Vísir - 13.01.1973, Blaðsíða 14

14
Visir. Laugardagur 13. janúar 1973
Umsjón Þór
Matthíasson
Val á milli að eyða heilu
þorpi — eða bjarga lífinu
Algeng sjón fyrir ibúa þorpsins Rhoden i Hessen, Þýzkalandi: Orustuþota yfir þorpinu.
átt sér staö” sagði borgarstjórinn
Weishaupt, en hann var einn
þeirra fyrstu sem komu á slys-
staðinn.
Þorpslæknirinn lét leggja
Ronald van Broekhoven inn á
sjúkrahúsið i Arlosen. Það lá
flugmaðurinn sem hafði bjargað
heilu þorpi,i sjö daga i herbergi
númer 302. Hann var farinn úr liði
á hægri hendi, með brákaðan fót-
legg og mikið marinn. Daglega
komu þakklátir ibúar þorpsins i
heimsókn til hans og færðu hon-
um blóm.
Rétt eftir að þotuflugmaðurinn
var kominn heim, fékk hann boð
frá ibúum Rhoden. „Við viljum
gjarnan, að þér eyðið jólahátið-
inni meðal okkar. Þvi um jólin
mun okkur fyrst verða ljóst, hve
miklar hörmungar og sorg þér
komuð i veg fyrir með hinu hetju-
lega verki yðar. Við þökkum
yður”.
Kimmtiu metrum frá húsunum iRhoden boraðist þotan ofan | jöröina_
Hlutar úr flakinu drejfðust yfir stórt svæði.
Orustuþotuflugmaðurinn van Broekhoven með f jölskyldu sinni. „Ég er
engin hetja, aliir aðrir hefðu gert það sama i þessari aðstöðu.”
HELDUR OF ÞUNGUR
Þrátt fyrir kjörorö
fyrirtækis eins i
Zwieseistein i Austur-
riki: Nákvæm vinna
með mikinn þunga, varð
einn starfsmanna fyrir-
tækisins fyrir heldur
leiðinlegu atviki.
Að visu var nákvæmnin nægi-
lega mikil og kranabill fyrir-
tækisins átti að komast yfir brúna
hvað breiddina snerti, en aftur á
móti passaði þunginn á trukknum
ekki. Hinn 32 tonna kranabill var
of þungur fyrir brúna. Brúin
brotnaði undan þunga bilsins.
Bæði bilstjórar kranans og fólks-
bilsins sluppu þó með skrekkinn.
ÁTTI SÁ VONDI HLUT AÐ MÁLI
„Þarna hefur djöfullinn átt
lilut að máli", hreyttu nokkrir
skipstjórar á fljótaprömmum á
fljótinu Richelieu i Kanada út úr
sér, þegar þeir sjá tveggja hæða
hús fara i hægðum sinum yfir brú
eina.
Frekar skelkaðir fóru hinir
hjátrúafullu fljótamenn i land. Þá
komust þeir að raun um, þeim til
mikils léttis, að aðeins var verið
að flytja húsið yfir fljótið.
Kigandi hússins var farinn að
verða leiður á að búa alltaf á
sama stað. Hann setti einfaldlega
hjól undir húsið, festi það aftan i
dráttarvél og dró það af stað yfir
fljótið, þangað sem hann ætlaði
að búa i framtiðinni.
Þetta var ósköp
vanalegt eftirlitsflug.
Ein af rúmlega 1500
æfingarferðum, sem
hinn 27 ára gamli or-
ustuþotuflugmaður Ron-
ald van Broekhoven
frá Hollandi hafði flogið
i Starfighter þotu sinni. 1
öllum 1500 ferðunum
hafði aldrei neitt sér-
stakt komið fyrir. En i
þetta sinn skeði það. Um
35 minútum eftir
flugtak biluðu af óskilj-
anlegum ástæðum,
mikilvæg stjórntæki i
vélinni. Þotan missti
hæð og steyptist i áttina
að smáþorpinu Rhoden i
Hessen, Þýzkalandi.
Flugmaðurinn van Broekhoven
skýrði svo frá. „Ég sá húsin og
hugsaöi um fólkið i þorpinu. Ég
vissi,að ef þotan mundi steypast
niður í þorpið yrði það gifurlegur
harmleikur.”
Astandið var meira en litið
hættulegt fyrir flugmanninn. Með
hverjum metra sem þotan missti
hæð, minnkuðu möguleikarnir
fyrir þvi að geta stokkið út og
sloppið lifandi. Á hinn bóginn,ef
hann stykki út of snemma, mundi
þotan örugglega steypast niður i
mitt þorpið.
„I fyrsta skipti á átta ára þjón-
ustu minni i hollenzka flughern-
um og hinum rúmlega 2000 flug-
timum, fann ég til hræðslu. Allt
mögulegt flaug i gegnum huga
minn,” sagði Ronald van
Broekhoven. „Ég hugsaði um
konuna mina, Ria og um börnin
min, soninn Mark 4 ára, og dótt-
urina Rude, eins árs. Ef ég dæi
yrði vel fyrir þeim séð, þau fengju
háan lifeyri. En hvað um fólkið i
þorpinu. Ef þotan hrapaði niður i
þorpið, gætu tfu, tuttugu eða fleiri
misst lifiö. Ég mátti ekki stökkva
út fyrr en þorpinu væri óhætt.
Hæðarmælirinn sýndi rétt 300
metra, siðan tæplega 150. Fyrir
löngu hefði flugmaðurinn átt að
vera búinn að ýta á takkann sem
mundi skjóta honum ásamt sæt-
inu út úr þotunni. En enn lágu
verksmiðjuhús þorpsins fyrir
framan.
Hvað ef það væri orðið of seint
að stökkva út. bá væri hann fjórði
flugmaðurinn úr flugdeild 312 á
flugvellinum Volkel hjá Eind-
hoven i Hollandi, sem hrapaði.
Allir félagar hans höfðu bjargazt
með bvi að stökkva út. Flugmað-
urinn hugsaði sér, af hverju ætti
hann ekki að hafa heppnina meö
sér lika.
Flugmaðurinn skýrði svo frá.
„Þotan var komin niður i 140
metra hæð, siðan 130, 120 og 110
metra. örvæntingarfullur reyndi
ég að hækka vélina, en ekkert
hjálpaði. Og enn voru hús fyrir
neðan mig ,Ég sá hvernig fólkið á
götunni starði upp til min.”
Nákvæmlega kl. 15.05 ýtti flug-
maðurinn á takkann sem skaut
honum og sætinu út, i 60 metra
hæð. Rétt 50 metrum fyrir utan
þorpið boraðist vélin ofan i jörð-
ina. Ronald van Broekhoven skall
i fallhlif sinni harkalega ofan á
múrvegg
„Ef flugmaðurinn hefði ekki
verið svona hugaður, hefðu mestu
hörmungar i sögu þorpsins okkar