Vísir - 28.01.1969, Blaðsíða 9

VTS tR . »-«<JjuaagHr 28. Janöar 1989.
V
„Eg skrifa fyrir penin
- ^eta húsmæður á stórum heimilum unnið úti?
— Heidurðu, að þær megi vera að því að velta því
fyrir sér? Þær bara vinna - búið og basta!
Það er Ingibj'örg Jónsdóttir, húsfreyja, eiginkona og móðir,
rithöfundur, þýðandi og útvarpsstarfsmaður með meiru, sem
svarar spurningunni. Hún hefur tíma til alls - líka til að
rabba við mig um, hversu mikið hún hafi að gera.
jVúna er sá tími, sem flestir
Islendingar sitja við skrift
ir. það er aö segja, þeir sitja
sveittir viö aö semja skatt-
skýrsluna. Svo aö ég spyr:
— Hafðir þú miklar tekjur á
síðasta ári
— Góöj minnstu ekki á það
ógrátandi. Ég var að fá uppgef-
ið hvað ég fékk hjá Sjónvarpinu.
190 þúsund — og mér varö
töluvert um það eins og þú sérö.
— Ég sé þaö nú aö visu ekki,
en þú haföir tekjur víðar aö?
— Ég þarf að tala viö flest
blöðin í Reykjavík aö Vísi íog
Þjóðviljanum undanskildum auk
útvarpsins og aöskiljanlegra út-
gefenda. — Því miður.
— Þú vinnur víöa. í hverju er
t.d. starf þitt við Sjónvarpiö
fólgiö?
— Yfirþýðandi afhendir hand
ritið, sem oftast er rétt. Síöan
fer þýöand; meö það handrit
inn og horfir á myndina. Stund
um er handritið lélegt og þá
þarf aö notast viö segulbands-
upptöku til aö leiðrétta það. —
Síöan fer þýöandi heim með
handritið, þýðk, skilar þýðingu,
sem vélrituð er upp á rúllu. En
draumurinn er ekki þar með bú-
inn. íslenzkufræöingur les yfir
handrit og rúllur. Yfirþýðandi
ies yfir texta og loks tökum
við tvær æfingar í því aö senda
þá út á réttum stöðum. Svo
mætum viö á útsendingu og
sendum textana út meöan á
sýningunni stendur .
— Hvemig sendið þiö text-
ana út?
— Ýtum á takka.
• VIÐTAL
DAGSINS
er við Ingibjörgu
Jónsdóttur, húsmóður,
sem vinnur utan
heimilis
ið?
Horfirðu mikið á sjónvarp-
— Ekki nema þegar ég fæ
borgaö fyrir það. Enda er það
nægilega oft.
— Eru bömin mörg og smá
ekkj óánægð með útivinnuna?
— Hvers vegna skyldu þau
vera þaö? Ég hef sjaldan séö
stoltari dreng en hann son minn,
þegar móöur hans var trúað fyr
ir aö þýða Dýrlinginn — ja
eða Haukinn! Svo lesa krakk-
amir handritin, áöur en ég
kemst yfir að lesa þau. Ef mig
vantar eitthvert orð yfir nafn á
mynd eða slíku, spyr ég börn-
in. „Hvað á ég að kalla þetta
eða hitt?“ „Hvemig myndir þú
þýða „leprechaun" elskan?“
— Svara þau?
— Sonur minn, sem er ellefu
ára er betri enskumaöur og ís-
lenzkumaöur en ég verö nokkru
sinni. ’
— Hvemig kemstu yfir þetta
aöt?
— Þetta hvað? Ég get ekki
skilið fólk, sem alltaf er að tala
um það, hvað ég hafi mikið aö
gera. Við erum samstillt fjöl-
skylda og allir hjálpast aö. —
Pabbinn er Verkstjóri og stjórn-
ar. Mamman vinnur eins og hin
ir. Finnst þé ekki sjálfum, Þrá-
inn, að karlmenn eigi aö hafa
sérstöðU: á heiínilinu og ekki
gera neitt eftir að þeir veröa
heimilisfeður? Nei, þú þarft ekki
að svara. Ég sé það á þér aö þú
er mér a'lveg sammála. Ég skal
segja þér, hvað þú skalt gera,
þegar þú kvænist og konan þín
nennir ekki að bursta skóna
þína. Burstaðu þá á eldhúsgólf-
inu og láttu hana vera 2 — 3
tíma aö ná skósverturákunum
af því. Það gerir karlinn minn.
— Ég hef eitthvað veitt því
eftirtekt, að þú hefur verið um-
deild undanfarið f Tfmanum?
— Áttu við „Jólasveinana",
sem upphaflega áttu að heita
, Jólasveinamorðin“? Ég las einu
sinni skrýtlu um Skota, sem fór
út á aðfangadag, út í hlöðuna
sfna, hleypti skoti úr byssu. Síð
an fór hann inn og sagði krökk
unum sínum, að jólasveinninn
hefði framið sjálfsmorð, þegar
hann heyrði hvað þau vildu fá
mikið í jólagjöf.
Það hefur sannarlega verið
fjaðrafok út af þessari sögu
minni. Hins vegar verð ég þó aö
játa, að ég er ósköp ánægð með
öll þessi skrif í Landfara og
öðrum lesendadálkum. Þau
benda til, að einhverjir iesi mig.
— Hvað viltu segja um bók-
menntasmekk íslendinga?
— Þeir lesa bækur eftir mig.
Er spumingimni svarað?
— Hvað hefurðu skrifað marg
ar bækur?
— Ég man það naumast. Ég
geri ráð fyrir þvf, að þær séu
um fimmtán og pá eru bama-
bækur meðtaldar. En spurðu
mig ekki, hvað þær heita. Þar er
ég á gati eins og lesendur bók-
anna.
— Hver þeirra hefur selzt
bezt?
— Sennilega sú, sem fékk
bezta sölunafnið. Hún hét
„Ást i myrkrP og seldist upp
á viku frá forlagi, ef ég man
rétt. Enda er afar upplagt aö
velja slík sölunöfn á bækumar
sínar. Þá renna þær út eins og
heitar lummur.
Menn fara inn í búð f laumi
og kaupa bók, sem heitir „Ást
í myrkri" og haida þar með aö
þeir séu að kaupa „Sexus“ eða
„Plexus“ eftir Milíer og upp-
götva svo seinna, þegar þeir
hafa borgaö bókina, að þetta er
ósköp venjulegur menntaskóla-
róman
— Hvemig byrjaðirðu að
skrifa?
— Ég veit ekki, hvort ég ætti
að segja frá þvf nú eða ekki.
Sagan er einfaldiega sú, að ég
var að þýða framhaldssögu fyr-
ir Alþýðublaðið. Slík vinna
krefst þess, að lesa þarf á aö
gizka 5 ástarsögur mánaðarlega,
og einu sinnj barmaði ég mér
hærra en venjulega yfir þessum
krossi, sem á mig var lagður.
Mér leiðast nefnilega ástarsög-
ur úr hófi fram. Elsku maðurinn
minn svaraöi mér eins og hann
er vanur: „Góða, þér ferst ekki
að tala. Þú getur ekki einu sinni
gert jafnvel sjálf“. Ég skrifaði
bók og bað hann að lesa, en
hann sagði mér, aö fimmta
flokks reyfarahöfundar gætu
selt bækurnar sínar. Ég gerði
það. Og þar meö er sagan bú-
in.
— Að vísu. Eitt fyrir barna-
tíma útvarpsins, sem flutt var
í söguformi með aöstoð bama.
Ég veit ekki hvort hægt er að
telja það leikrit eða ekki, en
mér skilst að það hafi verið vin
sælt. Þaö er um eina af þessum
sögum, sem ég segi börnunum
mínum á kvöldin, og þar sem
á aöeins tvö börn, sem lítil eru
„Ég er

Ingibjörg Jónsdóttir.
— Hefur eitthvað álíka endur
tekið sig?
— Já, ég kom einu sinni heim
úr leikhúsi og sagðist ætla aö
skrifa barnaleikrit. Eiginmaður
inn sagði, að ég gæti það ekki,
svo aö ég settist við ritvélina.
Hefurðu ekki tekið eftir því,
hvað maður hugsar vel á ritvél?
Það var um helgi og svo
sagði maðurinn minn, að enginn
myndi vilja líta við því. Ég fór
meö það í Þjóöleikhúsið, og þjóö
leikhússtjóri var-svo elskulegur
að taka það tii sýninga. Ég verð
hins vegar að viðurkenna þaö,
að það tók mig meira en þessa
einu helgi aö ganga ffá því til
sýninga og þar verö ég eilíf-
lega þakklát Klemensi Jónssyni
leikstjóra og Guðlaugi Rósin-
kranz, sem leyföi mér að vinna
þetta leikrit upp í samráöi við
Klemens. Ég tel að hann sé ó-
venju fær leikstjóri barnaleik-
rita og ég læröi mikiö af hon-
um
— Hefurðu skrifað fleiri leik
rit?
enn — heita persónurnar Ari-
Pari og Hólmfríður gospilla. —
Hólmfríöur gospilla er svo fín
meö sig, að hún bráðnar, ef
vatnsdropi fellur á hana, en Ari-
Pari er litli kallinn minn — fjög
ura ára, sem átti að fá að sofa
1 miðjunni, þegar hann var
þriggja. Þá heyrði hún mamma
hans vatnsstraum mikinn inn f
stofu og brá við skjótt eins og
mömmur gera. Hún færði Ara-
Para í aðrar buxur og snerj dýn
unni viö og um morguninn var
sungið til fóta:
Kalt er við kórbak,
kúrir þar Jón hrak.
Ytar snúa austur og vestur
Allir nema Jón hrak.
Allir nema Jón hrak.
Svo heyröist skömmu seinna
þegar ég bærði ekki á mér, en
lét kaldar lappirnar hvíla við
mínar heitu: „Ætli hún vakni
ekki, ef ég syng „Ari hrak“?
Annars er strákurinn skrýtinn.
Um daginn var hann að spyrja
hvað hann fengi að borða um
kvöldið og ég sagði.
að þýða fisk, elskan".
— Jæja, þýöiröu líka fiska? Af
hverju þýöirðu þá ekki bara
peninga?"
Og Ingibjörg ljómar, þeg-
:ar hún talar um börnin sín. Um
þau gætj hún eflaust endalaust
rætt.
— Skrifaröu af innri þörf?
— Einu sinni hef ég skrifað
af innri þörf, og þá leið mér
bölvanlega. Annars skrifa ég
fyrst og fremst af þeirri riku
innri þörf, að mig vantar pen-
inga Ég skrifa til að geta selt þaö
sem ég skrifa. Ég hef víst móðg-
að marga með því að vera svona
ósvífin, en þetta er engu að síð-
ur rétt. Ég skrifa fyrir peninga,
og ég vona innilega, aö inspíra-
sjónin heltaki mig aldrei aftur.
— Finnst þér skemmtilegra
að skrifa fyrir börn en full-
orðna?
Og hún svarar að bragði:
— Tvímælalaust. Helduröu, að
það sé ekki gaman aö eiga litinn
karl, sem nennir að sitja fyrir
framan útvarpið frá hálf átta á
morgnana (fyrir nú utan það,
hvað það er indælt að vita, að
vakni hann snemma, fer hann
snemma að sofa) og heyra hann
spyrja: „Mamma, af hverju
kemur litli barnatíminn ekki
strax?“
Hins vegar borgar sig ekki
að skrifa fyrir börn. Það eina,
sem ég hef skrifað og hefur
veriö hafnaö. er tími, sem átti
aö vera fyrir „Stundina okkar“
og var í leikformi. Þetta átti að
verða til þess aö vekja áhuga
bama á tónlist. Mér fannst
þátturinn sæmilegur, manninum
mínum góður, en „Stundin okk-
ar“ vildi ekki sjá hann.
— Ég sé á öllu, aö þú hefur
mikið álit á manninum þínum?
— Sagðirðu álit? Ég hef alltaf
verið gáfnasnobb og því giftist
ég gáfaðasta manninum, sem
ég hef nokkru sinni kynnzt. Því
miður fær hann aldrei að njóta
sín. Honum voru búin þau
grimmu forlög af örlagadísun-
um aö verða maðurinn minn.
— Mætti ég fá æviágrip?
— Ég var í tímakennslu þang-
að til að ég var tíu ára. Ég var
hjá Sigríöi Magnúsdóttur og
komst að því, þegar ég fór i
ellefu ára bekk í Miðbæjarbarna
skólanum aö ég .afði i raun og
vem lesið undir landspróf i
tímakennslu. Nú, svo hélt ég
áfram og ég gleymi því aldrei,
hvað núverandi rektor Mennta-
skólans í Reykjavík varð undr-
andi, þegar einn nemandi hans
hafði lesið Vídalínspostillu. En
þar komst ég aö því, hvað hin
höfðu lært lítiö og það fylgdi
mér það sem eftir var. Enda
fékk ég stiglækkandi einkunn
alla mina tíð. Ég skildi það ekki
í gagnfræðaskóla og ég skildi
það enn síður i menntaskóla,
aö menn veröa að lesa til að fá
háa einkunn. Svo ég fékk alltaf
lægri einkunn ár frá ári og rétt
skreið í sómasamlegri einkunn
á stúdentsprófi frá ágætis
einkunn í öðmm skólum.
Einu sinni hitti ég gamlan
kennara minn hágrálnndi útj á
götu. Að vísu var hann dmkk-
inn. en hann tjáði mér þó, að
hann vildi gjarnan vita, hvað
hefði komið fyrir mig eftir að
ég komst í „æðri“ s'kóla. „Þú
varst alltaf stjörnu-nemandi
hjá okkur", kjökraði hann. „Ég
skal skrifa um bækurnar þínar.
10. slða.