Vísir - 26.07.1975, Blaðsíða 2

2
Vísir. Laugardagur 26. júli 1975.
visiftsm:
Skildurðu álagningarseðilinn
þinn?
Hjörleifur Ilelgason, verzlunar-
maður: Já, vegna þess að ég
haföi séð dæmin i blöðunum áður
en ég fékk seðilinn minn. Lokatal-
an mln lá alveg ljósfyrir, þar sem
ekkert var að draga frá.
Halldóra Júlíusdóttir, húsfrú:
Nei, ég skildi hvorki upp né niður
I seðlinum. Það hefði þurft að
senda Ut skýringar áður en álagn-
ingarseðillinn fór út.
Dagbjört Mikaelsdóttir, sjúkra-
liðanemi: JU, ég skildi hann alveg
hreint. Það var vegna þess að ég
var bUin að lesa skýringarnar,
annars hefði ég ekkert botnað i
þessu.
Björn Valgeirsson: JU, það gerði
ég, en það velktist allverulega
fyrir mér. Bezt hefði verið að
bæði álagningarseöillinn og sá frá
Gjaldheimtunni hefðu borizt
samtimis til skattgreiðenda.
Sæmundur Gunnarsson, trésmið-
ur: Ég tel mig hafa skilið hann.
Upplýsingar eða skýringar fékk
ég reyndar frá skattstofunni áður
en ég hóf lestur hans.
Ragnar Kruger, járnsmiður: Nei,
langt þvi frá. Ég veit ekkert hvað
ég á að borga og skýringamar á
baksiðunni hjálpa litið. Það er lit-
ið gagn að þvi að senda Ut svona
seðla, Ur þvi' að tilgangur þeirra
er að fræða fólk um gjöld þess og
svo eru þeir óskiljanlegir.
,Þoð er þœgilegt
oð búa um borð'
— sagði Morgan,
sem býr ósamt
íslenzkri konu
sinni um borð í
skútu í
Reykjavíkurhöfn
Það var vistlegtum borð hjá þeim Sigrúnu og Neil Morgan, enda er búið um borð I skútunni svo dögum
og mánuðum skiptir.
Ýmsir Reykvikingar hafa
verið aö velta fyrir sér hverjir
væru eigendur að þessari ljóm-
andi fallegu skútu, sem legið
hcfur úti fyrir Skúlagötunni I
sumar.
Skútuna eiga ung hjón. Hún er
islenzk og heitir Sigrún Hólm-
steinsdóttir Morgan, en hann er
enskur og heitir Neil Morgan.
,,Við vorum á puttaferðalagi i
Póllandi, þegar við fengum þá
hugmynd, að gaman væri að
eignast skútu og sigla henni um
heiminn. Sumarið ’72 keyptum
við okkur 23 feta skUtu og vorum
á henni eitt sumar,” sagði Sig-
rUn.
,,Ég hafði aldrei siglt neitt að
ráði áður en ég keypti skUtuna,
en hafði lesið mér til um sigl-
ingar og báta. Svo notaði ég
hyggjuvitið, en reynslan hefur
verið minn bezti kennari i þess-
um efnum,” sagði Neil Morgan.
„Fyrir ári keyptum við okkur
svo þessa skUtu, sem er 53 ára
gömul af irsku bergi brotin.
SkUtan heitir „Saoirse”,
sem þýðir frelsi, en nafnið er
táknrænt fyrir Irska lýðveldið.”
Upphaflega var skUtan byggð
sérstaklega fyrir hnattferðir,
þar af leiðandi er hUn óvenju-
lega sterklega byggð til þess að
geta þolað verstu veður.”
M

##
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
ER TRUIN A MYRKRA-
HOFÐINGJANN KANNSKI
ENGIN DULTRÚ"?
325 krónur fyrir
að opna símann
— en fimm dagar
síðan
símareikningurinn
var borgaður
Símnotandi hringdi:
„Ég borgaði siifiareikning
minn inn á giró-reikning Pósts
og sima þ. 23. april. Þann 28.
april var simanum lokað. Að
fengnum upplýsingum um, að
ég væri bUinn að borga simann,
var hann strax opnaður aftur.
NU leið timinn og löngu seinna
fékk ég simakvittanir i póstin-
um. En viti menn, þarna var
tala, sem ég kannaðist alls ekki
við, kr. 325. Fyrir hvað haldið
þið? JU, fyrir það að opna hjá
mér simann aftur! Þar sem ég
fékk kvittanirnar svona löngu
seinna hefði alveg eins getað
farið svo að ég hefði ekki tekið
eftir þvi á þessum gataspjöldum
fyrir hvað ég var að borga, eða
ætliþað sé ekki svo með marga?
325 krónur er kannski ekki
mikið fé, en þó það fé, sem mér
fannst að réttu lagi að ég ætti
ekki að borga. Ég fór þvi á stUf-
ana og vildi fá leiðréttingu
minna mála. Þá rakstég strax á
veggi. Það stóð nefnilega á
reikningnum, að ég hefði átt að
borga fyrir 10. apríl. Það skipti
engu máli, að ég hafði borgað 5
dögum fyrir lokun simans.
Greiðsluna höfðu þeir á Pósti og
sima ekki fengið, þegar lokað
var, svo að þeir gátu rukkað
mig um 325 krónur.
Mé er bara spurn: Er réttlæti
i þessu? Já, og annað— ég veit
til þess að greiðslur á giróseðl-
um taka stundum allt i 10 daga.
Við skulum segja, að ég hefði
greitt fyrir 10. Þá hefðu þeir
getað lokað hjá mér 20. april og
ég siðan orðið að borga til að fá
simann opnaðan.”
Hermann skrifar:
„Ég er alinn upp i guðsótta og
góðum siðum, að ég bezt veit, og
mér var kennt að óþarfa blót
væri ljóður á ráði hvers manns.
Ekki sizt á bölv og ragn illa
heima i nánd við guðshUs og
guðsmann. Ég man eftir þvi
einu sinni, þegar ég var að taka
gröf heima i sveitinni minni, að
mér varð á að nefna eitt af nöfn-
um myrkrahöfðingjans i sam-
bandi við stóran stein, sem var
mér óþægur. Þá sagði sá, er
með mér var, roskinn hUsa-
smiður: „Segðu ekki ljótt i
kirkjugarði, væni minn.” Þetta
hefur alltaf siðan setið I mér.
Mig rak þvi heldur betur i
stanz, er ég sá guðsmann Visis,
þennan sem skrifar i „lesendur
hafa orðið” nokkrum sinnum i
viku, taka upp i sig munnsöfnuð,
sem mér finnst alls ekki sæm-
andi, allra sizt presti. Mér varð
á að hugsa, hvers konar hugar-
far stæði á bak við þetta orð-
bragð. Vafalaust hefur þetta átt
að vera snjallt stilbragð, en mér
fannst það i æpandi ósamræmi
við allt annað.
Kannski má segja sem svo, að
ekki skipti máli hvaða orð
maður notar, en skyldi ekki
pUkinn enn vera á fjósbitanum
— eða ætli hann sé kominn inn á
kirkjubita?
Hvernig væri að prestastefnur
létu svona mál til sin taka — eða
er trúin á myrkrahöfðingjann
kannski engin dultrU?”