Vísir - 01.12.1973, Blaðsíða 2

2
Vísir. Laugardagur 1. desember 1973.
risasm--
Gætub þér vcriö án einkablls?
Jórunn Bergmundsdóttir, frú: —
Já, ég held þaö. Ég hef bll, en
maöurinn minn notar hann nú
einna mest. Ég fer sjálf mikiö
meö strætó og myndi treysta mér
fullkomlega til þess aö feröast
eingöngu meö honum. En auövit-
aö er þaö þægilegt aö hafa bil.
Þorgeir Sveinsson, bóndi: — Já,
ætli þaö ekki, ég á nefnilega eng-
an bil og hef aldrei átt. Mér finnst
þaö reyndar hdbölvaö, Ég bíö
bara eftir því aö hafa efni á aö fá
mér bil, aö maöur tali nú ekki um
aö hafa efni á aö reka einn slikan.
Birgir Schiöth, kennari —Ég gæti
þaö kannski, en vildi þaö helzt
ekki. Ég er utanbæjarmaöur, en
er fluttur hingaö, og I þessum
vegalengdum, sem hér eru, er
helzt ekki hægt aö vera bfllaus.
Arni Arnason, verzlunarmaöur:
— Ég held bara ekki. Ég er svo
háöur bilnum. Ég fer svo aö segja
aldrei i strætó. En þaö væri I lagi
aö feröast meö strætó, ef hann
passaöi fyrir mig til aö feröast
milli fyrirtækisins og bankanna
og svo heim.
Þorgeir Magnússon, flugmaöur:
— Nei, því ég er hálfháöur slikum
farartækjum. Ég á ekki bil I
augnablikinu, en er aö fá mér
einn. Ég feröast helzt ekki með
strætó, heldur tek leigubila I bil-
leysinu.
Jón Bergsson, verkfræöingur: —
Nei, það gæti ég ekki. Ég þarf svo
langa leið aö fara úr Hafnarfirði I
vinnuna. 1 rauninni þyrfti ég aö
eiga þrjá bfla, til aö fjölskyldan
gæti gripiö I þá. En strætóarnir I
Hafnarfiröi ganga ekki þannig, að
hægt sé aö nota þá til aö komast I
vinnuna.
SvonaerHÚNÍ
Steingrlmur Sigurösson, lista-
maöur I Roögúl á Stokkseyri
hefur slnar skoöanir á konunni.
Minni kvenna var nýlega flutt á
konukvöldi Lionsmanna I Grinda-
vlk, og samdi Steingrlmur eftir-
farandi pistil konunni til heiöurs.
Já, svona er hún, konan:
Hvað er maöurinn án konunn-
ar: Stjórnlaus bátur I llfsins sjó
meö laskaöa lifefnafræöi, hikandi
I öllum aðgerðum, sem krefjast
öryggis og ákvörðunar.
Þaö er ekki aö ófyrirsynju, að
menn reyni aö sanna manndóm
sinn þrásinnis, jafnvel á óguð-
legum stundum. Svo er guöi fyrir
aö þakka, sem skapaöi bæöi
manninn og konuna, konuna úr
beini, samanber fornan oröskviö,
konan er af beini gjörö, þvl er hún
einatt beinhörö, aö blessuö kvinn-
an er óútreiknanleg eins og allt
þaö háþróaöasta, sem guö hefur
skapaö. Hún gerir, svo fremi sem
hún er sæmileg I laginu og með
kvenlegt eöli, sem menn eru allt-
af að reyna aö botna I meö mis-
góöum árangri, sjaldnast boð á
undan sér fremur en náttúruöflin,
svo að dæmi sé nefnt, náttúruöflin
hér viö sjávarsiöuna, þ.e. Grinda-
vfk.
Hún hefur til aö bera nokkuö,
sem er ofar viti, og ef hún er rlku-
lega gædd þessu og hefur að auki
lagt rækt viö hæfileikann, getur
hún, þegar hún kærir sig um,
veriö lifshættuleg eins og bomba,
sem sprengir I mönnum hjartað
og stelur sálarhróinu léttilega, og
þá á hún leikinn og oröin aöalat-
riðiö I lífi karlmannsins. Þetta er
henni styrkur eöa svo gerði sá,
sem öllu ræöur, hana úr garöi,
manninum sem slungin prófraun
i vissum skilningi eins og hætta d
llfsbrautinni.
Hversu oft höfum vér ekki séö
heljarmenni, tröll að burðum, afli
og þori.veröa aö mýflugu i hönd-
unum á konu meö ómótstæöilegan
sjarma, sem sumir telja senda af
freistaranumjneð lafandi skegg-
ið og hrosshófinn og hornin, svo
að ekki sé meira sagt.
Konan er eins og lifsbaráttan
spennandi og krefst alls af manni,
sem sýnir af sér dugnaö og ötul-
leik og úthald til llkama og sálar.
Ef svo er og konan svarar á móti
er lífiö dýrlegt ævintýr, þar sem
sólin skin inni og úti, enginn
hversdagsleiki, heldur ástin I
sinum margbreytileik, en óbrotin
þó eins og allt þaö sannasta I
lifinu.
Frægur Islenzkur söngvari,
sem freistaöi gæfunnar I þeirri
hinni stóru Ameriku, var spurður
I blaðaviðtali, þegar hann var
kominn á efri ár, hvað hann hefði
veriö aö gera með að fara til
Jú-ess:
,,Ég fór til aö mennta mig og
vinna kærustu.”
Blaðamaöurinn sagði: „Til aö
vinna fyrir kærustu áttu viö?”
,,Ég fór til aö vinna kærustu.
Þegar ég var vestra, slitnaöi upp
úr því. Hún var fallegasta kona á
íslandi.”
Og sá, sem skrifaöi viötalið,
bætti við: „Og þetta hljómaði eins
og langur tónn úr mansöng eins
og söngvarinn væri að syngja
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
A faglœrt fólk yfír höfði sér að
missa atvinnuna til ófaglœrðra?
Undirritaöur las þaö I fimmtu-
dagsblaöi Morgunblaösins, að
veitingamenn hygöu á miklar
breytingar á rekstri sinum.
Helztu breytingarnar liggja I þvi,
aö til dæmis Hótel Saga ætlar aö
loka Atthagasalnurn I þvl formi,
sem verið hefur, og segja upp 3
faglæröum framreiöslumönnum,
sem þar hafa starfað, og ráöa i
þeirra staö ófaglæröar stúlkur til
framreiöslu. Meö þessu móti
segist hótelstjórinn vera aö koma
i veg fyrir, aö fámennur hópur
manna þ.e.a.s. framreiöslumenn
i þessu tilviki, geti lamað rekstur
hótelsins, en er þá hótelstjórinn
ekki alveg eins illa á vegi stadd-
ur, ef matreiöslumenn fara i
verkfall, eöa ætlar hann þá einnig
aö rdöa ófaglært fólk I þeirra
staö, til dæmis matráöskonu eöa
spila á segulbönd og glymskratta,
ef hljómlistarmenn fara i verk-
fall?
Hvernig er þá komið meö verk-
fallsréttinn, ef faglært fólk á það
yfir höfði sér aö missa atvinnuna I
hendur ófaglæröu fólki, og vaknar
þá sú spurning, hvort ekki sé
timabært aö loka Hótel- og veit-
ingaskólanum I þeirri mynd, sem
hann er rekinn I nú.
Hvað fer i vasa
veitingamanna?
Veitingamenn orga hátt yfir þvi
aö sú álagningarprósenta, sem
þeir hafa, sé of lág, og má til
dæmis nefna, að einn réttur,
lagaöur úr nautalundum, er
seldur á kr. 1175.00, með þjón-
ustugjaldi að visu. Reiknaö er
meö, aö hver skammtur sé 180
grömm til 200 grömm af kjöti, og
kemur þá ekki út, aö kilóið sé selt
á kr. 5000.00? Nú er gosflaska til
dæmis seld á kr. 70.00, og nálgas'
þaö 1000 prósent álagningu. Svo
má lengi telja.
Veitingamenn innheimta ca.
1% sjúkrasjóösgjald (I sjúkrasjóö
FF) af öllum veitingum til viö-
skiptavinarins, en borga til baka
aöeins 1% af kr. 23.000,00 á
mánuöi til Félags framreiðslu-
manna nú, svo aö fyrir hvern
framreiöslumann greiða þeir
27.600,00 á ári, en innheimta af
gestum samkvæmt „meðaltekj-
um” framreiöslumanna, upp-
gefnum i Morgunblaöinu 28.
nóvember, á hóteli A kr.
149.500,00 á mánuði.
Maður, sem hefur þessar
tekjur, þarf aö selja fyrir kr.
13.500.000,00 á dri og innheimtir
þvi kr. 135.000,00 I sjúkrasjóðs-
gjald, en veitingamaðurinn greið-
ir aöeins kr. 27.600,00, svo eftir
veröa kr. 107.400,00 i hans vasa
fyrir þennan eina fram-
reiöslumann.
Lengi má upptelja, svo hér skal
látið staðar numið I bili, en vikj-
um þá að bakkröfum Sambands
veitinga- og gistihúsaeigenda á
hendur framreiöslumönnum fyrir
ofreiknað þjónustugjald, eins og
þaö er oröað. Kröfur þeirra hljóða
upp á lOmilljónir króna á hendur
framreiðslumönnum, og krefja
þeir þá hvern einn út af fyrir sig
með hótunarbréfum um, að farið
verði I mál viö þá, en ekki félagið
I heild eins og vera bæri, þar sem