Lesbók Morgunblaðsins - 25.10.1925, Blaðsíða 6

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
-----= L ----— -T. !■■■:■ I -—
25. okt. 1925.
■ '=r---- ■ '■ um.T9m
Trolle & Rothe h.f. Rvík
Elsta vitryggingarsferi'Iatofa landsins.
----------Stofnuð 1910. —1--
Amia8t vátiygKÍngar gegn sjö og brunatjóni með
bestu fáanlegum kjörum hjá Abyggilegum fyrsta
flokks vAtyggingarfjelðgum.
Nlargar miljónír króna greiddar innlendum vá-
tryggendum i skaðabvstur.
LAtið þvi aðeins okkur annast allar yðar vA-
tryggingar, þá er yður Areiðanlega borgið.
þjóðariunar; Þetta er því verra,
þar sem uú er ritstjóri Skírnis
sá maður, sem er einn af bestu
smekkmönnum þjóðarinnar á
skáldskap og mundi geta beint
bókmentasmekk þjóðarinnar í
rjetta átt. Góðir, sanngjarnir og
ítarlegir ritdómar um skáldskap
þann, sem nútímakynslóðin ís-
lenska á við að búa, eru jafnnauð-
synlegir og margar þeirra greinar,
sem í Skírni birtast. Ef skáldrit
þau, sem út koma, eru ekki þess
virði að vera dæmd í Skírni —
ja, þá er það aðeins því meiri
ástæða fyrir tímarit Bókmentafje-
lagsins að geta um það. Það á að
marka brautina, skapa smekkinn
og dæma til lífs eða dauða þau
skáldverk, sem út koma.
þeir sáu kvenmannsökla.Nú nenua
ungir menn ekki að líta við, þó
þeir sjái hnjen.
pað er skoðun hr. Ponsonby, að
kvenfólkið sje flækt í misskiln-
ingi, þegar það heldur að það veki
á sjer. eftirtekt, með því að vera
i sem miustum fatnaði.
Hjer í Reykjvík er alveg sjer-
staklega gott tækifæri til þess að
athuga hvort skoðanir Ponsonsbys
eiu á rökurn bygðar. Hjer ganga
koiiur í tískuklæðum frá stórbúð-
um heimsborganna, innan um
peysufatastúlkur, upphluta og
möttla.
Margar ungar stúlkur yfirvega
það nákvæmlega, hvort heldur
þær eiga að ganga á peysufötum
eða kjól. Getur peysan staðist
samkepnina við stuttpils, silki-
sokka og hið breytingum undir-
oipna dinglumdangl ?
Iív’að segja karlmenn, sjógarp-
ar og sælgætisætur ? Hvort vilja
þeir heldur sjá unnustu sína meira
eða minna klædda í tískuklæði,
ellegar í peysufötin íslensku —
með þeim tilbreytingunx og þeirri
pi'ýði sem þau leyfa?
Og hversvegna vilja sumir
peysufötin en aðrir hinn fatnað-
inn?
Morgunblaðið tekur fúslega við
greinum um þetta efni — jafnt
frá konum sem körlum.
Skirnir.
1925.
Hann er íxxx nxesta og vegleg-
asta tímaritið, sem hjer er gefið
xit, svo sem að líkindum lætur þar
sem að honunx stendur Bókmenta-
f jelag þjóðarrnnar. Hefir hann að
sunxu leyti eflst og batnað við þá
breytingu, sem á honum var ger
— að hann skyldi aðeins koma út
einu sinni á ári, en stærri, en að
sumu leyti virðist meðvitúndin unx
þetta besta tímarit þjóðarinnar
hafa þorrið meðal manna, einmitt
vegna þess, hve sjaldan það er á
ferðinxxi.
Tvent mætti finna að Skírni
nú. Annað er það, að þar er of
lítið, venjulega, eftir ritstjórann
sjálfan. Hann er einn með allra
ritsnjöllustu mönnum þjóðarinn-
ar, einarður í máli, víðsýnn og
frjálslyndur og hefir xxr að ausa
djúpum uppsprettum þekkingar
og alhliða fróðleiks. Vegna þess-
ara ritstjórakosta á hann að
skrifa meira en hann gerir, því
jafnan er hann stingur niður
penna, er eitthvert mannsbragð
að. Jeg tel það illa notaða kurt-
eisi, ef hann dregur sig í hlje fyr-
ir aðsendxxm greinum, sem fæstar
munu lesendum Skírnis eins kær-
komnar og það sem hann leggur
sjálfur að mörkum.
Hitt er vöntun á ritdómum um
skáldverk þau, sem út koma. Það
virðist vera mjög ótilhlýðilegt að
bókmentafjelagsrit skuli að jafn-
aði þegja um nýkomin skáldrit
Margar greinar og merkilegar
eru í Skírni að þessu sinni, og
verður hjer drepið á þær helstu.
Sæmundur prófessor Bjarnhjeð-
insson skrifar um Guðmund pró-
fessor Magnússon. Fylgir góð
mynd af hinum látna mætismanni.
Greinin er vel skrifuð, af hlýleik
og virðingu fyrir starfi og mann-
gildi Guðm., en sýnir tæplega
nógu skýrt manninn. Guðmundur
Magnússon læknir var hverju
mannsbarni þjóðarinnar kunnur,
— afrek hans í læknislistinni og
spor þau, er hann markaði hjer á
landi í þeim efnum, en manninn
þektu fáir til lilýtar, því bæði var
það, að hann var dulur og ljet lítt
uppi skapgerð sína, og eins hitt,
að þeir, sem kyntust honum, mis-
skildu hann, því hversdagsgerfi
hans var ekki hið eiginlega lxxnd-
arfar hans.
Um „Kirknatal Páls biskups
' J ónssonar' *, skrifar Ólafur Lárus-
son prófessor, all-langa ritgerð og
fróðlega. Vill hann sýna fram á,
að kirkna- og fjarðatal það í Skál-
holtsbiskupsdæmi, sem dr. Jón
Þorkelsson gaf út í fornbrjefa-
safninu, 1. hefti 12. bindis, sje
„að stofni til frá dögxxm Páls bisk-
ups JónsSonar,eða frá þvi um
1200.“ Hafði dr. J. Þ. haldið
þeirri skoðun fram. En aðrir, t. d.
Kaalund, hafa sagt skrá þessa
vera frá því síðast á 16. öld, og
því marklitla.
Ól. próf. Lárusson færir all-
sterkar líkur að því, að skoðxin