Vísir - 14.04.1970, Síða 13

V7
V í SIR . Þriðjudagur 14. apríl 1970.
13
Kvennauppr eisn
í Danmörku
eftir oð kynsystur þeirra höfðu mótmælt
i Bandarikjunum og Hollandi
J^vennauppreisnir hafa gosið
upp £ nokkrum löndum upp
á síðkastið, t. d. í Bandaríkjun-
um og Hollandi. Nú síðast
gengu nokkrar danskar konur
sérkennilega mótmælagöngu,
sem vakti mikla athygli þar í
landi.
Vegfarendum á þeim götum,
sem þær gengu um í Kaup-
mannahöfn varð starsýnt á bún-
ing göngukvenna en £ tilefni
dagsins og aðgerðanna höfðu
þær klætt sig upp á. Fyrst ber
að nefna einkennisklæðj þau,
sem þær völdu sér, rauða hatta
Brjóstahaldaranum, sem tákni, er kastað í ruslapokann.
Stúlkur óskast
Stúlkur eitthvað vanar matreiðslu og smurðu brauði
óskast á veitingahús í og við borgina. — Uppl. í
sima 36066.
og rauða sokka, en af þeim voru
þær kallaðar „rauðsokkur" £
dönskum blöðum, en þar að
auki var búningur þeirra all
fyrirferðarmikill því utan á lát-
lausan klæðnað sinn höfðu þær
sett magabelti og brjóstahald-
ara, en innan i voru uppblásnar
blöðrur, að auki skreyttu þær
sig hérkollum og fölskum augn-
hárum.
Gangan nam staðar fyrir
framan tízkuverzlanir á Strik-
inu og þar tíndu stúlkumar af
sér fyrrnefnda hluti og köstuðu
þeim £ ruslapoka. Á spjöld, sem
göngukonur höfðu með sér í
ferðinnj gat að Ifta ýmis mót-
mæli og áskoranir. Þá héldu
stúlkurnar til Tuborgverksmiðj
unnar og töluðu þar við starfs-
stúlkur og forstjórann og
beindu þeirri áskorun til hans
að konur fengju jafnhá laun og
karlmenn og rétt á sömu vinnu.
Forsendurnar fyrir göngunni
komu fram á fundi með frétta-
mönnum en þar sögðu stúlkum
ar m. a.: — Enn þann dag i dag
er litið á konuna sem söluvam-
ing og bráð karlmannsins. Upp-
reisn er alls ekki út i bláinn —
því að jafnvel þótt við njótum
margra þeirra réttinda, sem við
getum óskað okkur, þá eru ekki
margar konur, sem eru þeirra
það meðvitandi að þær notfæri
sér þau.
Við hrópuðum fyrir framan
tízkuverzlanirnar vegna þess,
að þær eru fulltrúar þess karl-
mannaþjóðfélags sem misnotar
okkur.
Ein stúlknanna afklæðir sig þeim gervifegurðartáknum, sem
karlmannaþjóðfélagið hefur skapað þörf fyrir.
Þeir notfæra sér minnimátt-
artilfinninguna hjá konunni,
sem karlmannasamfélagið sjálft
hefur skapað. Við eigum að líta
út á ákveðinn hátt.
Skólabækurnar eiga sinn þátt
i að koma afstöðu okkar í þann
farveg sem hann er hjá flestum
konum; Rannsókn hefur t. d.
leitt í ljós að það er mjög sjald-
gæft að konur í starfi utan heim
ilisins komi fyrir í þessum bók-
um. í kennslubók í þýzku kom
fyrir ein kona í starfi. Hún vann
fyrir sér í sirkus, sem konan
án neðri hluta líkamans.
Við höfum myndað samtök
til þess að afnema þessar hug-
myndir um konuna. En engin
kona má halda það að hún geti
komið til okkar og látið frelsazt.
Við getum í mesta lagi reynt að
fá hana til að hugsa sjálfstætt.

64
yfir og halda á eftir Kostas
Manou undir girðinguna. Um leið
sá hann Assine skjótast fram úr
skugganum og hverfa yfir vegg-
inn svo hratt að vart mátti auga
á festa. Þegar hann nálgaðist girð
inguna, komu þýzkir verðir inn á
birtusvæðið, vinstra megin viö
Sadok, sem sá þá um leið og Ass
ine. Arabfski leiðsögumaðurinn
hikaði andartak en stökk því
næst yfir að gatinu, sem Kostas
Manou hafði klippt á girðinguna.
Þýzku varðmennimir hæfðu hann
f sömu svifum, hann riðaði við
en hélt áfram, um leið og hann
æptj hástöfum:
„Hassan .. .Hassan!‘‘
Hann átti ekki nema um skref
eftir að vimum, þegar kúlna-
hrinan dundj á honum og hann
kastaðist til jarðar.
Sadok sendi Þýzkurunum tvær
snarpar skotdembur og hvarf svo
aftur inn í skuggann á mifli tunnu
niaðanna. Um leið sá hann aðal-
hiiðið á girðingunni opnað og bila,
fermda þýzkum hermönnum, aka
inn á birgðasvæðið.
Hann vissi, hvaða bátur það
var, sem Leeeh haiföi augastað á
í höfninni og þegar hann var
kominn fram hjá oliueldunum eft-
ir sprengingamar, breytti hann
um stefnu, hélt £ norður og niður
að sjónum. Þegar hann kom niður
á ströndina nam hann staðar and-
artak og horfði út yfir Miðjarðar-
hafið, á meðan hann kastaði mæð-
inni. Við honum blasti heiðblá,
spegilslétt víðáttan svo laogt sem
augað eygði, og hugurinn leitaði I
vesturátt, til Bóne þar sem eigin-
konan og sonurinn biðu heim-
komu hans. Svo dró hann upp vír-
klippurnar, klippti sér leið út um
girðinguna án þess að taka nokk-
urt tiUit til þess, að hún gæti stað-
ið í sambandi við jarðsprengjur, og
skreið þar í gegn. Að því búnu
hljóp hann um mjúkan sandinn og
óð út í sjóinn, unz hann tók hon-
um í hné, en heyrði í sömu svifum
stígvélaþramm, leit um öxl og sá
nokkra Þýzkara nýlgast. Hann óð
lengra út, og fyrstu kúlumar
hvinu fram hjá honum. Honum
var fjðst, að etna undankomu-
vonin var, að honum tækist að
hrekja Þýzkarana í var, svo hann
snerj sér skyndilega að þeim og
lét kúlnahriðina dynja á þeim, unz
skothylkjareimin var tæmd og
hann varð að gera hlé til að koma
annarri fyrir. Þá svöruðu Þýzkar-
arnir með skothrinu og Sadok
fél'l fram fyrir sig hæfður í
hjartastað.
Kafkarides halfði látið allar
fyrirskipanir lönd og leið, hvorki
varpað sprengjunum eða haldið þá
leið, sem Leech bauð. Eiturlyfja-
dofin hugsun hans gerði, að hann
stóð þeim hinum öllu betur að
vigi, þvi að hann ályktaði sem svo,
að þegar til úrslita drægi, yrði
hver að bjarga sér eins og bezt
gengj og hafa öryggj félaga sinna
að engu. Hann vissi, að Leetíh
hugsaði einnig þannig, og sam-
kvæmt þessari ályktun hélt hann
meðfram tunnuhlöðunum, þangað
til hann var kominn að suðaust-
urhomi girðingarinnar, þar sem
hann hugðist beitá sprengjunnj til
að rjúfa sér leið.
Hann áætlaði fjarlægðina,
kveikti í tundurþræðinum og hljóp
frá f leit að vari með þráðinn enn
í hendinni og sprengjuna, þegar
þýzkir hermenn komu fyrir hom-
ið á næsta tunnuhlaða og lo'kuðu
honum leið, Hann var að því kom-
inn að kippa þræðinum úr sam-
bandj við sprengjuna, en hætti
við og hélt lófanum fyrir, svo
þeir þýzku sæju ekki neistann f
þræðinum. Hann vissi, að væri
hann tekinn höndum í einkennis-
EFTIR ZENO
búningi möndulveldanna, yrði
han skotinn umsvifalaust. Hann
starði glaðklakkalega á þýzku
hermennina þegar þeir nálguðust
með hríðskotarifflana í miði, rak
svo upp hlátur, skrækan og hvell-
an, og það varð til þess, að þeir
hikuðu andartak, furðu lostnir.
Og Kafkarides hló enn, þegar
sprengjan sprakk í höndum hans
og þeytti honum og þýzku her-
mönnunum f ótal tætlum hátt í
loft upp og í allar áttir, s*vo leifar
þeirra mynduðu víðan hring, þar
sem þær féllu til jarðar.
Kostas Manou var í þann veg-
inn að komast undir girðinguna,
þegar Boudesh fylgdi honum eftir,
og þar sem Grikkinn' var maður
grannvaxinn, smaug hann auðveld
lega undir strenginn, en Boudesh,
tröllið, varð að fara sér hægara
vega gaddanna, sem festust í
barminum á treyju hans. Hann
mjakaðj sér áfram. en bilið á milli
hans og Kostas Manou Iengdist að
sama skapi og þeim miðaöi þo
báðum í áttina.