Alþýðublaðið - 27.01.1978, Síða 6

6
Föstudagur 27. janúar 1978. W88
„Það er ekki
litið á blinda
sem fólk”
— vinnustofa blindra við Ingólfsstraeti heimsótt
Hér sjáum viö svo vöggurnar, báðar stærftir, þessa fyrir barnið hennar mömmu og svo barníö hennar litlu
Stinu, eða Gunnu, eða Jónu.
„Já> góðan daginn, var
tekið undir kveðjur blaða-
manns og Ijósmyndara, í
fyrradag, þegar þeir komu
í heimsókn á vinnustofu
eina hér i borg. Það voru
tvær kvenraddir og ein
karlrödd, sem tóku undir,
og önnur kvenröddin bætti
síðan við: „Og hvað heita
blaðamennirnir?"
öll héldu óslitið áfram
vinnu sinni og litu ekki upp
frá verki.
Blaðamenn voru sumsé
komnir í heimsókn á
vinnustofu blindra við
Ingólfsstræti i Reykjavík.
Ætlunin að fá að taka
nokkrar myndir, og spjalla
litillega við fólkið sem
þarna starfar. Fyrst bar
okkur niður i burstagerð
fyrirtækisins, en þar voru
að störfum við burstagerð
tvær konur, þær Sesselja
Eysteinsdóttir og Birna
Hallgrímsdóttir, og einn
karlmaður, Sölvi Sigurðs-
son.
Þau þrjú áttu raddirnar
sem tóku undir kveðju
blaðamanna og raunar
þriðja konaneinnig, Jónína
G. Waage, sem vinnur við
að pakka burstunum, en
hún hefur þá sérstöðu á
þessum vinnustað að vera
sjáandi.
Það skal tekið fram að
það var Sesselja, sem á svo
lipran máta áminnti blaða-
menn um þá sjálfsögðu
kurteisisvenju að kynna
sig.
Við burstagerðina starf-
ar einnig Jónína Þorleifs-
dóttir, sem ekki var viðlát-
in þegar við komum, en
birtist skömmu síðar og
tók til við verk sín.
óheppilega mikil sam-
keppni
Þegar við komum tóku á móti
okkur þær Herdis Einarsdóttir og
Gyða Guðjónsdóttir, sem starfa i
verzlun og skrifstofu fyrirtækis-
ins. Gyða kom málum á skrið en
afhenti fljótlega forræði verk-
stjóranum á staðnum, Þóri
Guðmundssyni, sem i tiu ár var
bóndi, en vill nú fremur kallast
umsjónarmaður en verkstjóri,
þar sem hver og einn stýrir sinu
verki sjálfur á þessum vinnustaö.
„Það er allnokkur framleiðsla
á bæði burstum og öðru hjá okk-
ur”, sagði Þórir, ,,þó hefur dreg-
izt nokkub mikið saman, einkum
og sér i lagi i sölu á burstum, enda
er samkeppnin orðin mikii.
Burstar eru orðib vélframleiddir
svo viða og okkur gengur illa að
halda okkar i þeirri glimu.
Það hefur gengið heldur betur i
körfugerðinni hjá okkur, til dæm-
is dúkkuvöggurnar, sem hafa
selzt nokkuð vel fyrir jól. Þar er
þó að koma til samkeppni lika,
þvi menn eru farnir að flytja
þetta inn og þeir hafa f jármagn til
að auglýsa svo mikið að fjárhag-
ur þessa fyrirtækis hrekkur ekki
til að jafna það.
Þetta er þvi áreiðanlega ekki
auðveldur rekstur, þótt fólkið
vinni vel og framleiðslan sé i
sjáifu sér nægileg”.
Þórir fylgdi blaðamönnum nið-
ur i kjallara hússins, þar sem
körfugerð og stólagerð eru til
staðar. Fyrst þangað sem Sigurð-
ur Guðjónsson sat við gerö gólf-
skrúbba, en hann mun allra
manna lagnastur við slikt og
sagði Þórir hann skilaði góðum
fimmtiu á dag.
1 sama herbergi og Sigurður
var Sighvatur Kjartansson að
gera barnsvöggu úr tágum. Hann
taldi vögguna vera tæpt dags-
verk, en á þeim er nokkur
nákvæmnisvinna, enda mun hún
ekki vera á tæri blindra. Hins
vegar hafa blindir unnið mikið við
gerð brúðurúma, sem eru
smækkaðar eftirmyndir af
barnavöggunum. Er enda nokkuð
algengt, þegar fólk kaupir vöggu,
að keypt er brúðuvagga jafn-
framt, ef dóttir er fyrir.
I kjallara hússins er einnig
stólagerð og þar var Alfreð
Sæmundsson að vinna við að
vefja með tágum arma á stól.
Tágastólarnir taldi hann væru um
tvö dagsverk hver um sig.
Mikið úrval
Af verzlun þeirri, sem er á jarð-
hæð hússins við Ingólfstræti að
sjá, er allmikið úrval bursta,
stóla, karfa og annarra iláta
framleitt á þessari vinnustofu
blindra.
Sumt af þvi, svo sem stólarnir
og vöggurnar, svo og liklega
teborðin, sem þarna er einnig að
fá, krefst sjáandi vinnuafls, en
annað er unnið af blindum. Þar
getur að lita tágakörfur af ýms-
um gerðum og stærðum, allt frá
litlum, undir smádót, sælgæti eða
eitthvað annað, upp i stórar
bréfakörfur, sem einnig má nota
sem ljósaskerma.
Þess má einnig geta, að verð á
flestu þvi sem i verzluninni fyrir-
finnst, er i hófsamara lagi, enda
fyrirtækið ekki rekið með gróða-
von i huga, heldur til þess ab
skapa blindum, sem ekki eiga
kost vinnu sannars staðar, lifi-
brauð sem þeir sjálfir hafa unnið
fyrir. Með öðrum orðum, gefa
þeim færi á að eiga sitt sjáfstæði.
Þykir mörgum það miður að
islenzkir bisnissmenn, sem
flestir vilja telja sig gæðasálir og
segjast hvergi nærri eins hertir af
græðgi og gróðafikn og erlendir
stórkapitalistar kváðu vera, skuli
ekki geta fundið sér aðra leið til
að hala inn krónur sinar en sam-
keppni við þessa viðleitni.
Þar kemur einnig fleira til,
meðal annars hugsanlegur vilji
almennings. Með þvi að beina
kaupum sinum að vörum blindra,
sem mjög viða eru seldar i verzl-
unum, getur almenningur átt sinn
þátt i þvi að þeir einstaklingar,
Gg fyrir utiiN vöggur og körfur, er þarna framleitt allnokkuð af hús-
gögnum, »töium, horðuin og fleiru.
Se«»el}u dró I af mtklum nM
Sigurður Guöjónsson, sá er af-
greiðir fimmtiu gólfskróbbur á
óag-
Barnsvagga I „fæðingu”. Það er Sighvatur
einhverjum nýjum borgara.
Og lek« eru það stólarnir, sem Aifreð Sssmwnö