Vísir - 09.01.1969, Qupperneq 4

29 ára barþjónn
auðugri konu
— á von á 20 milljónum i arf nú, eftir
andlát hennar
Hið , óvenjulega hjónaband
Carlo, tuttugu og níu ára bar-
þjóns, og Edith, niutiu og eins árs,
stóð rúma sex mánuði. Edith átti
ósköpin öll af peningum.
Carlo var jafnskilningsríkur í
hjónabandinu og hann haföi ver
ið á biðilsbuxunum. Hann var
hjá Edith sinni, þegar hún dó.
Hann reyndist vera gæddur 6-
venjulegum persónutöfrum, ekki
aðeins í augum konu sinnar. Fjór
um dögum fyrir lát Edith kom
hann á dansleik góðgerðarstofn-
unar einnar og sigraði auðveld-^
lega í samkeppni um, hver væri
„prins heillandi." Ljósmyndir
voru teknar, er hann sat við hlið
fagurra yngismeyia. Carlo var
alltaf nærgætinn og tillitssamur
í viðskiptum við fólk.
Edith varð mest allra fyrir á-
hrifum töfra hans. Tvö skilríki
ber því vitni. Annað er vottorð
um hjónavigsluna. Hinn 4. júní
1968, giftist Edith North, 91 árs,
án atvinnu, Carlo Balatri
eri, 29 ára, þjónn að atvinnu.
Heimilisfangið á vottorðinu var
hið sama hjá báðum — Leicester
street 25, Southport, Lancashire
í Bretlandi. Hitt skilríkiö er dán
‘ arvottorð. Edith Balatrieri and-
aðist 18. desemberj 1968.
I l .
„VonIaus“ piparmær,
Allir sögðu, að Edith hefði
virzt vera „einhver hin vonlaus-
asta“ piparkerling. Þá kom hinn
töfrandi barþjónn til sögunnar
og setti heldur betur strik í reikn
inginn. Edith kenndi einu sinni við
háskóla. Fyrir þrjátíu árum sett
ist hún í helgan stein og bjó f
Southport, þar sem gamalt fólk
úr efnaöri stéttum eyðir gjarnan
síðustu árunum. Hún bjó í eigin
húsi, en að því kom, að hún
seldi það og fékk sér eitt her-
bergi á Clifton hótelinu niöri viö
sjó.
Fyrir fjórum árum hittust þau,
Edith og Garlo, er hann kom frá
Italíú og gerðist barþjónn á hótel
inu. Gestirnir fóru brátt að stinga
saman nefjum um samdrátt
þeirra. Á morgni hverjum voru
blóm á borði Edith litlu, þegar
hún fékk sér árbít.
kvæntist 91 árs
Carlo bauð henni í kvikmynda
hús og sýndi riddaramennsku í
hvívetna. Enginn ættingi gömlu
konunnar vissi um vináttu þeirra.
Nú segir Kenneth Archer, hótel
eigandinn, aö ungfrú North hafi
búið þar í tíu ár. Hún hafi snætt
ein og látið lítið yfir sér. Hún
klæddist fötum í stíl Viktoríu-
tímabilsins og litaði hár sitt kol
svart. Var á fótum langt á undan
öðrum gestum og beiö aftir blað-
inu sínu: Financial Times. Að
loknum morgunverði hélt hún
dag hvern til fundar við banka-
stjóra og verðbréfasala. Bankinn
lét hana daglega fá peninga handa
þjónustustúlkunni.
20 milljónir í arf.
Carlo annaðist gömlu konuna.
Hún fór alltaf varlega með pen-
ingana sína og spurði oft, hvort
glas af víni væri í raun og veru
„svona hræðilega dýrt.“ Allir
sáu þó, að hún átti gnótt fjár.
Svo fór að þau gengu í heilagt
hjónaband. Vitni voru viöstödd,
og allt fór fram samkvæmt roa1-
um. David M. Robinson, IögmaC
ur segist muna vel eftir hjóna-
vígslunni. „Ég spuröi North þrisv
ar sinnum, hvort hún vissi, h'vað
hún væri að gera. Það var vegna
þess, að Carlo var útlendingur.
Hún svaraði skýrt: „Já.“
Herbert nokkur North bróðir
Edith, mun hafa arfleitt hana
að eignum sínum. en hann
var læknismenntaður og
rannsakaði hitabeltissótt í Afriku.
Edith virðist hafa látið eftir sig
um tuttugu milljónir íslenzkra
króna.
Ættingjarnir eru áhugasamir
um erfðaskrána, og Carlo tekur
öllu með ró. Hann selur nú steik
i veitingahúsi einu. Fvrir nokkr-
um dögum neitaði hann að segja
nokkuö um giftinguna og erfða
skrána.
Þeir félagar fá sér síldarbita í sameiningu.
Maðurinn og
manndrápshvafurinn
Vilduð þér sitja á baki mann
drápshvals? Eða snæða kvöld-
verö með honum? Francis Ren-
dell er aö þessu alla daga. Hann
er dýratemjari i garði einum í
Bretlandi. I tankinum eiga þeir
góðar stundir hann og hvalurinh
Cuddles, sem reyndar er kven-
kyns. Alls konar brögð eru æfð,
svo áhorfendur geti fylgzt spennt
ir meö og auðvitaö borgað smá
skilding fyrir.
Cuddles kom frá Ameríku fyrir
þremur mánuðum meö skipi.
Verðmæti hennar er taliö nærri
milljón krónur. Hún etur ósköpin
öll af síld. Francis hefur ekkert
við það að athuga, að hvalurinn
éti, á meðan hann verður ekki
sjálfur hafður í máltíð, því að
Cuddles er mannæta, ef í hart
fer.
Á daglegum
vettvangí
Á hinu nýbyrjaða ári fer lít-
ið fyrir aflafréttum eða fréttum
af vertíðarundirbúningi á frétta
síðum dagblaðanna. Fréttir af
„Ieit“ verðlagsnefndar aö nýju
fiskverðl eru aðeins fyrirferðar
litlar klausur á fréttasíðunum
enn sem komið er, en vonandi
er þess ekki langt aö bíða, aö
fiskverð „finnist." Og svo voná
auðvitað alljr, að ekki komi til
vinnudeilna, en óft hafa árin
byrjað á karpi og deilum, sem
hafa prðið öllum til skaða.
Það er nokkur mælikvaröi á
komandf tíma, að um leið og
aflafréttir þverra, þá eru fréttir
um stðriöju stöðugt tiðari. Ál-
verksmiðjan og Búrfellsvirkjun
nálgast stöðugt það markmið
ab verða tiibúin stðrvirki til
reKstrar. Eru hjá allfléstum
punúnar miklar vonir viö þessa
væntanlegu stórviiinslu, þó að
það hljóti aö vera fjarstæða, að
alúmíníum-vinnslan ráði úrslit-
um í ríkisrekstrinum.
Kísilgúrverksmiðjan við Mý-
vatn hefur starfað þegar 1
nokkra mánuði og er talið að
vinnslan hafi gengið vel, og af
un hiá útgerð eða fiskiðnaði, ef
gefa þyrfti upp hallarekstur og
aðeins litla von um arð. Þessi
svipmynd af stóriðjunni gefur
í skyn að ýmissa erfiðleika er
kröfur á hendur okkar gömlu
atvinnuvegum, sérstaklega
vegna þess að þær atvinnu-
greinar hafa verið okkur svo
gjöfular, jafnvel gjöfuiii, held-
ur en við getum vænzt áð stór
tjfltiili&x Götu
köst verið vaxandi. Hins vegar
vekja þær upplýsingar nokkra
athygli, að halli sé á rekstrln-
um og að verksmiðjan muni
ekki skila arþi í núverandi
stærð. Stækkun verksmiöjunn-
ar sé því nauðsyn og sé rætt
um framkvæmd stækkunarinn-
ar.
Þaö þætti Iíklega léleg byrj-
von á fleiri sviðum en í fisk-
iðnaði og sjávarútvegi. En þó
er augljóst að okkur er nauð-
syn að auka fjölbreytni at-
vinnuveganna, en hitt er hins
vegar varhugavert að snúa of
fljótt baki við sjávarútveginum,
þó óbyrlega blási i bili. Erfið-
leikarnir stafa fyrst og fremst
af því, að við gerum of miklar
iöja eða annar iðnaður verði
nokkru sinni. Ég er ekki viss
um að fólki sé þetta enn ljóst,
telji i blindni, aö allir
erfiöleikar muni úr sögunni,
þegar stóriðian sé orðin nægi-
Iega mikil.
Við skulum fagna stóriðju
sem og öðrum tilraunum til upp
byggingar nýjum atvinnugrein-
úm, en við skulum samt ekki
gleyma þeim atvinnugreinum
sem þegar hafa skapað okkur
meiri lífsgæði en flestar aðrar
þjóðir njóta. Við skuium því
sýna atvinnuvegum okkar þegn-
skap og virðingu, og ganga ekki
of langt í kröfum eða fordóm-
um. Atvinnugreinar okkar hafa
verið okkur gjöfulir veitendur
á góðum árum, en við megum
ekki ganga þeim til húðar þeg-
ar harðnar á dalnum.
Vonandi berum við gæfu til
að halda lífi í höfuðatvinnuveg
um okkar, en stundum finnst
manni, að skilning vanti bæði
hjá þeim vinnandi stéttum sem
kröfurnar gera, og einnig þeim
sem yfir fjármagninu ráða. Það
verður erfiðara að blása lífi til
dæmis í útveginn og iðnaðinn
eftir að rekstrarstöðvun hefur
þegar orðið fyrir rekstrarfjár-
leysil Hyggilegra hlýtur aö vera
að halda við lífsmarkinu.
Þrándur í Götu.