Tíminn - 15.05.1966, Blaðsíða 6

18
STJNNTJDAGUR 15. maí 1966

Sigurbjörg
„Ég vil fá fleiri
konur í borgarstj.u
Sigurbjörg Guðjónsdóttir er
húsfreyja og fjöggurra barna
móðir. Hún býr með maúni
sínum og bömum að Hverfis-
götu 58 í kjallaraibúð. Hún er
gestrisin að íslenzkum sið, þó
að líklega hafi hún ekki úr
of miklu að spila, og leyfir
fúslega að lagðar séu fyrir sig
nolckrar spumingar.
— Hvað ert þú búin að vera
gift lengi, Sigurbjörg?
— Ég hef verið gift í 15 ár.
Annars er ég úr sveit, ættuð
úr Gnúpverjahreppi í Árnes-
sýslu, en fór úr sveitinni eins
og svo margir aðrir.
— Nú átt þú fjögur börn.
Finnst þér ekki rnikill munur
á að ala börnin upp hér frá
því sem er í sveitinni?
— Jú, mikil ósköp. Yngsta
barnið er sjö ára og komið
yfir erfiðasta aldurinn, en nú
var verið að ferma það elzta,
sem svo fer í sveitina til afa
og ömmu. Annars hefur mik-
ið breytzt þar síðan ég fór,
músík komið í fjósið og véla-
kosturinn kominn til sögunn-
ar fyrir alvöru. Ég kann nátt-
úrlega ágætlega við mig í
Reykjavík, en það getur verið
erfitt með börnin, enda geta
ekki allir komið þeim í sveit.
Hér vantar tilfinnanlega leik-
velli fyrir 7—10 ára börn, eins
finnst mér, að setja ætti upp
einhverja tómstundaiðju fyrir
þau í stórauknum mæli. Yfir-
leitt finnst mér undanlega lít-
ið gert fyrir börnin, þau geta
hvergi verið nema á götunni,
enda fara óknyttir þeirra eðli-
lega vaxadi.
— Hvernig finnst þér af-
koman hér miðað við það, sem
var fyrir nokkmm árum?
— Ég held, að afkoman hafi
verið betri árið 1948, en nú,
því að þá höfðum við þá af-
gang. Ekki sízt er það húsa-
leigan. Við erum að vísu hepp-
in, því að við leigjum'h já góðu
og sanngjömu fólki, enda buð-
um við hækkun í fyrra til að
halda húsnæðinu örug^tega.
En maður heyrir um, að fólk
þurfi að borga allt að 7 þúsund
krónur fyrir góða 3ja her-
bergja fbúð, sem er auðvitað
óskaplegt. Og ég þekki aðra
fjölskyldu, sem var boðin 3ja
herbergja íbúð fyrir 6 þúsund,
og þau gátu það, því að mað-
urinn var í svo góðri stöðd.
Yfirvöldin gera svo sem ekki
mikið fyrir fólk, ég kynnist
því bezt, þegar veikindi vorn
hjá mér og ég leitaði eftir fyr-
irgreiðsiu. Húsnæðisvandræð-
in eru svo mikil, að svarta-
markaðsbraskaramir sjá sér
auðvitað leik á borði.
— Finnst þér ekki erfitt að
gera innkaup á matvörum, þeg-
ar verðhækkanimar eru svona
örar?
— Jú, mikil ósköp. Þetta er
alyeg hræðilegt með hækkun
ina á fiskinum, það liggur við,
að það sé að verða ódýrara
að kaupa kjöt, ef það fæst i
heildsölu, eins og maður reyn-
ir að fá það. Annars kunna
flestar íslenzkar húsmæður
ekki að gera inuikaúp, ég lærði
það hins vegar þegar við vor-
um í Bandaríkjunum, en þar
bjuggum við í fjögur ár. Það
kemur sér sannarlega vel að
kunna að nota útsölur og hafa
vit á að fylgjast með verðmis-
muni á milli einstakra verzl-
ana. Verðlagseftirlitið og eftir-
lit með gæðum matvöra er
nefnilega alls ekki í göðu lagi
hérna, það má næstum segja,
að slíkt vanti alveg.
— Og svo eru kosningar
framundan?
— Já, það ber ekki á öðra,
enda er kominn kosningahug-
ur í marga. Mér heyrist á
ýmsu, að margir, sem kosið
hafa Sjálfstæðisflokkinn, ætli
að hætta því núna, enda er
sannarlega kominn tími til að
skipta um borgarstjórnarmeiri
hluta. Það er ekki nema von,
að fólk sé óánægt, þegar það
þarf að vinna alveg myrkranna
á milli til að hafa í sig og
á. Og ég fyrir mitt leyti vil
líka fá fleiri konur í borgar-
stjórnina og lízt sérstaklega vel
á Sigríði Thorlacíus. Ég held,
að hún yrði einstaklega góð-
ur íulltrúi reykvískra kvenna
þar og ætla mér því að styðja
hana eindregið, segir Sigur-
Ibjörg Guðjónsdóttir að lok-
um.
„Ég hef mikið
traust á Sigríðiu
Uppi í Hlíðarhverfi lítum við
inn hjá ungum hjónum, sem
raunar ætla innan skamms að
flytja í nýtt hús inni í Ár-
bæjarhverfinu. Frúin, Björg
Hjálmarsdóttir, verður við ósk
okkar um að hún svari fáein-
um spurningum.
— Ert þú Reykvíkingur?
— Nei, ég er fædd á Seyð-
isfirði, en hér er ég nú búin
að eiga heima í 16 ár.
— Langar þig aldrei austur á
land nú orðið?
— Jú, það kemur fyrir, eink
um á sumrin, þó að mér líki
vel hér. Ég er nú búin að vera
gift í nokkur ár og við eigum
tvö börn. Maðurinn minn, Berg
jir Óskarsson, vinnur í ríkis-
bókhaldinu.
Og nú ætlið þið að flytja
í þetta nýja hverfi þarna inn
frá?
— Já. Við áttum íbúð í Boga-
hlíð, en seldum hana til að
geta eignazt einbýlishús. Á
meðan búum við hérna hjá for-
eldram mínum. Við byggjum
innfrá við götu, sem nefnist
Glæsibær. Við reynum að
byggja á sem skemmstum tíma,
því að allt hækkar svo ört í
verði. Þetta er alveg óskaplegt
með byggingarkostnaðinn.
Björg
sem hefur hækkað meira en
allt annað, og er þá langt jafn-
að. Ég er oft innfrá við húsið,
en maðurinn minn má sjald-
an vera að því, hann vinnur
svo mikið. Við ætlum að reyna
að flytja inn núna í mánaðar-
lokin.
— Þú hefur þá líklega ekki
mikinn tíma til að sinna nein-
um áhugamálum þínum á með-
an?
— Nei, það er óhætt að
segja það. Annars hafði ég
gaman af að teikna og spilaði
líka smávegis á hljóðfæri, en
nú hef ég lagt þetta á hill-
una. Reyndar er misjafnt,
hversu góðan tíma húsmæður
gefa sér til hluta af þessu tagi.
— Heldurðu ekki að þjón-
ustunni í nýja hverfinu sé eitt-
hvað ábótavant ennþá?
— Jú, það er enginn vafi á
því. Það er engin búð komin
þarna. Líka er enn alveg óvíst,
hvar við eigum að láta dóttur-
ina ganga í skóla, en hún hefur
verið í æfingadeild Kennara-
skólans, og ég sleppi því plássi
ekki, nema ég sjái, að hún
komist í jafn góðan skóla ann-
ars staðar.
— Og svo eru kosningar
fram undan og að færast dá-
lítið líf í tuskurnar?
— Ekki ber á öðru. Það er
svo sem nóg um að vera. Þetta
nýjasta með fiskinn kiemur
óneitanlega mest við okkur
húsmæðumar. Ég sé öll blöð-
in og held að yfirveguðu máli,
að skynsamlegast hljóti að vera
fyrir konur borgarinnar að
reyna með atkvæði sinu að
stuðla að því, að frú Sigríður
Thorlacíus komist inn í borg-
arstjómina. Ég hef mikið
traust á frú Sigríði, ekki ein-
ungis af pólitískum ástæðum,
heldur líka m.a. vegna starfs
hennar við Styrktarfélag van-
gefina. Ég heiti því á konur
borgarinnar að styðja þennan
ágæta fulltrúa kvenþjóðarinn-
ar við kosningarnar, segír
frú Bjöíg að lokum.
„Verðum að leggjast
á eitt 22. maíu
hverfinu og enginn sameigin-
leg gæzla á börnunum.
— Hvemig líkar þér svo við
verðhækkanir síðustu daga?
— Þetta er alveg óskaplegt
með fiskinn og smjörlíkið. Mað
ur veit aldrei, hvenær pening-
arnir, sem maður sendir böro-
in með út í búð til að kaupa
fyrir, nægja. Ég held, að þessi
Kristín
Við erum stödd inn í Blesu-
gróf og knýjum dyra á húsi,
sem nefnist Laugafell Þar ætl-
um við að ræða stundarkom
við húsfreyjuna, frú Kristínu
Karlsdóttur.
— Þú ert méð stóra fjöl-
skyldu?
— Já. Börnin eru sex og
nóg að gera við að snúast í
kringum þau. Maðurinn minn
er sendiferðabílstjóri og við
höfum búið hér í sex eða sjö
ár. Það er ekki svo slæmt að
vera hér innfrá með börn
Þetta hefur verið dálítið af-
skekkt, en nú er það að versna.
Það er lítið gert fyrir okkur
hérna, umferð hesta og bfla
stóreykst.
— Hefur ekki þjónustunni
við ykkur hér verið ábótavant?
— Jú. Að vísu höfum við
haft smábúð héma rétt neðan
við, en annars er verzlun nið-
ur við Tunguveg. Við höfum
vatn og rafmagn, en skolplögn
in hefur hins vegar ekki verið
eins og bezt hefði verið á kos-
ið.
— Og bömin eru farin að
ganga í skóla?
— Þau fara í Austurbæjar-
skólann með skólabíl, enda
er mjög mikið af börnum hér
lun slóðir. Hins vegar er eng-
inn leikvöllur I lagi hér í
dýrtíð komi harðast niður á
bamafjölskyldum eins og okk-
ar. Hækkanimar eru bara orðn
ar næstum daglegar.
— Og þið gerið ráð fyrir að
búa hér áfram?
— Ég sé ekki fram á annað
en að við verðum að vera
hérna, því að ekki er hlaupið
að því að kaupa góða íbúð.
Annars höfum við engin lán
fengið út á þessi hús hér enda
era þau utan skipulags, og
hver hefur byggt eftir sínu
höfði. Mér finnst nú samt, að
við getum ekki verið algerlega
utan við lög og rétt, því að
við þurfum þó ag borga okk-
ar fasteignagjald. Þessi hús
eru búin að standa hér í ca.
20 ár. Það hefur verið eina
úrræðið fyrir fólk, sem ekki
hefur verið allt of vel efnum
búið, að byggja hér.
— Þú heldur líklega ekki,
að hér verði nokkur breyting
á?
— Varla nema íhaldið falli
nógu kyrfilega og Framsóknar-
flokkurinn fái þann stuðning,
sem honum dugir til veralegra
áhrifa. Mér finnst, að fólk eigi
ekki að leyfa sér skoðunar-
leysi á stjórnmálum. Þau koma
öllum jafnt við, og fólk á að
nota kosningarétt að mínum
dómi.
— Ég vil sérstaklega hvetja
kvenfólkið eindregið tíl þess
að standa saman og mótmæla
öllum þessum verðhækkunum.
Ég held, að ég verði að vona
að fólk rumski núna. Við verð-