Lesbók Morgunblaðsins - 25.10.1925, Blaðsíða 8

8
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
25. okt. 1925.
14. og 15. öld, Varnarræðu Sókra-
tesar, Nokkrar sögulegar athugan-
ir um helstu liljóðbreytingar o. £1.
í íslensku, 'Norvegia Saera, Sið-
fræði — og Kveðjur, síðustu ljóða
bók Davíðs Stefánssonar.
Eitt einasta skáldverk fær að
fljóta með. Ritdómarnir um liinar
bækurnar eru nauðsynlegir, en
þessi stefna — að útiloka skáld-
ritin er óviðunandi og sæmir ekki
tímariti Bókmenta-fjelagsins.
J. B.
Frá hafnarbakkanum-
Eins og kunnugt er líta menn
mjög misjafnlega á færðina á
hafnarbakkanum. Jafnvel hinir
vísu forráðamenn í bæjarstjórn-
inni eru ósammála um það, hvern-
ig færðin sje þar, halda sumir því
fram, að hafnarbakkinn sje stein-
lagður, og þar sje aldrei mjúkt
undir fæti, aðrir eru á þeirri skoð-
un, að hafnarbakkinn sje bænum
ti! skammar, vegna þess, að út-
lendingar sem liingað koma lendi
þar í forinni. En eins og allir vita
er það síður hjer í bænum, að
finna þá fyrst til ósómans, þegar
einhverjir útlendingar sjá hann.
En þó innlendir menn vaði skít-
inn upp í augu, tekur enginn til
þess, ef þeir geta gert það án þess
útlendingar sjái til.
Hinn góðkunni teiknari Tryggvi
Magnússon, kom niður á hafnar-
bakka í fyrramorgun. Hann lítur
á færðina eins og ipyndin sýnir.
Skritlur.
Kægra sagt en gert. — Sjáðu,
pabbi! Þarna situr stór maðka-
fluga uppi undir loftinu.
Faðirinn (sokkinn niður í að
lesa Morgunblaðið): Stígðu á liana
strákur, og dreptu hana.
Hermikrákan. — Og nú, mínir
herrar og frúr, þurfið þið ekki
annað en nefna nafnið á einhverju
dýri, sama hvað það er, þá skal
jeg undireins herma eftir rödd
þess.
Einn af tilheyrendunum: Reykt
síld!
Þvílík mildi. — Mig dfeymdi
í nótt, að það var bitið eyrað af
honum veslings Snata mínum. —
En svo vaknaði jeg.
En sú mildi! Hann þjáðist
þá ekki svo lengi, aumingja grey-
ið —
Hvað móti öðru. Tveir drengir
hittast: Þjer virðist vera gramt í
geði, Nonni minn!
— Já, er það ekki líka von, þeg-
ar maður á aðra eins dæmalausa
foreldra og jeg. 1 gær var jeg
hýddur, af því að jeg vildi ekki
þ mjer, og í dag af því jeg datt
of'ap í lækinn,
Vafasöm viðurkenning.
Kennarinn gekk niður skólagöt-
una og sá tvo af nemendunum
vera að slást upp á líf og dauða.
Hann flýtti sjer til þeirra, þreif
í kragann á öðrum þeirra og
sagði:
— ITm> hvað eruð þið að slást?
— Við vorum að slást um yður,
herra kennari! sagði sá, sem fyrir
takinu varð. Hann Pjetur sagði,
að það væri ekki jafnmikið vit í
kollinum á vður og í hænuhaus,
en jeg sagði, að það væri það.
Vinstúlkur tala saman.
— Jeg sagði honum, að jeg
vildi ekki sjá liann framar.
— Hvað gerði hann þá?
— Hann slökti ljósið.
Brýnt erindi.
Drengur kemur inn í búð. —
Viljið þjerv að jeg passi búðina
yðar, meðan þjer skjótist burt?
— Skjótast burt! Mjer hefir als
ekki komið til hugar að skjótast
burt.
— Jú, það verðið þjer nú að
gera; því konan yðar datt áðan
niður af hafnarbakkanum.
Hann átti von á góflunni.
Konan vaknar um miðja nótt
og heyrir eitthvert þrusk í borð-
stofunni. Hún bregður sjer því
þangað í náttkjólnum og sjer
manninn sinn nýkominn heim
sitja flötum beinum á gólfinu með
litþanda regnhlíf yfir sjer.
— Ertu genginn af göflunum,
Guðmundur? Hversvegna situr þú
svona með útþanda regnhlíf yfir
þjer?
-v- Jeg býst við dembu.
Veðmál.
Eigum við að veðja, hvort þii
getur staðið á öðrum fæti á með-
an jeg slæ þrjú högg í borðið? —
Jeg segi að þú getir það ekki. —
Nú slæ jeg 1. og 2. höggið, og
fer svo. —
Jeg kem eftir liálfan mánuð og
slæ það þriðja.
í»atoldarpr«nttmltJJ* bg.