Vísir - 13.12.1973, Blaðsíða 9

9
Visir. Fimmtudagur n. desember 197:!.
cTVLenningarmál
Lát, vermóður, drekka þig
Miinchen og klaustrinu i Clair-
vaux, en einnig frdsagnir af
mönnum af eldri kynslóð, Páli
Eggert Ólasyni og Einari
Benediktssyni og þeim Hlin i
siðustu siglingu skáldsins. Og svo
framvegis, sagnasjóður Asgeirs
Bjarnþórssonar sýnist ótæmandi
i þessari bók, og hvarvetna með
efnið farið af græskuleysi og
gamansemi hvað sem öllum ytri
virðulegleik liður.
En þvi er ekki að neita að það
ANDRHS KRISTJANSSON
RÆÐIR VIÐ
ASGEIR BJARNÞORSSON
kemur dálitið undarlega fyrir
hversu fátt maður eins og Ásgeir
Bjarnþórsson, sem alla ævi
hefur starfað að myndlist, hefur
að leggja til myndlistarsögunnar.
eða mannlýsinga sem við hana
koma. Það var vitað að Ásgeir
hefur sjálfur fylgt natúraliskri
hefð i myndlist, mannamyndir
verið sérgrein hans, og
myndskyn, smekkur og skiln-
ingur hans á myndlist hefur
snemma orðið fullmótað. Alla
yngri myndlist virðist hann
fordæma i einu lagi sem „tisku
list”, en helsta dæmi sem hann
tekur um tiskumálara er Jón
Stefánsson og liggur óvenjulega
kalt orð til hans. Meir að segja
Ásgrimur Jónsson fær ekki of gott
orð sem málari, og virðist einnig
hann hafa orðið fyrir barðinu
á „tiskunni”.
Ásgeir Bjarnþórsson lýsir
Jólabækurnar
BIBLÍAN
VASAÚTGÁFA
NY PRENTUN
Þunnur biblíupappír
Balacron-band Fjórir litir
Sálmabókin i
»•
j nyja
Fást íóókaverslunumog
hja knstilegu felogunum.
HIÐ ÍSL. BIBLÍUFÉLAG
cP>i!Í)brant)55íofu
Hallgrimskirkja Rey' javik
simi 17805 opið.3-5p.h.
Hve lengi viltu
bióa
eftir fréttunum?
Mltu fá þterhcim til þin sanxki-ííurs? K<Va viltu bi<Va til
næsta nKnj;uns? \ ÍSIR fl\tur frcttir daysins iday!
skoðunum sinum á mvndlist fáum
orðum i bókinni. En það er að lik-
indum kostur á minningum hans
að hann skuli ekki fara lengra út i
úttekt og uppger á framvindu
islenskrar myndlistar um hans
daga — svo fróðlegt sem það þó
hefði orðið um hinar ihalds-
sömustu skoðanir á myndlist eins
og þær hafa gengið og gerst.
Vera má að andúðin á tiskulist
setji að einhverju leyti svip á frá-
sagnir Ásgeirs úr Unuhúsi i tið
Erlends, Halldórs Laxness,
Ragnars i Smára og þeirrar
„hirðar" sem þar safnaðist þá.
Og hér kemur reyndar l'ram i
bókinni spánný skýring á þvi
hvers vegna Halldór hlaut nóbels-
verðlaun: Það var til að endur-
gjalda heimsókn Asgeirs forseta
Ásgeirssonar til Sviþjóðar!
En þessi bók lifir og bjargast
sem sagt á lrásögnum, ekki
skoðunum sinum. Slúður kann
einhver að segja. Gott og vel:
slúður um náungann er óumdeilt
ein af þjóðariþróttum okkar. Og
hér er hún stunduð bæði með
l'imleik og glaðværð og heilmikilli
fjölbreytni.
Ekki má gleyma kveðskap
Ásgeirs Bjarnþórssonar sem
lauslega er getið i bókinni. Það
sýnir sig að hann er prýðilega
hagmæltur maður, en iðkar ekki
svo mjög þjóðlega visnagerð
heldur lagar ha'nn sig eftir Heine i
einkar læsilegum smákvæðum,
gamansamlegum eins og annað
efni i bókinni. Og paródia frá
æskudögum á einu kvæði
Tómasar, Einn kvenmann ég
þekki, er hreinasta metfé:
Einn kvenmann ég þekki og því er
mi þjórað allt i kriugum inig.
Ilverf, vin, frá vörum minum,
lát, vermóður, Barða drekka þig.
Af lifi og sál er myndarlega
gerð og vönduð bók, prentvillur
fáar nema ritháttur erlendra orða
er stundum tortryggilegur. En
efnisy firlit hefur gleymst. Og
afleitt er það að nafnaskrá skuli
vanta i bók sem krökk er af
mannanöfnum og sögum þeim
tengdum.