Vísir - 11.03.1975, Blaðsíða 2

2
Vísir. Þriöjudagur 11. marz 1975.
rismsm:
Á að verða við kröfum
mannræningja?
Höskuldur Þráinsson, smiöur:
— Alls ekki. Mér lizt betur á að-
feröir Israelsmanna. Að öðrum
kosti gangast mannræningjarn-
ir upp i þessum aðgerðum.
Július Aöalsteinsson, nemi: —
Það fer nú nokkuð eftir fjölda
þeirra, sem eru i hættu. Ef
gfslarnir eru fáir, mætti reyna
aö yfirbuga mannræningjana
með valdi.
Þorgeröur Halldórsdóttir, hús-
móöir: — Nei, alls ekki.
Þorsteinn Matthiasson, viö-
skiptafræöingur: — Nei, það
finnst mér ekki. Það hlýtur að
vera hægt aö grípa til einhverra
annarra aðgerða.
Kolbeinn Kristjánsson, rukkari:
— Nei, blóöhaö er held ég skárri
lausn. Mannránum ætti að
fækka við slfkar aðgeröir.
Jón Knútsson:- Nei, aldrei. Þaö
er margt annað hægt að gera, ef
lagni er fyrir hendi. Blóöbað er
aldrei nema neyðarlausn og
kemur óhjákvæmilega stundum
fyrir.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
HRINGIÐ
EFYKKUR
LIGGUR
EITTHVAÐ
Á HJARTA
Vil viljum minna les-
endur okkar á það, að
þeir þurfa ekki endilega
að koma orðum sínum
bréflega í lesendadálk
blaðsins. Notið símann,
ef ykkur liggur eitthvað
á hjarta, en komið því
ekki á blað af ein-
hverjum ástæðum. Við
svörum upphringingum
ykkar í síma 86611 á
milli klukkan eitt og
þrjú daglega.
Stefán Aöalsteinsson
skrifar:
„Mætti ég gera það að tillögu
minni, að Viggó Oddsson, sem
skrifar í Vfsi 5. marz s.l. yrði
fenginn heim frá Suður-Afriku
til að sýna okkur Islendingum,
hvemig við eigum að hafa ekki
minni fjós en fyrir 1000 kýr
hvert, fóðra kýrnar eingöngu á
heyi og grasi og flytja alla
mjólk árið um kring til
neytenda eftir snjólausum veg-
um — styrkjalaust.
Hann segir, að við eigum aö
geta gert þejta. Er ekki sjálf-
sagt að fá hann til að rföa á vað-
ið?
Þá fengi hann verkefni við sitt
hæfi á Islandi, hann fengi
kosningarétt hér og hann kæm-
ist jafnvel á þing, ef honum tæk-
ist vel upp.
Það væri lika gaman að sjá
hann passa tiu þúsund tvilemb-
ur á sauðburði.”
Þegar milligreiðslan fór í vaskinn...
Dœmi um verðbólgu
Guömundur
skrifar:
Tóm asson
„Ég er einn af þeim mörgu,
sem eru að byggja, og eins og
svo margir aðrir, sem standa i
slikum framkvæmdum þá
keypti ég ýmsa hluti til hússins
með nokkrum fyrirvara. Þar á
meðal var vaskur, sem svo
reyndist allt of stór. Fór ég þvi
meðhann til fyrirtækis þess, er
ég keypti hann hjá, og fékk hon-
um skipt fyrir minni vask. I
millitiðinni hafði oröiö hækkun á
hreinlætistækjum og kostaði nú
þessi minni vaskur 10 kr. meira
en sá stærri, er ég hafði keypt.
Ekki vildi afgreiðslumaðurinn
fallast á að taka stærri vaskinn
á þvi verði, sem nú gilti (enda
þótt hann að sjálfsögðu geti selt
hann á fullu verði aftur).
Ég benti afgreiðslumanninum
á, að ég hefði keypt eldavélar-
sett, ofninn hefði verið of stór og
ekkert hefði veriö til fyrirstöðu
að taka hann aftur á þvi veröi,
sem gildandi er I dag.
Hann svaraði þvi til, að
verzlun sú, sem hann ynni I,
væri ekki eins rik og hin, sem
seldi eldavélarnar. Fannst mér
það koma þannig út, að þeir
væru þá svo fátækir, að þeir
vildu hafa af kúnnunum.
Mig langar til að vita, hvað sé
hið rétta I þessu máli. A
verzlunin að fá I sinn vasa þess-
ar 1146 kr., sem var mismunur-
inn?”
Kauptu þér þinn
eigin bar:
##Og
frúin
grœðir
3,3 millj-
ónir...!!"
Eftirfarandi texti er úr dreifi-
bréfi, sem Vísi barst i hendur:
„Þar sem þú getur ekki hætt
að drekka, af hverju kemurðu
þér þá ekki upp bar heima hjá
þér? Vertu eini viðskiptavinur-
inn, og þá þarft þú ekki að
kaupa þér veitingaleyfi. Nú,
láttu konuna þina hafa 25.000.00
krónur svo að hún geti keypt
kassa af ódýru koníaki. Það eru
240 sjússar i kassanum Kauptu
svo allt þitt vín hjá konunni
þinni á 150 krónur sjússinn, og
eftir tólf daga, þegar kassinn er
búinn, þá hefur konan þín
11.000.00 krónur til að leggja i
bankann og 25.000.00 krónur til
að hefja verzlunina á ný.
Ef þú lifir i tiu ár og deyrð svo
úr brennivinseitrun, og hefur
keypt allt þitt vin hjá konunni
þinni, þá á hún inni i banka kr.
3.345.833.30 (plús vextir), nóg til
að grafa þig með viðhöfn, ala
upp börnin þin, borga upp lánið
af húsinu, giftast heiðvirðum
manni og gleyma þvi, að hún
hafi nokkurn tima þekkt annan
eins róna.”
„Þó kœmist Viggó
jdfnvel ó þing..."
„Grátleg skammsýni í
verðlagsmálum í 35 ár"
Stundum misheppnast þessi
aðferð þann veg, að vér kom-
umst að raun um að ástandið
hefur ekkert batnað.
Enn þann dag í dag eiga út-
vegsmenn, sem aðrir forstjórar,
við sömu eða verri örðugleika
að etja.
Enn þann dag f dag troða Is-
lenzkir ráðamenn marvaðann i
blóöi og tárum heimsstyrjáldar-
innar slðari.
Þó allar aðrar vestrænar
þjóðir hafa hrist af sér klafa
styrjaldar-veröstjórnar fyrir
áratugum siðan, skulum vér
enn veltast um i for
heimskunnar. Enn skulu
stjórnmálamenn vorir berjast
um siðasta atkvæði láglauna-
mannsins með þvi aö lofa meiri
verðlagshöftum.
Eins og það geti nokkurn tima
orðið hagur hins vinnandi
manns, að atvinnutækin liggi
ónotuð vegna þess aö þau bera
sig ekki? Eða vanti bara vara-
stykki I þau?
Landar — það er grátleg
skammsýni sem hér hefur rikt I
meira en 35 ár i verðlagsmál-
um. Vaxandi verzlun hjá
vaxandi þjóð, við vaxandi
velmegun þarf vaxandi lager,
vaxandi húsnæði, vaxandi
starfsfólk, þvi að þarfir vaxandi
þjóðar við vaxandi velmegun
eru vaxandi. Ekki satt?
öllum þessum vexti gæti
náttúrlega fylgt vaxandi ágóöi,
en hingað tilhafa riki og sveitar-
félög kunna ráð við þvi. O, já,
já-
A þessu 35 ára tlmabili
verðlagsstjórnar hefur vélar-
vana þjóðarskúta — þú og ég —
tapað tugum milljarða — bara
vegna verðlagshafta 1 vara-
hlutum I bátana okkar. Hvað þá
allt annaö?”
Sturlaugur Jónsson skrifar:
„Þegar þröngt er I búi, verður
oss þaö stundum til hugarléttis
að fletta upp i gömlum
minningum og rifja upp, hve
erfitt var I „gamla daga”.