Vísir - 21.11.1974, Blaðsíða 3

Vlsir. Fimmtudagur 21. nóvember 1974.
3
MINJAGRIPIRNIR
BIRTUST MÁNUÐI
EFTIR MÓTIÐ
voru settir í skipapóst í staðinn fyrir flugpóst
Þegar landsmót skáta var
haldið I sumar, lét mótsstjórn
framieiða ýmsa minjagripi með
merki mótsins á úti i Bretlandi.
Minjagripina átti slðan að selja
til þess að standa straum af
kostnaði við mótið.
En mótsstjórnin sat heldur
betur I súpunni, þvr minjagrip-
irnir komu aldrei frá Bretlandi.
Mótið leiö, án þess að nokkuð
bólaði á þeim. Það var ekki fyrr
en mánuði seinna, sem þeir
birtust — og þá með skipapósti.
Ástæðan fyrir seinkunni var sú,
að í staðinn fyrir að setja þá I
flugpóst, setti brezka fyrirtækið
þá i skipapóst — liklega til þess
að spara nokkur pence.
„Við höfum enga skýringu
fengið á þessu”, sagði Ægir
Ingólfsson hjá Bandalagi
Islenzkra skáta, þegar Vlsir
ræddi við hann.
„Við rukum upp til handa og
fóta viku fyrir landsmót, vegna
þess að minjagripirnir birtust
ekki. Flugfélag Islands I London
var okkur mjög hjálplegt, og
starfsmenn þar komust að þvl,
að allir I brezka fyrirtækinu
voru komnir I sumarfri. Og það
var sama hvað þeir leituðu,
enginn fannst sem gæti sagt
eitthvað um minjagripina”,
sagði Ægir.
Hann sagði, að það hefði þvi
komið flatt upp á alla, þegar
gripirnir birtust allt I einu
mánuði eftir landsmótið.
En það er núna, sem
skátarnir ætla að byrja að selja
minjagripina. Það verður gert á
skrifstofu Bandalags Islenzkra
skáta og I Skátabúðinni.
—ÓH
Ægir sýnir þarna hluta af minjagripabirgöunum, sem bárust
mánuði of seint. Skeiðin er einn af þeim gripum, með merki
landsmóts skáta greipt I. Ljósm.: BG.
Grundfirðingar eignuðust
nýlega nýtt flutningaskip, sem
híotið hefur nafnið Svanur.
Svanur er um 1400 lestir og
flutti með sér salt, þegar hanri
kom I fyrsta sinn til heima-
hafnar. Aðaleigendur eru Pálmi
Pálsson skipstjóri, Jón G.
Kristinsson 1. vélstjóri og Jón
Sigurðsson, 2. vélstjóri.
Tollverðir skoðuðu skipið, er
það kom til Grundarfjarðar, en
gáfu sér tóm til að tylla sér og
svala þorstanum. Ljósm.
Bæring Cecilsson. ■->
Aðaieigendur flutningaskipsins Svans: Jón G. Kristinsson, Jón
Sigurösson og Pálmi Pálsson. Ljósm. Bæring Cecilsson.
Gömul verzlun
stœkkar við sig
Skóverziun Péturs Andrés-
sonar, ein af rótgrónustu skó-
verzlunum landsins hefur nú
aukið við rými verzlunar sinn-
ar við Framnesveg 2 I vestur-
bænum.
Gamalt lagerpláss hefur nú
veriðtekiðundir verzlunina og
fæst við það rúmbetra pláss
fyrir það, sem verzlunin hefur
á boðstóium.
Á myndinni stendur verzl-
unarstjórinn I hinum nýja
hluta verzlunarinnar. Ljósm.
BG/—JB
Leið landans liggur til Spónar:
Meira að segja laxinn
fer suður í sólina
t fyrrinótt voru tæplega 50 þús-
und laxar fluttir lifandi með Loft-
leiðavél frá Kefiavik til Luxem-
burg. Þaðan voru þeir fiuttir með
bíl 1500 km veg til Spánar, þar
sem þeim verður hleypt I ár.
Að vísu voru þetta ekki stórir
laxar, heldur sumaralin seiði frá
fiskeldisstöðinni I Laxalóni.Þetta"
er þriðja árið, sem hið sama
spænska fyrirtæki kaupir þannig
seiði þaðan, og leggur áherzlu á,
að það sé vegna heilbrigði fiskj-
arins. Spánverjar vilja fá marg-
falt meira magn, en stöðin getur
ekki látið meira en þetta.
I Laxalóni eru seiðin látin I
plastpoka, sem siðan eru fylltir
með vatni og súrefni. Plastpok-
arnir eru siðan látnir I trékassa
og fluttir þannig til Luxemburg.
Þar er seiðunum hellt I súrefnis-
tank á bil, sem flytur þau til
ákvörðunarstaðarins á Spáni.
„Ég fékk skeyti frá kaupendun-
um I gærkvöldi,” sagði Skúli
Pálsson I Laxalóni. „Þar segir, að
allt hafi komizt heilu og höldnu á
leiðarenda.
Þessi sami kaupandi vill kaupa
mikið af regnbogasilungi, en um
það er ekki að ræða, ég verð aö
farga þeim stofni, sem ég fæ
hvergi að hagnýta hér heima.”
—SH
SLOKKVIDUFTIÐ
SKEMMDI EKKERT
„Það er einn aðalkosturinn við
duftslökkvitækin, að ekkert
skemmist, þótt duftið lendi á öðru
en þvi er beiniinis ætlað. Það er
nóg að ryksuga það burt á eftir,
og þá er ekki hægt að sjá, að
nokkuð hafi gerzt”.
Þetta sagði starfsmaður hjá
fyrirtækinu I. Pálmason, sem
flytur inn mikið af slökkvi-
tækjum, i tilefni af atviki, sem
gerðist I Hafnarfirði um siðustu
helgi.
Þá var brotizt inn I bólsturverk-
stæði. Þegar menn komu til
vinnu, var allt hvitt eftir að dælt
hafði verið úr duftslökkvitæki
verkstæðisins. Hugsuðu trésmið-
irnir með skelfingu til þess, að
allt væri ónýttaf völdum duftsins.
En það nægði að taka fram
ryksuguna, og eftir eina yfirferð
sást ekki duftkorn.
„Efnið I dufttækjunum er
ammónium fosfat, og það loðir
ekki við önnur efni. Svo sakar
ekki að geta þess, að duftslökkvi-
tæki hafa langmesta slökkvimátt-
inn af öllum svona tækjum. Eitt
litið tæki jafnast á við margfalt
stærra vatnsslökkvitæki”, sagði
starfsmaður I. Pálmason að
lokum.
—ÓH
DÝRBÍTUR HERJAR Á
FÉ LANGANESBÆNDA
„Fjórar ær hafa
verið bitnar til dauðs
frá okkur, sem við
vitum um, en ein hefur
komið til”, sagði hús-
freyjan á Hallgils-
stöðum á Langanesi,
Aðalbjörg Jónasdóttir
i viðtali við Visi. ,,Þær
voru allar bitnar eins, i
endaþarminn”.
Þeirri spurningu Visis, hvort
sú bitaðferð væri ekki sérgrein
minksins, svaraði Aðalbjörg:
„Það er sagt, að stálpaðir
tófuyrðlingar viðhafi gjarnan
þessa aðferð. En þessar ær, sem
bitnar voru fyrir okkur, voru
allar bitnar hérna rétt við tún-
garðinn, rétt hjá Hafralónsá, og
þar hefur orðið töluvert vart við
mink. Einnig hafa fundizt
lambshræ I heiðinni, og þar er
örugglega um dýrbit að ræöa.
Það er liklega allt i tiu til tólf
fjár, sem vitað er til að hafi
verið bitið.
Annars hafa heimtur verið
mjög slæmar undanfarið, ekki
sizt i haust, enda viöraði illa um
gangnaleytið. En einu sinni,
þegar smalaö var, var föl á
jörðu og þá sást mikið af tófu-
slóðum. Það hefur lika sézt tófa
hérna rétt hjá, en það er ekki
hægt aðrekja slóðir fyrr en jörð
verður hvit. Það er lflca helzt að
elta dýrbitinn uppi með
vélsleðum, þegar kominn er
snjór. En dýrbítur hefur ekki
herjað hér svo vitað sé i allmörg
ár.
Hann hefur ekki drepið jafn
margt af neinum einum bæ
öðrum en okkur. Ein kind var
bitin frá Syðri-Brekkum, sem er
næsti bær við okkur, en hitt er
frá nyrztu bæjum á Langanes-
strönd”.
A Hallgilsstöðum er um 300
fjár og fimm kýr.
—SH