Vísir - 14.07.1975, Qupperneq 7

Vísir. Mánudagur 14. júli 1975.
7
hafa þeir verið margmjólkaðir
þannig — að ekki sé minnzt á, að
með árunum eru menn að verða
leiðir á málstaðnum. Hryðju-
verkamennirnir eru þó eftir sem
áður jafnfrekir til fjárins, og
kiiga það nú fram, sem áður var
látiö i té frjálsri hendi. Til viöbót-
ar koma svo bófarnir.
Svo margir mjalta þannig sömu
kymar, að það fer ekki hjá þvi, að
til árekstra komi milli þeirra.
Bófahópar berjast innbyrðis, bóf-
ar og öfgasamtök sömuleiðis, og
svo hryðjuverkahópar öfgasam-
takanna innbyrðis.
Þetta fer ekki lengur dult eins
og i fyrstu. Stjórnmálamenn á
borð við Vincent McCloskey hafa
haft orð á þessu i opinberum
ræðum sinum.
Um leið gera menn sér grein
fyri þeirri sorglegu staðreynd, að
það er með þessa óþokkaiðju eins
og isjakann. Aðekki kemurnema
einn tiundi hluti upp úr yfirborð-
inu.
t mörgum hverfum Belfast og
annarra stórborga á Irlandi þrif-
ast ólöglegar knæpur, þar sem of-
beldisverkin og glæpirnir keyra
hvað mest úr hófi. Þó getur lög-
reglan aldrei nálgazt þessa staði
sem hún i mörgum tilvikum hefur
pata af, án þess að til blóðugra
átaka komi. Á þessum stöðum
græða bófarnir mest, þvi að
eigendurnir, sem standa utan við
lög og rétt, geta alls engum
vörnum komið við.
Menn þykjast hafa orðið varir
við ámóta vinnubrögð hjá þessum
bófaflokkum og hjá mafiunni i
Bandarikjunum, sem gjarnan
skýlir sér á bak við eitthvert
fyrirtæki, til þess að geta gert
grein fyrir þvi hvaðan þeim hefur
áskotnazt það fé, sem þeir hafa
handa i milli, og allir vita að
þeir hafa ekki unnið fyrir þvi.
Leifarnar af einni stórverzluninni I Beifast, sem varð sprengju að bráð.
Var þaö IRA eða Irskir bófar?
skaða, eða knæpan var heimsótt
af einhverjum áflogahundum,
sem brutu allt, sem brothætt var,
og siðan sitthvað til viðbótar.
Menn lærðu þannig af þessum
„óhöppum”, að það borgaði sig
heldur að kaupa „tryggingu”,
sem raunar var ekki annað en
vernd eins glæpamanns gegn
öðrum glæpamönnum, sem
einnig buðu á markaðnum
„tryggingu” til sölu.
Irska mafian býður kráar-
eigendum tryggingu gegn
sprengjutilræðum og hermdar-
verkum. Aövisu fær kráareigand-
inn ekki skaðann bættan, ef han
verður svo óheppinn, að IRA
eyðileggur fyrir honum barinn
með einni af sprengjum sinum.
En ef hann er heppinn kemur IRA
eða Ulster hvergi nærri honum. —
Hitt getur hann þó alveg bókað,
að afþakki hann trygginguna,
dettur einn daginn handsprengja
inn á bargólfið, eða skothrina úr
vélbyssu lagar hjá honum
innréttinguna.
Frekar en eiga slika óheppni
visa, borgar hann tryggingarið-
gjaldið.
Flestir þessara „trygginga-
sölumanna” eru hreinræktaðir
bófar, en æði margir standa i
beinum tengslum við baráttuhópa
öfgamanna úr báðum trúflokkun-
um, sem eigast við á N-Irlandi.
Engin borg i' heimi nálgast það
að hafa annan eins fjölda af
knæpum, sem hafa orðið fyrir
sprengjuárásum, eins og Belfast.
— Ekki einu sinni Chicago á
öðrum áratugnum. —■ Og engin
borg samsvarandi stærðar hefur
jafnmörg ólögleg vopn innan
sinna borgarmúra, öll i höndum
almennra borgara.
Lögreglunni er það vel ljóst, að
mörg hryðjuverkin eru alls óvið-
komandi deilunni milli kaþólskra
og mótmælenda, og að þau eru
liður i bófastriði. En það er langt
siðan hún kafnaði i önnum af
öllum þeim manndrápum og
hryðjuverkum, sem ofstækis-
mennirnir valda.
Enda þótt hún hefði ti'ma eða
menn aflögu til þess að reyna að
Brennandi stórhýsi I Belfast. Eldsupptökin voru Ikveikja af manna- kveða niður þessa glæpastarf-
völdum. — Neituðu þeir að kaupa sér „tryggingu”? semi þá ræki hún sig fljótlega á
það, að fórnarlömbin vilja enga
samvinnu sýna henni. Þau þora
einfaldlega ekki að „lepja i lög-
regluna”, eins og það heitir þar.
Það er lagt til jafns við það þegar
menn veita öryggissveitum Breta
upplýsingar um náungann og
jafngildir föðurlandssvikum.
Sllkt er alger dauðasök.
Það, sem hófst með þvi, að
aflögufærir menn létu af höndum
rakna til baráttusamtaka öfga-
hópanna, sem settu í staðinn
verði við atvinnufyrirtækin i við-
komandi hverfi, hefur smám
saman snúizt upp i svona fjár-
kúgun.
Þeir, sem áður voru fúsir til að
leggja fé i málstaðinn, eru orðnir
smám saman tregari til, enda
sj*M eh klútinn hefur hún
b—tbð um hálsinn á einfaldasta
máta. Þe«i kjóll er frá Saint
Laurent og þykir sting i stúf við
hans „typisku” kjóla.
2. „Bnssarong” skyrta
við pðs.
Þeaai er *ttuð frá höfundi
„Bussarongstílsins” Chlóe. t
þetta sinn sýnir hann fötin I lif-
legri litum en áöur til dæmis i
Meiku, bláu og fjólubláu.
3. „Bussarong” kjóll.
Þeir eru til i óteljandi af-
brigðum. Hér kemur sá, sem hef-
w fengfc einn Sezta dóma. Hann
er frá Bercher. Fallegastir eru
kjólarnir þegar þeir eru úr þunn-
um efnum, og óneitanlega er
hætta á „tjaldtilfinningu”.
4. J«rsey kemur fram
á nýjaa leik.
Þá eru föt úr þvi efni loksins
komin á tízkusýningar aftur.
Mörgum finnstþað bezta og þægi-
legasta efni til að skrýðast.
Dorotheé Bis hefur kynnt þetta
einlitt I mörgum litum, og til
skrauts eru hafðir röndóttir trefl-
ar og peysur.
útvðckanái aaei
mörgum pikmn
Þessi kemur frá Saint-Laurent
og sýndi hann ótal afbrigöi, það er
að sefja meiri vi<id, fleiri rykk-
ingar eg dýpri feilingar. Margir
halda að þetta sé t*kif*riskjóll
en það er ekki.
6. Siftbuxumar eru ekki
alveg horfnar.
Þaö er Saint-Laurent, sem trúir
að siðbuxur muni áfram vera vin-
sælar, sem kemur fram með
þessar. Þetta er sá still sem náð
hefur hvað mestum vinsældum,
dökkblár og hressandi sem virðist
passa ölhm. Það má n*stum
segja að þessi tizka hafi náð slik-
um tökum á unga fólkinu að h*gt
sé að kalla þetta klasslk. Skyrtu-
jakki, röndött peysa og trefill
gera klæðnaöinn ennþá meira að-
laðandi.
7. Kakijakki eg ptís
með fellingum
Graeni kakiliturinn keppir mjög
við hinn krfthvita og bláa. Hérna
má sjá skyrtujakka sem verið er i
viö fellingapils og litla treyju.
Þessi samsetning að ógleymdu
höfuðfatinu þykir sú allra hentug-
asta i dag. Fatnaðurinn er frá
Issey Miyake.
riNiMi
i SÍOAN 1
Umsjón:
Berglind Ásgeirsdóttir