Vísir - 23.08.1975, Blaðsíða 5

Visir. Laugardagur 23. ágúst 1975
TRU ÞU
DROTTIN
JESÚM
— og þú munt hólpinn verðo og heimili þitt
,,Orð Guðs til þin” —
það var yfirskriftin yfir
einu þvi fjölmennasta
móti, sem haldið hefur
verið á Islandi. Frá
Norðurlöndunum öllum
komuhér saman stúd
entar og annað skóla-
fólk undir þessu kjör-
orði alls um 1300
manns — ihugaði Orð-
ið, opnaði hjarta sitt
fyrir áhrifum þess i
bæn og tilbeiðslu.
Þetta er vissulega fagnaðar-
efni. Þetta er sögulegur við-
burður i islenzkri kirkju og hans
mun lengi' minnzt verða. En
ekki var þessi hópur, þótt fjöl-
mennur væri, nema litið brot af
skólafólki Norðurlanda og vitað
er, að hinn mikli fjöldi lætur sig
þetta mál litlu eða engu skipta
eða er jafnvel i andstöðu við
kristna trú og kristna lifsskoð-
un. En hversu gleðilegt er það
ekki samt að sjá allt þetta unga
fólk, glatt i trú sinni, bjartsýnt i
von sinni, auðugt i kærleikan-
um, fagnandi yfir þvi að eiga
drottinn Jesú að frelsara,
treysta honum, trúa á hann og
vita að fyrir þá trú mundi hver
og einn hölpinn verða.
Þetta er ekki nýr eða áður
óþekktur boðskapur. Hann er
jafngamall kristninni, en hann
er nýr og ferskur fyrir hvern
þann, sem kynnir sér hann og
tekúr við honum og ákveður
þannig að gera hann að veru-
leika i sinu eigih lifi. A þetta
minnir oss textinn, sem er yfir-
skrift hugvekjunnar hér á
Kirkjusiðu Visis i dag. Hann er
tekinn úr Postulasögunni og er
þar að finna i 16. kapitula, 31.
versi. Þessi orð eru svar Páls til
fangavarðarins i Filippi, er
hann spurði þá Silas og Pál:
„Herrar, hvað á ég að gjöra, til
þess að ég verði hólpinn?” Og
það stendur ekki á svarinu. Það
er ekki verið með neinar vanga-
veltur. Hér fer ekki neitt milli
mála við hvað er átt: „Trú þú á
drottin' Jesúm og þú munt
hólpinn verða og heimili þitt.”
En hvað felst i þessu að trúa á
hann? Að játa hann með vörun-
um? Að viðurkenna hann I orði?
Aö tala fagurlega um kenningu
hans? Að telja hann einn mesta
mann, sem uppi hafi verið?
Hversu margir gera ekki þetta.
En bjargar þetta nokkrurrr
manni? Verður þetta nokkrum
til andlegrar hjálpar eða sálu-
bótar? Tæplegá. Hér gildir það
að láta kenninguna móta lif sitt,
og þannig verka á mann frá
morgni til kvölds, gefa sér-
hverri stund gildi og innihald og
varðveita hann frá illu og losa
hann við áhyggjur og gerviþarf-
ir heimshyggjunnar.
Fyrir næstum hundrað árum
var prestur i sveit einni á
Norðurlandi — sr. Björn
Halldórsson i Laufási við Eyja-.
fjörð — að halda ræðu yfir
fermingarbörnum. Máske eitt
af þeim hafi verið sonur hans.
Þórhallur siðar biskup. Hvað
sem um það er, þá birti biskup
löngu siðar þessa fermingar-
ræðu föður sins i blaði sinu,
Nýju Kirkjublaði. 1 ræðu sinni
er Sr. Björn að brýna það fyrir
fermingarbörnunum að varð-
veita hjarta sitt:
„Fyrir þá sök er það svo
nauðsynlegt, svo ómissandi, að
óaflátanleg hljómi i eyrum
æskumannsins hærra en allar
óskir hans og girndir til gæða
heimsins, sú hin alvarlega
áminning: Varðveit hjarta þitt.
Varðveittu það með þvi að
geyma i þvi guðs orð, varðveittu
það með þvi að vaka og biðja.
Guðs orð, árvekni og bæn eru
Hvern helgan dag er orð Guðs flutt Reykvikingum 112-15 kirkjum
og samkomustöðum I borginni. Hér er mynd úr einni kirkjunni.
Hana þekkja allir — þ.e. kórinn I Reykjavíkur-dómkirkju. öllum
Reykvikingum, a.m.k. hinum eldri, er sú skirkja einkar kær, svo oft
og tiðum hafa þeir lagt þangað leið sina við helgar athafnir, bæði i
gleði og sorg.
Góðir Reykvíkingar!
Vér skulum ekki vanrækja kirkjuna og starfsemi hennar. Þátt-
taka i guðsþjónustu og sérhverju kirkjuiegu starfi getur fært oss öll-
um margvislega blessun og sanna sálubót. Göngum þvi I helgidóm-
inn hver i sinni sókn þegar klukkurnar kalla til tiða á helgum degi.
þeir varðhaldsenglar, sem
hjarta hins unga manns má með
engu móti án vera.”
Enda þótt þetta sé talað til
fermingarbarna, getum við hin
fullorðnu tileinkað okkur það
lika. Það eru hinir sömu varð-
haldsenglar, sem við þurfum að
biðja að standa við dyrnar á
okkar veika hjarta og gæta þess
að illar hugsanir og óhreinar
hvatir ryðjist ekki þangað inn
og taki þar völdin, þ.e. Guðs orð
— árvekni — bæn. Hver og einn
hefur aðgang að þessu orði i
hinni helgu bók. Hún á að geta
verið hverjum kristnum manni
andleg næring, styrkur i dag-
legri lifsbaráttu, uppspretta
gleði og vonar, sem nær út yfir
gröf ogdauða. Þetta erindi Guðs
orðs til okkar allra höfum við
Reykvikingar verið minntir
kröftuglega á með mótshaldi
kristilegra stúdenta á Norður-
löndum og getið var um i upp-
hafi þessara orða-----Það er
mikill sómi fyrir alla þá, sem að
þvi stóðu hve undirbúningur
þess var fullkominn, hve
áætlanir allar voru nákvæmar
og allt fór fram með hinni mestu
prýði. Þar lögðu margir mikið
fram og allir lögðust á eitt: Ein-
staklingar, félög og forráða-
menn borgarinnar. Allir eiga
þeir þakkir skilið. Hitt er þó
mest um vert, að þetta fjöl-
menna mót hafi þau áhrif á
æsku borgarinnar og raunar
alla Reykvikinga, að þeir kom-
ist til þeirrar þekkingar á orði
Guðs, sem leiði þá til trúar á
Jesú Krist fyrir hverja þeir
munu hópnir verða eins og segir
i yfirskrift þessarar hugvekju.
Og fyrir hverjum þeim, sem það
gerir fer eins og Postulasagan
segir um fangavörðinn i Filippi-
borg:
Hann var „fagnandi, er hann
hafði tekið trú á Guð með öllu
heimafólki sinu.”
FRÆKORN
Ég fyrirverð mig ekki
Þvi að ég fyrirverð mig ekki
fyrir fagnaðarerindið, þvi að
það er kraftur Guðs til hjálp-
ræðis hverjum þeim sem trúir,
Gyðingum fyrst og siðan
Grikkjum. Þvl að réttlæti Guðs
opinberast I þvi fyrir trú til trú-
ar, eins og ritað er: En hinn
réttláti mun lifa fyrir trú. (Róm
1.16.)
,,Að vanda mig sem
bezt ég kunni.”
í Eldriti sinu kemst sr. Jón
Steingrimsson m.a. svo að orði:
Um veturinn áður en Eldurinn
yfir féll varð hér embættisfall á
9 dögum i röð þó bezta veður
væri allar vikurnar. Ég féll i
djúpa þanka af þessu og álykt-
ani með sjálfum mér hér mætti
eitthvað yfirhangandi straff
ókomið vera, þar soddan dómur
byrjaði á húsi Guðs. — Síðan
bætir sr. Jón Við þessari athygl-
isverðu setningu: „Og fór ég að
vanda mig sem bezt ég kunni.”
Aðeins eitt, sem máli
skiptir.
Kunnur enskur prófessor i guð-
fræði, Charles Raven i Cam-
bridge, flutti eitt sinn flokk fyr-
irlestra fyrir prestaefni. Siðasta
fyrirlesturinn endaði hann á
þessa leið: Ekkert af þessu, sem
Frjáls er andinn
Sr. Guðmundur Guðlaugsson, siðast prestur á Stað i Steingrims-
firði, andaðist I Reykjavik árið 1931. — Nokkrum dögum áður en
hann dó, orti hann eftirfarandi visu til vinar sins, Lárusar H.
Bjarnasonar:
Frjáls er andinn ferðbúinn,
förina litið heftir.
Bráðum sinar, bein og skinn
i bólinu skil ég eftir.
ég hef sagt, skiptir neinu máli.
Það er aðeins eitt, sem máli
skiptir: Það er hin persónulega
afstaða ykkar hvers og eins til
hins lifandi frelsara, drottins
Jesú Krists. Sé hún eins og vera
á, koma lausnir annarra vanda-
mála af sjálfu sér.
Höfðingleg gjöf.
Hans Pále Jóhannesson, Færey-
ingur búsettur Dalvlk, hefur
fært Dalvikurkirkju kr. 200 þús-
und að gjöf. Hans hefur lengi
búið á Dalvik, sjómaður að at-
vinnu en nú hættur störfum,
enda orðinn háaldraður maður
(f. 23. 8. 1880), en samt ennþá
hinn ernasti.
Börnin, sem gleymdu
Gagnvart visindunum mega
mennirnir ekki vera eins og
börn, sem send voru til að sækja
verðmætan hlut. Þau gerðu sér
hann að leikfangi og gleymdu
ábyrgð og trúnaöi — gleymdu
þeim, sem sendi þau og til hvers
þau voru send. (Sr. Fr. A. Fr.)
Við Holtaveginn...
Kristilegu félögin — K.F.U.M.
og K.F.U.K. hafa margar bæki-
stöðvar á Stór-Reykjavikur-
svæðinu. Eitt af húsum þeirra
er á mótum Holtavegar og
Sunnuvegar, hin reisulegasta
bygging og góð til sinna nota.
Og ekki nóg með það. — Við
þetta myndarlega hús er ágæt
aðstaða til útileikja og iþrótta,
sem mikið er notuð af félögum
yfir sumartimann. Hafa ungl-
ingarnir komið um kl. 8 á kvöld-
in og stundaö leiki I 1-2 klst. en
að þeim loknum er hugleiðing,
söngur o.fl. I samkomusalnum.
— Ef veður hamlar útiveru, er
jafnan einhver dagskrá til sam-
veru innanhúss. En hvernig sem
viðrar eru þessar samveru-
stundir félaganna i félagshúsinu
við Holtaveg öllum þátttakend-
um til ánægju og uppbyggingar.