Vísir - 20.01.1975, Blaðsíða 6

Vlsir. Mánudagur 20. janúar 1975.
vi :sm II Æ llllllllll mm
Framkvæmdastjóri:
Ritstjóri:
Fréttastjóri:
Ritstjórnarfulltrúi
Augtýsingastjóri
Auglýsingar
Afgreiósla
Ritstjórn
Áskriftargjald 600
Sveinn R. Eyjólfsson
Jónas Kristjánsson
Jón Birgir Pétursson
Haukur Helgason
Skúli G. Jóhannessón
Hverfisgötu 44. Sfmar 11660 86611
Hverfisgötu 44. Simi 86611
Slðumúla 14. Slmi 86611. 7 llnur
kr. á mánuði innanlands.
i lausasölu 35 kr. eintakið. Blaðaprent hf.
UMSJÓN: G. P.
Róttækar tölur
Nokkrir menn hafa kvartað opinberlega um, að
róttækum skoðunum um landbúnað væri haldið á
lofti i dagblaðinu Visi. Gallinn við þessar kvart-
anir er, að það eru ekki skoðanirnar, sem eru rót-
tækar, heldur hinar tölulegu staðreyndir um
landbúnaðinn.
Um 10% Islendinga starfa i landbúnaði og sjá
fyrir um 40% af neyzluþörfum þjóðarinnar. Af
Bandarikjamönnum starfa um 5% í landbúnaði
og sjá fyrir um 100% af neyzluþörfum sinnar
þjóðar, þar sem útflutningur og innflutningur
landbúnaðarafurða þar i landi stenzt nokkurn
veginn á. Af þessum einföldu tölum má sjá, að
bandariskur landbúnaður er fimm sinnum fram-
leiðnari en islenzkur landbúnaður.
Danmörk er ekki eins háþróað landbúnaðar-
land og Bandarikin, en hefur þó tvisvar til þrisv-
ar sinnum meiri framleiðni i þessari atvinnu-
grein en við höfum. Til staðfestingar þessari full-
yrðingu verða hér borin saman annars vegar
dönsk útflutningsverð eins og danska landbúnað-
arráðið skráði þau i byrjun desember og hins
vegar islenzk heildsöluverð skráð á sama tima.
Alls staðar er verðið miðað við 1 kg.
Góður flokkur af dönsku nautakjöti kostar i is-
lenzkum krónum 214 krónur og svipaður flokkur
af islenzku kjöti kostar hér 291 krónu.
Fyrsti flokkur af dönsku svinakjöti kostar 168
krónur meðan sami flokkur af islenzku svinakjöti
kostar 351 krónu.
Einnig er athyglisvert að bera dönsku verðin
saman við islenzka dilkakjötið, sem kostar 365
krónur óniðurgreitt.
45% ostur danskur kostar 214 krónur, sem er
meira en helmingi ódýrara en islenzki osturinn,
er kostar 444 krónur óniðurgreiddur.
Verðmunurinn á smjörinu er enn meiri. Danskt
smjör kostar 299 krónur meðan islenzka smjörið
kostar 802 krónur óniðurgreitt.
Dönsku kjúklingarnir kosta 96 krónur, en is-
lenzkir kjúklingar 370 krónur, sem er nærri fjór-
falt verð.
Dönsk egg kosta ekki nema 101 krónu, meðan
islenzk egg kosta 320 krónur.
Ekki er siður forvitnilegt að bera saman ann-
ars vegar islenzkt smásöluverð og hins vegar
danskt útflutningsverð að viðbættum flutnings-
kostnaði og álagningu i heildsölu og smásölu á ís-
landi, en án tolls. Gizkað er á, að með þessum
hætti leggist 50% ofan á svina- og nautakjötið,
55% ofan á smjörið, 65% ofan á ostinn og kjúk-
lingana og 100% ofan á eggin, sem væntanlega
þyrfti að flytja flugleiðis.
Með þessum hætti mundi danskt kjöt verða ó-
dýrara að meðaltali i islenzkum búðum en niður-
greitt dilkakjöt og mundi slikur innflutningur þvi
spara rikinu niðurgreiðslur á kjöti og lækka verð-
lag bar á ofan. Nautakjötið mundi kosta 321
krónu, svinakjötið 252 krónur og kjúklingarnir 158
krónur, meðan islenzka dilkakjötið kostar 277
krónur fyrir utan 153 krónurnar, sem skattgreið-
endur borga.
Enn rosalegri sparnaður yrði i smjöri, osti og
eggjum. Danska smjörið mundi kosta hér 463
krónur og spara alveg niðurgreiðslur á smjöri,
sem eru nú 377 krónur. Osturinn mundi kosta 353
krónur i stað 445 króna. Og eggin mundu kosta 202
krónur i stað 470 króna.
—JK
Hver mundi i Kina
þora að standa i svarta-
markaðsbraski og eitur-
lyfjasmygli eða finna
sér smugu til slikra at-
hafna?
Flestir mundu ætla, að
slíkt væri með öllu
ómögulegt í þessu mesta M M
agaríki veraldar, þar " "
Þar sem hvert
smóofbrot er
glœpur gegn
olþýðunni"
sem rikið hefur fingurna
i öllum hlutum.
En i hinni fornu borg,
Sian, gefur að lita þús-
undir viðvarana yfir-
valda, limdar upp á
veggi, þar sem menn
eru áminntir um að
forðast slikt.
Þessar viðvaranir, sem blasa
við allra augum, eru festar upp til
þe'ss að „herða tökin á markaðn-
um og hrella fégráðuga spekú-
lanta frá þvi að láta undan freist-
ingum sínum”.
En þær eru um leiö glöggur
vitnisburður þess, að yfirvöld
telja sig eiga við nokkurn vanda
að striða að þessu leyti.
Enda er listi þeirra glæpa,
„sem taka verður strangt á”, —
eins og segir i þessum áminning-
um — ötrúlega langur.
Eftirtektarverðar eru áhyggjur
yfirvalda af eiturlyfjasölunni.
Kinverskir kommúnistar hafa
nefnilega haldið þvl fram, að þeir
hafi unnið bug á „gullna lestin-
um”, sem þeir erfðu frá nýlendu-
timanum. — Hins vegar er hvergi
vitneskju um það að hafa, hvar
eiturlyfjasölu hafi orðið vart I
Kina, og kann þvi að vera, að hún
sé tekin með I áminningunum að-
eins til vonar og vara.
En á afbrotalistanum eru
nefndir tiöir þjófnaðir á eignum
rikisins, fölsun og sala á skilrikj-
um, auk svo skuggalegrar iðju
svo sem „neðanjarðarverksmiðj-
ur og verzlanir”.
1 Sian kippa menn sér ekki
mikið upp við þessi veggspjöld.
Fólk segir, að þeim sé einkum
beint til smábændanna, sem búa i
nágrenni Sian og þykja einka-
framtakssinnaðir.
Svo er að sjá sem bændurnir
flytji afurðir sinar til borgarinnar
— eins og forfeður þeirra hafa
gert öldum saman — og selja
sjálfir slátrurum og einstakling-
um. Með þvi móti fá þeir nokkrar
„Gullni iösturinn” — óplumreyk-
ingar — sem kommúnistastjórn
Kina erfði frá nýlendutimanum
virðist ekki alveg upprættur.
krónur beint i vasann og óbeint
hlut skattsins af þeim viðskipt-
um. Með þvl eiga þeir þó á hættu
að baka sér reiði yfirvalda vegna
brota á átta reglugerðarákvæö-
um, sem gilda um flutninga og
sölu á matvælum.
Embættismenn, sem þessi mál
heyra undir, segja, að þeir, sem
þarna eiga hlut að máli, séu van-
kunnandi I reglunum, en ekki
harðsviraðir afbrotamenn. Ekki
þykir öllum það sennileg skýring I
þjóðfélagi, þar sem einkaframtak
og auðvaldshyggja hefur verið
fordæmd árum saman. Þeim
þykir heldur trúlegra, að bænd-
urnir hafi brugðið sjónaukanum
fyrir blinda.augað til þess að ná
sér i nokkrar kringlóttar, án þess
að rlkissjóður komist þar I, og
borgarbúar taka tveim höndum
sllkum bakdyrasölumönnum.
Sú skýring sýnist reyndar blasa
við llka af viðvörunum og áminn-
ingum þess opinbera, sem sér-
staklega er beint til þeirra, „sem
sýna sig að slikum kapitaliskum
tilhneigingum”.
Bændum er annars bannað að
fara inn í ibúðarhverfin til þess að
selja á eigin spýtur afurðir sinar.
„Sölumönnum og handverks-
mönnum utanbæjar er bannað að
stunda iðju sina I þessu byggðar-
lagi”, segir á veggspjöldunum. —
En allt er látið ósagt um, hvernig
þeim ákvæðum er fylgt eftir.
En af boðskapnum er helzt að
sjá, að einhverjir geri sitt til þess
að hindra framkvæmd laganna,
og er vlsað til „glæpaafla, sem
sporni gegn réttri stjórnun lands-
ins og reyni að skapa glundroða
hjá verzlunareftirlitinu og meðal
alþýðunnar”.
Venjulega eru afbrot sú hlið
Kina, sem dulin er sjónum út-
lendinga. Þegar kinversk blöð
fara hörðum oröum um „fjand-
menn alþýðunnar” og „ill öfl”,
nefna þau hins vegar ekki einu
orði afbrotin, sem kunna að liggja
þarna að baki.
Kinverskir embættismenn
viðurkenna þó, að eitthvað kunni
að vera um smáhnupl. Það kemur
jafnvel fyrir, að birtur er opin-
berlega listi yfir nöfn þeirra, sem
dæmdir hafa verið fyrir meiri-
háttar afbrot, eins og morð,
nauðganir og önnur ofbeldisverk.
Viðurlög afbrota eru venjuleg-
ast mjög þung. í fyrra var kona
ein i Kanton dæmd i fimm ára
fangelsi fyrir hóruhúsahald.
Dauðarefsing er þar enn við lýði.
En flestir þeir, sem til Kina
koma, eru þó þeirrar skoðunar,
að glæpir og afbrot séu ekkert
meiriháttar vandamál og alls
ekki i neinni likingu við skipu-
lagða glæpastarfsemi þá, sem
þekkist sums staðar á Vestur-
löndum.