Vísir - 24.01.1975, Blaðsíða 4

4
Vísir. Föstudagur 24. janúar 1975.
STORSTREYMI
Hið sáluga Gallerl Grjótaþorp
(man nokkur eftir því?) virðist
endurvakið um þessar mundir.
Leðurverslun sú, sem þar er
hefur dregið sig I hlé og sölu-
varningur hefur verið fjarlægð-
■ '..*#****“ ...
ur. Eftir eru digrir raftar og
hvltmálaðir eða strigaþaktir
veggir.
Sem sagt, ósköp notalegt, —
og þægileg indversk tónlist eyk-
ur á værðina. Olafur H. Torfa-
son sýnir þar um 30 myndir,
bæði í ollu og vatnslitum, undir
titlinum Stórstreymi, til heiðurs
yfirvofandi flóði húsnæðisins
þann 29. janúar og e.t.v. sem til-
vitnun i andlega strauma. í for-
salnum eru dulspekileg ráð með
stóru letri á veggjum, ásamt
klippimyndum, sem ekki sýnast
vera i beinu sambandi hvort við
annað.
Ekki eiga myndir ólafs sér
nafn eða númer, en flestar fjalla
þær um landslag, en ekki eins
óhlutdrægt og venjulega tiðkast
á Islandi, heldur er það séð með
hinu innra auga (eða þriðja
auga Lobsangs Rampa . . . ).
Fjöll og dalir taka á sig annar-
legan,nær „psykadeliskan” blæ
og litir eru tilfinningalega með-
höndlaðir. Stundum má svo sjá
súrrealisk stílbrögð, undarlegar
byggingar, þrihyrninga og augu
meðal fjallanna, sem e.t.v. eru
tákn dulspekilegs eðlis. Háir
það ollumyndunum nokkuðhvað
þær eru stirt málaðar og hve
teikning formanna er kraftlitil.
Viövaningssvipur er yfir þeim
að þvi leyti, en samt er einstaka
MYNDLIST
eftir Aðalstein
Ingólfsson
ollumynd sláandi og þá vegna
þess að saman fer frjáls, laus
málun á náttúruformunum og
óvenjulegt litaval.
Betri heildarsvipur er yfir
vatnslitamyndum ólafs, og nær
hann nokkrum sinnum
skemmtilegri persónulegri
hrynjandi og innsýn i landslag,
þegar hann þá gætir sin á þvi að
afmarka formin og liti ekki of
stlft. Myndir sinar hefur Ólafur
llklega innrammað sjálfur á
þokkalegan hátt. Við skulum
vona að ekki flæði alveg yfir
þetta framlag hans.
Brando leikur lausum hala
Tónabló: Last Tango in Paris
Leikstjóri: Bernardo Bert-
olucci
Leikendur: Marlon Brando,
Maria Schneider.
láta sögur Brandos skemmta
sér, er Slðasti tangóinn vel þess
virði að sjá hann.
En þá eru ótalin öll hin ágætu
myndaatriði, sem Bertolucci
hleður I myndina. Takið til
dæmis eftir lýsingunni I auðri
Ibúðinni, sem sólargeislinn fær
aðeins takmarkaðan aðgang að,
dansi myndavélarinnar I kring-
um borðið á veitingahúsinu I lok
myndarinnar og atriðinu er
Tom og Jeanne hittast á neðan-
jarðarstöðinni. Vel unnin, ekki
satt?
Um tvö ár eru síðan
Siðasti tangóinn var
frumsýndur og enn i
dag er hann á allra vör-
um. Maria Schneider,
sem leikur Jeanne i
myndinni, átti senni-
lega aðaíþáttinn i að
gera myndina jafnum-
talaða, ekki aðeins með
striplinu i myndinni,
heldur fyrst og fremst
með opinskáum viðtöl-
um, er birtust við hana
i biöðum.
Hún lýsti þvl fjálglega hjá hve
mörgum af hvoru kyni hún hefði
sofið um ævina og eins hversu
bólgeta Marlons Brando væri
afspymu slæleg.
Þvl komst sá kvittur á kreik,
að hér væri á ferðinni hin arg-
asta klámmynd og sem sllk
hefur hún lifað I hugum manna.
En er þetta klámmynd? Ef
svo hefði eingöngu verið hefði
almenningur varla veitt mynd-
inni eftirtekt. Arið 1972 voru
kynmyndir búnar að vera áber-
andi á markaðnum og fremur
að draga úr framleiðslu þeirra
en hitt. Ein klámmyndin I viðbót
hefði því ekki átt að koma róti á
hugi manna. Eða voru kvik-
myndahúsagestir að hneykslast
á þvl, að undir lok timabilsins
skyldi koma fram mynd, sem
notaði sér kynlífið sem efnivið,
en var gagnstætt öðrum slikum
myndum vönduð að allri gerð?
Þeir, sem fara að sjá Slðasta
tangóinn sem klámmynd, hljóta
að verða fyrir vonbrigðum. Þótt
Bertolucci fjalli um kynferðis-
legt samband tveggja einstakl-
inga I auðri Ibúð I París, tekst
honum að halda sjálfu kynlífinu
I bakgrunni myndarinnar.
Marlon Brando leikur
Amerlkumanninn Paul, sem
vlða hefur flækzt og að lokum
kvænzt hótelstýru I Paris. Paul
KVIKMYNDIR
er örvinglaður eftir að kona
hans hefur fundizt látin I Ibúð
þeirra. Hann kynnist ungri
stúlku og lokar sig ásamt henni
inni I auðri Ibúð I miðborg
Parisar. Paul tekst að útiloka
umheiminn um stundarsakir og
I huga stúlkunnar er hann að-
eins Amerlkumaðurinn I auðu
Ibúðinni, sem laðar hana kyn-
ferðislega að sér.
Hún kemur æ ofan I æ til fund-
ar við hann, en reynir þó undir
lokin að rjúfa þessi tengsl.
Skömmu slðar, er hún hittir
Paul á fjölfarinni götu, verður
samband þeirra óbærilegt fyrir
hana. Þegar komið er að þvl, að
elskendurnir skrlði úr skurn
sinni, grípur hún til örþrifaráða
til að binda enda á þetta sam-
band.
Leikur Brando verður að telj-
ast einn af höfuðkostum þessar-
ar myndar. Hann er hreint stór-
fenglegur, þegar hann fær að
leika lausum hala og mæla af
munni fram. Einkum er hann
eftirminnilegur, þar sem hann
liggur út af og dregur fram
æskuminningar sinar eina af
annarri og eins er hann velur
llki konu sinnar nokkur vel val-
in orð.
Við sáum hann seint á slðasta
ári leika sama hlutinn I mynd-
inni „The Nightcomers” I Hafn-
arblói. Þá sagði hann börnunum
Flora og Miles sögur af föður
stnum á svipaðan hátt, en hér
nær leikur hans mun lengra.
Þótt ekki væri til annars en að
Paul
Parls.
(Marlon Brando) og Jeaane (Maria Schneider) dansa siðasta tangóinn á veitingahúsi I
Umsjón:
Jón Björgvinsson
cTVIenningarmál
★ ★ ★ ★ Tónabíó: Síðasti tangó í París