Tíminn - 02.02.1966, Side 9

MIÐVIKUDAGUR 2. febrúar 1966
TÍMINN
9
Guðrún Kristinsdóttir og Kristján Þ. Stephensen.
hér tónleika á sviði og í út-
varpi.
Kristján lék þrjú óbóverk
með píanóundirleik Guðrúnar,
sónötu eftir belgíska tónskáld
ið J.B. Loeillet, fantasíukafla
eftir danska tónskáldið Carl
Nielsen og melodíu eftir
brezka tónskáldið Morgan Nich
olas frá Wales. Hið fyrstnefnda
tónskáldið bera máske ekki
margir kennsl á hér, og raunar
ber ekki heimildum saman um
hann og tvö önnur tónskáld
með þesu ættarnafni, John Lo
eillet og Jacques Loeillet., sem
allir voru óbóleikarar m. a. og
uppi samtímis á seinni hluta
17. aldar og nokkra áratugi
fram á þá átjáandu, hafa senni
lega verið ættmenn eða jafnvel
bræður, tveir hinir fyrstnefndu
settust að í Lundúnum sem
hljóðfæraleikarar og tónskáld,
en sá þriðji lék í hirðhljóm-
sveitinni í Bæjaralandi. Jean
Baptiste kom fyrstur fram
með endurbætta gerð af flautu,
sem síðan varð algeng, gaf út
nokkrar sónötur og skrapp
stundum til hljómsveitarstarfa
við hirðir á meginlandinu. John
Loeillet er einkum ruglað sam
an við hann, þv| að þeir léku
aðallega á sömu hljóðfærin,
flautu og óbó, en einnig fleiri.
John Lilly átti lika til að
stafa ættarnafn sitt Lully, og
því hefur honum og verið rugl
að saman (jafnvel í tónleika-
skrám) við hið fræga franska
tónskáld Lully, sem var þó
uppi nokkru áður.
Pétur lék tvö cellóverk með
píanóundirleik Gisla Magnús-
sonar, fantasíukafla eftir Schu
mann og sónötu í e-moll eftir
Brahms, og er þarflaust að
fara orðum um þá.
Allur var leikur þessara
ungu listamanna vandaður og
skapmikill á köflum. Það var
mjög góð stemning í salnum og
listamönnunum innilega þakk
að fyrir góða sunnudagsstund.
G.B.
menn í útvarpssal
Áheyrendur hluta á Gísla Magnússon og Pétur Þorvaldsson, cellóleikara.
Ljósmyndir TÍMINN-GE
um vitnisburði, kom heim og
er nú fyrsti óbóleikari i Sin-
fóníuhljómsveit fslands. Þar
er og bróðir hans, Stefán Þ.
Stephensen, trompetleikari og
léku þeir oft saman í lúðra-
sveitunum áður. Systir þeirra
er Guðrun leikkona, en faðir
þeirra Þorsteinn Ö. Stephensen
leikari.
Pétur Þorvaldsson cellóleik-
ari lék að loknu námi í Sin-
fóníuhljómsveit íslands, en
hann hefur í nokkur ár verið
fyrsti cellóleikari f sinfóníu-
hljómsveitinni í Árósum í Dan
mörk, hætti þar í haust, kom
heim og tók aftur við sínu
fyrra starfi hér. Píanóleikarana
Guðrún Kristinsdóttur og Gísla
Magnússon er óþarft að kynna,
þau eru svo oft búin að halda
Ríkisútvarpið hóf þá ný-
breytni á dagskránni á sunu-
dag, að útvarpað var beint úr
útvarpssal tónleikum ungra
listamanna að viðstöddum gest
um. Að þessu sinni komu fram
fjórir ungir tónlistarmenn,
Kristján Stephensen óbóleik-
ari, Guðrún Kristinsdóttir
píanóleikari, Pétur Þorvaldsson
sellóleikari og’ Gísli Magnússon
píanóleikari, en kynnir var
Gunnar Guðmundsson fram-
kvæmdastjóri Sinfóníuhljóm-
sveitar íslands, og bauð hann
gesti velkomna áður en tón-
leikamir hófust, tilkynnti um
leið, að þegar hefðu verið á-
kveðnir tvennir tónleikar með
þessu sniði síðar, næst mundi
leika franskur kvartett í marz,
og fyrir vorið mundi og verða
útvarpað í gesta viðurvist söng
Guðrúnar Á. Símonar óperu-
söngkonu.
Nýjasti listamaðurinn þeirra,
sem fram komu á sunnudag,
eða sá, sem nýlegast er kom
inn utan frá námi, er Kristján
Þ. Stephensen óbóleikari. Raun
ar hafði hann oft komið hér
fram áður á tónleikum, bæði
með Lúðrasveitinni Svan og
Lúðrasveit Reykjavíkur, og lék
þá á klarinettu, og voru kennar
ar hans hér Egill Jónsson og
Gunnar Egilson. Síðan hélt
Kristján til Englands og gerð
ist nemandi í óbóleik hjá Sidn
ey Sutcilff, frægum óbóleikara
og kennara við Konunglega
tónlistarskólan í Lundúnum. Út
skrifaðist hann þaðan með góð-
Ólafur I. Hannesson:
Svar um sjónvarp
Keflavíkurflugvelli 19 jan. 1966.
Herra ritstjóri!
í blaði yðar 15. janúar sl. er
allt að því fjögurra dálka grein
um „börn og dátasjónvar undir
nafninu Oddný Guðmundsdóttir.
Þar sem þér gefið frúnni svona
stórt rúm í blaðinu, þá vonast Ag
til, að þér ljáið mér rúrr fyrir
svolitla athuga- -md.
Varnarljðið á Keflavíkurflug
velli hefur undanfarin ár starf-
rækt sjónvarpsstöð og hefur hún
verið fjölda .• lendinga til af-
þreyingar og ánægju, ekki sízt í
skammdeginu. Greinarhöfundur
telur, að 35 þúsund íslendingar
horfi á sjónvarpið, og dregur hún
í efa, að þeir geti „sér að skað-
lausu horft á glæpamyndir Játa
sjónvarpsins"! Hún tal. u. dýrk
endur dátasjónvarp. og kallar
sjónvarpið frá Keflavíkurflug-
velli, hvað eftir annað „svarta
skóla“. Það hefur tíðkazt mjög
að kalla háskólann í . .. ís
Svartaskóla og sé það meining
frúarinnar að leggja „dáta-
sjónvarpið“ og Sorbonne há-
skólann á sama bekk, þá hefur
sjónvarpsstöðin á Keflavíkur-
flugvelli aldrei fengið betri sam
líkingu.
Ég efast um, að sagan um Bon-
anza sé rétt hjá frúnnL Allt,
sem hún segir um sjónvarpið í
heild, virðist vera skáldskap
ur. Hugarórar persónu, sem ekki
hefur fengið tækifæri til að fylgj
ast með sjónvarpinu, er er að
reyna að slá sig til riddara í
augum „menningarvitanna“ 60,
sem beint og óbeint hafa viður-
kennt, að þeir hafa ekki kynnt
sér sjónvarpsdagskrána, heldur
nota sjónvarpsmálið svokallaða til
að auglýsa sjálfa sig.
Frúin talar um. að „ungmenn
in í Svartaskóla Keflavíkursjón
varpsins" lítilsvirði allt, sem ís-
lenzkt sé. Hvaðan koma henni
þessar fullyrðingar?
Hún talar um „ameríska half-
menntun". Hvað er hálfmennt-
un, amerísk eða íslenzk? Ef til vill
fréttamyndir, er sýna, hvað ger-
ist á hverjum tíma, svo sem flug
Lindbergs, upphaf og endalok
nazisma og fasisma eða stofnun
Sameinuðu þjóðanna. Þetta eru
sögulegar staðreyndir. sem kennd
ar eru í skólum.
Hvaðan kemur Oddnýju sú hug
n ynd, að orðaforði irna á £• ur
nesjum hafi minnkað eftir til-
komu sjónvarpsins? Þvert á móti
hefur hann aukizt, því jdfn-
framt þrf, að börnin hafa lært
ensk hugtök af sjónvarpinu, þá
hafa þau haft sína íslenzku-
kennslu, eða dregur frúin í efa
getu kennaranna?
Hún segir, „að engin þjóð-
menning hafi nokkurn -ma verið
í meiri hættu en íslenzkt þjóð
erni er nú. íslenzk börn eru að
verða útlendri sníkjumenningu að
bráð og eiga of fáa verjendur."
Svona stóryrði nota aðeins þeir,
sem ráðast gegn einhverju af
blindu ofstæki og ekki geta rök-
stutt mál sitt. Ætlar frúin cf til
vill að bjarga íslenzkri menningu
með því að loka fyrir sjónvarps
hnettina, sem menningarþjóðir
keppast við að setja I loft?
Oddný Guðmundsdóttir for-
dæmir sjónvarpið. Ekki vegna
þess, að hún hafi fylgzt me„ því,
heldur vegna þess, að systkin, sjö
og átta ára gömul, sögðu henni,
að hún hefði misst af Bonanza.
Hún telur, allt það, sem banda-
rískt er, vera slæmt fyrir Jón
Jónsson íslending, og börn hans.
Hún efast um, að sjónvarpið hafi
sýnt endalok Rósenberghjón
anna og atómsprengjuárásirnar
á Japan, en fréttamyndir um
þessa atburði hafa verið sýndar
hvað eftir annað. Hún talar um
7000 Svartaskólah„-._iil; á fs-
landi. Hún telur upp þau atriði,
úr mjög gamalli sjónva. 's-
dagskrá, sem hún telur ekki eiga
heima fyrir augum íslenzkra
barna. En hverju gleymir hún í
voptalningunni? Guðsþjónust-
unni, íþróttaþættinum, spurn-
inga'.-.eppni skólanema, barna-
þætti Walt Disney's og skemmti
þætti Ed Sullivan's, sem meira
að segja er viðurkenndur í
1-uskvu, svo sunnudagar séu að-
eins nefndir að litlu leyti, og
Bonanza Jeppt. ECa gleymdi hún
Marteini frænda, Danny Kaye,
Jimmy Dean og öllum hinum
skemmti- og söngvaþáttunum að
ógleymdum lögum unga fólksins
og fræðsluþáttunum. Eg er hrædd
ur um, að frúin hafi „gleymt"
þessu viljandi, því sá er háttur
öfgafólks, að sjá aðeins það, sem
það telur svart á hverju máli,
en loka augunum fyrir því .. i.
Frúin Oddný ætti því að fá sér
sjónvarp og fylgjast með dag-
skrá þess um tíma og svo skulum
við athuga, hvað hún hefur fram
að færa til að betrumbæta ís-
lenzka menningu. Ef hún r áfram
sömu skoðunar, er réttara fyrir
hana að snúa sér gegn íslenzkum
fornritum, fréttum í Ikisút.„.p
inu, Dreka og Kidda kalda í Tím-
anum, James Bond í Morgun-
blaðinu, Skugga í Vikunni, er-
lendum útvarpsstöðvum og sjón-
varpshnöttun. og tækninni á sviði
þráðlausra sendinga, en gegn mátt
lítilli sjónvarpsstöð á Keflavíkur-
flugvclli.