Lesbók Morgunblaðsins - 25.10.1925, Blaðsíða 3

25. okt. 1925.
hann, það var Samúel ljósmynd-
ari, alræmdur drabbari. Andlitið
skvapfeitt, þrútið og slæpt, augun
svefnug og starandi.
— pað er stelpugálan, sem bann
Gísli rakari býr með, bún er að
eiga barn, sagði Samúel með
háðskulegu kaldranaglotti, bikst-
aði og flutti sig nær Tryggva
— Ætli Gísli sje þá keima
spurði hann.
— Gísli? Nei, bann er inni í
Skuggahverfi að spila, svaraði
Samúel kæruleysislega.
— Það verður að sækja bannr
— Gerð þú það þá, svaraði Sam-
úel, jeg er syfjaður. Hann geisp-
aði lengi og ámátlega, eins og til
þess að færa sönnur á orð sín, tók
riðu aítur á bak, en kom þó fót-
unum fyrir sig.
•— Hvar er Gísla að finna?,
sagði Tryggvi börkulega.
— Ertu nokkuð að skæla þig
.... pottormur, sagði Samúel og
ygldi sig framan í hann af öllum
mætti. Svo leit hann upp í glugg-
ann, tók í nefið, virtist íbuga
málið.
— Það er nú reyndar ekki illa
til fallið, að bann sje viðstaddurvið
fæðingu eríingjans, sagði bann og
glotti aftur illkvitnislega. Svo
hann fari ekki á mis við neitt
;af .... hvað heitir það nú aftur
..... föðurgleðinni, á jeg við. —
Kannske við löbbum þangað báðir,
það er vinnandi vegur ef maður
befir einhvern að kjafta við.
Samúel greip um arminn á
Tryggva og þeir lögðu af stað.
— Talaðu við mig strákur, láttu
eins og guð hafi gefið þjer málið,
sagði Samúel. Og einhverja vit-
glóru. Eða skilurðu ekkert í því,
: sem fram fer í kringum þig? —
; Sjerðu ekki hve lífið fer hrylli-
lega með mennina, hvernig það
níðist á þeim....
Hann virtist hressast og gerðist
* dapur á svip og hugsandi.
— Gísli .... ungur laglegui1
strákur, tröll að burðum, svaka-
menni og drykkjusvín. Ung stúlka
kemur til bæjarins, bústin og
hraustleg úr sveitinni, eins og
sköpuð handa stórum manni.
Hann gerir alt til að reyna að
vinna hana.Gengur meira að segja
í bindindi, í tvo mánuði, held jeg.
Hún gefur upp vörnina. Tíminn
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
líður. Eylgistu með í þessu? Jæja,
liann segir henni að hann sje orð-
inn leiður á henni, hún segir hon-
um að hún sje vanfær. Auðvitað
— það hefði jeg getað sagt fyrir.
Tvær sterkar manneskjur, sem búa
saman — hvernig gat það öðru
vísi farið? Hversu margan góðan
dreng hefir það ekki hent, að
þunga konu, sem hánn vissi varla
hvað hjet — bara í einhverju
fikti... Það má heita hunda-
hepni, ef Gísli sleppur með minna
en tvíbura! Fari það alt saman
norður og niður. Maður á að
sneiða sig hjá konum, drekka
drekka, þegar manni leiðist,
stunduin afar-afarmikið.... Þetta
er mín.... mín lífsskoðun, á jeg
við. Konur eru altaf til einhverr-
ar bölvunar.... Þegar Gísli
heyrði að stelpan ætlaði að kenna
honum krakka, — nú, þá fór
honum náttúrlega að þykja nóg
komið. Hann var búinn að fá auga
stað á annari, litlu stelpukvikindi,
sem spriklar öll af ljettúð — ótta-
legu glenniverki. Hann reyndi svo
að losna við barnsmóður sína til-
vonandi — með góðu og illu — fá
hana til þess að fara úr bænum,
heim til foreldra sinna — eitthvað
burtu. En hún hótaði að kasta sjer
í sjóinn, ef hann flæmdi hana frá
sjer.
— Pykir henni þá enn vænt um
hannt, spurði Tryggvi.
— Þú spyrð eins og barn, svar-
aði Samúel, og aftur brá fyrir dap
urleik í svip hans. Kvenmanni
þykir altaf vænt um þann sem
htfir tælt hana og síðan reynst
henni illa. 1 fyrra þegar Gísli lá
í lungnabólgunni stundaði hún
liann dag og nótt. Eins og hún
væri móðir hans. Jeg neita því
ekki, að það geti stundum komið
sjer vel, að einhverjum þyki vænt
um mann. En annars er þetta höf-
uðgalli kvenfólksins, að altaf
þurfa þær að fá ást á manni. Það
er svo erfitt að losna við þær.
Við viljum líkama þeirra — sál
síua geta þær sjálfar átt.
Það fór hrollur um Tryggva,
hann fyltist heiptúðugri löngun
t.il þess að andmæla honum, helia
sjer yfir hann, en stilti sig.
peir komu að ólánlegum göml-
um timburkumbalda. Á neðri hæð-
inni var ljós í einu herberginu og
ækt og vonskulegt háreysti barst
út í næturkyrðinni.
— Hjerna sitja þeir nú, karl
minn, sagði Samúel, vínsmyglarar
og áflogahundar og norskir sjó-
arar, alskonar óknytta- og rusl-
aralýður. Hata hvor annan með
augunuiu og berja í borðið svo alt
leikur á reiðiskjálfi.
— Er ekki rjettara að fara gæti-
lega í sakirnar, sagði Tryggvi,
kalla Gísla á eintal.
Samúel ansaði ekki, en staul-
aðist upp tröppurnar á húsinu.
Meðan hann var inni kom ung-
ur, grannvaxinn maður út, slettist
niður tröppurnar, æddi fram á göt
una með frakkann flakandi frá
sjer og reiddi stafinn þegar hann
kom auga á Tryggva.
— Er þetta maður eða púki,
sagði hann og barði í kringum
sig, burt, burt!
Ilann hentist áfram í löngum
skrefum og hneig við hvert fót-
mál, bölvandi og ragnandi og viti
sínu fjær.
Eftir skamma stund kom Sam-
úel aftur út og lagði af stað nið-
ur götuna án þess að yrða á
Tryggva.
— Var hann þar ekki?, spurði
Tryggvi og slóst í för með honum.
— Jú — víst var hann þar,
svaraði Samúel önuglega og geisp-
aði lengi. Hann gat ekki komið —•
það var svo mikið í borði.
— Og þetta svar ljetuð þjer
yður nægja?
— Þetta er alt þjer að kenna,
strákhvolpur, svaraði Samúel
þvöglulega. Hann gat nú varla