Frihafnar-
starfsmenn voru önnum kafnir
við kassana að reikna út hvað
áfengi viðskiptavinanna
kostaði, enginn leit viö mynda-
vélunum, ilmvatninu og hvað
það nú heitir alltþetta sem er til
sölu i frihöfnum. Allir gengu út
með vinskammtinn sinn og tii-
skilið tóbak, en flestir viðskipta-
vinirnir voru Islendingar.
„I beg your pardon”
Við gengum gegnum biðsalinn
frá frihafnarverzluninni og er
við erum komnir til móts við
vopnaleitarklefann heyrum við
torkennilegt hljóð, næstum
dónaiegt. Þetta var hátt og
hvellt hljóð, eins konar gúííp-
hljóð. Víð sáum aö vopnaleitar-
starfsmaður renndi tæki þessu
upp og niður mann sem horfði
skelfdur á aðfarirnar. Aftur
heyrðist þetta hljóð og vopna-
leitarstarfsmaðurinn fór i vasa
ferðamannsins og dró þar upp
lyklakippu. Sföan fór ferða-
maöurinn.
Blaðamönnum Alþýðu-
blaösins þóttu þetta skemmti-
legar aðfarir og hugðust þeir
fylgjast ögn með. Nú kom
maður, sem eftir málfarinu að
dæma var Englendingur. Hann
virtist utan við sig og er hann
var drifinn I vopnaleitina áttaöi
hann sig greinilega ekki á þvi
hvað var að gerast. Hann horfði
þvi i aðra átt þegar starfs-
maöurinn renndi tækinu góða -
eftir honum. Er tækið nam við
br jóstvasann gaf það frá sér eitt
af þessum aumkunarverðu
hljóðum: „Gúeiiip” . Eng-
iendingurinn sneri sér snöggt
við og leit rjóður á starfs-
manninnog sagði með þjósti: ,,I
begyour pardon”.
Bjórinn vinsæll
A leið vorri út I hinn tollskylda
heim komum við að barnum og
fylgdumst meö ysnum smá
stund. Þar mátti sjá margan
manninn og konuna fá sér einn
„strammara” fyrir flugið. Ef
Islendingur átti i hlut fékk hann
sér undantekningarlitiö áfengan
bjór, Polar Beer, sem er fram-
leiddur á Islandi. Þetta er eini
staöurinn á ísiandi þar sem
Islendingar mega kaupa sér
áfengan bjór.
Að sjá iskaldan og freyðandi
bjórinn I perlandi glösum æsti
upp þorstann i mörgum
manninum, við flýttum okkur
þvi út úr frihöfninni til þess að
þurfa ekki lengur að horfa upp á
fólk hella þessu þjóðhættulega
eitri i sig. Viö vorum jú að
vinna, ekki satt? ATA
ákveðnum reglum sem fyrir þá
eru lagöar.
Við heilsuðum upp á toll-
verðina á Keflavikurflugvelli
s.i. þríðjudag. Þá var fremur
rólegt hjá þeim, þota frá Flug-
leiöum var að koma frá London
(m.a. með Hrein Haildórsson
kúluvarpara innanborðs) og
önnur kom frá Noregi. Slangur
af fólki kom með báðum þessum
flugvélum, bæöi landar og út-
lendingar og allir fóru i gegn um
tollinn án þess að neitt væri að
athuga við farangur þeirra.
Þeir virtust þvi löghlýðnir far-
þegarnirá þriöjudaginn, eins og
þeir eru vist ílestir, að þvi er
okkur var sagt. A dagvaktinni
eru venjulega 10-12 tollverðir að
störfum i einu, þar af þrir hjá
útlendingaeftirliti. Auk eftirlits
I „rauða” og „græna hliðinu”,
annast þeir vegabréfsskoðunina
og vopnaleit, en allir sem fara
um borð í flugvél i Keflavik fara
fram hjá útbúnaöi sem kannar
með ósýnilegum geislum
hvort viðkomandi farþegi hefur
innanklæða eða i handfarangri,
vopn og búnað sem
nota mætti til þess að taka völd-
in um borð i flugvélunum. Það
þurfti þó greinilega ekki vopn til
þess að maskinan léti heyra i
sér, þvi þegar blaöamaöur átti
leið i gegnum vopnaskoðunina,
gaf hún frá sér skerandi vein.
Þaö reyndst vera hálfur vasi af
islenskum flotkrónum sem
gabbaði tækiö!
Alþjóölegt
fyrirkomulag
Fyrirkomulagið i tollgæzlunni
á Keflavikurflugvelli, var •
löngum þannig, að allir far-
þegar sem komu tii Islands
gengu i gegnum hlið þar sem
tollveröir könnuðu það sem þeir
höfðu i pússi sinu og spurðu
hvern og einn um það, hvort
hann hefði einhvern tollskyldan
varning meðferðis. Þetta kerfi
var þungt I vöfum, og tafsamt,
sérstaklega á mesta annatim-
anum yfir sumarmánuðina og
auk þess var það ekki i sam-
ræmi við alþjóðlegt fyrirkomu-
lag i flughöfnum. Þvi var fyrir-
komulaginu á Keflavikurflug-
velli breytt til samræmis við
alþjóðlega fyrirkomulagiö
sumariö 1975. Þá komu til sögu
„rauðu” og „grænu hiiöin”, en I
stuttu máli er þetta fyrirkomu-
lag þannig, að útkomuleiðirnar
fyrir farþegana gegnum tollaf-
greiðsluna eru tvær. Annars
vegar er hlið merkt með
grænum lit, en þar i gegn fara
þeir farþegar sem ekkert hafa I
fórum sinum sem varöar við lög
að fara með inn i landið, án
afskipta tollvarðanna. Hitt
hliðiö er merkt meö rauðum lit
og þar i gegn fara þeir farþegar
sem hafa meöferðis eitthvað
sem þeir halda að þurfi að
greiða tilskilinn toll af. Við
spurðum Sigfús Kristjánsson
yfirtollvörð hverníg breytingin
á fyrirkomulaginu i toll-
afgreiðslunni hafi reynst.
— Þetta hefur reynst ágæt-
lega og er vafalaust til mikils
hagræðis fyrir starfsmenn
hérna, ekki siður en farþegana
sjálfa. Fólk sem velur að ganga
i gegnum „græna hlíðið” hefur
sjálft svarað þeirri spurningu
sem við spurðum sjáifir áður,
hvort það væri með tollskyldan
varning I fórum sinum. Þaö
getur sjálfsagt komið fyrir eins
og gengur, að menn fari þar i
gegn með ólöglegan varning, en
ég held að það sé I heildina litiö
um aö menn reyni það. Flestir
vita að viðurlög viö brotum á
tollalögum hafa veriö hert og
taka þvi siður áhættuna.
Einhvers misskilnings hefur
stundum gætt varðandi það, að
vægar muni vera tekið á tolla-
lagabrotum I „rauða hliðinu”,
en það er auðvitað sami
verknaðurinn gagnvart
lögunum hvort menn reyna að
leyna einhverju i „rauöa
hliðinu” eða þvi „græna”.
— Er ekki I raun verið aö taka
þá áhættu að tollgæzlan sé
minni hérna, með þvl að hleypa
þeim sem vilja gegnum „græna