Lesbók Morgunblaðsins - 25.10.1925, Blaðsíða 5

25. okt. 1925.
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
5
h BESTU PAPPÍRSVÖRURNAR 4
Fjölritunarpappír (dnplicator) í folio og 4 to Þerri-
pappír, akorinn niöor ókeypis, eftir ÓBkum. Karton,
límpappír, kápupappír, prentpappír, skrifpapp-
ir, ritvjelapappir, alt i mörgnm litnm. Nafnspjöld,
ýmsar stærðir. Umslög, stórt úrval. Faktúru- reikn-
ingseyöublöö, þverstriknð og óþverstriknð
selur ÍSAFOLDARPRENTSMIÐJA H.F. - SÍMI 48.
Tíðarandinn
og búningur kvenna.
Er sambúð karla og kvenna að
breytast? Eru konur að ganga af
göflunum? Er alt það sem kven-
legt er, eða kallað liefir veri'ó
kvenlegt að hverfa úr heiminum?
Hvar eru fljettur og lokkar? Er
alt að verða öfugt og vitlaust, á
þessum „snoðkolla“-tímum. Kven-
fólkið sem áður var alklætt og
dúðað í föt, er með ári hverju að
verða meira bert og nakið.
I þessum dúr tala þeir, sem
hugsa til hinna ,gömlu góðu daga.‘
En kvenfólkið í „hinum asfalt-
eraða heimi“ getur ekki hagað
klæðaburði sínum og framferði
eftir því, sem gamla fólkinu lík-
ar. Kvenfólkið er fyrir þá, sem
uhgir eru og uppvaxandi.
Sumir halda því fram, að hinir
ungu og uppvaxandi heiinsborg-
arar sjeu ekki eins „upp á kven-
höndina“ nú á dögum, og þeir
voru fyrrum.
Á þessari skoðun er enski þing-
maðurinn, Arthur Ponsonby, sem
nýlega hefir skrifað grein um
klæðnað kvenna í „The Empire
Review."
Hann lítur svo á, að þegar
hreysti og karlmenska et á háu
stigi, og hugur karla því mikill
til kvenna, þá hjúfra konur sig
I mikil klæði og forðast að æsa
karlmenn til nokkurrar árvekni
eða atlota. En þegar deyfð sje
yfir karlmensku manna, þá reyni
kvenþjóðin með ýmsu móti að
vekja á sjer eftirtekt, meðal ann-
ars með því, að hafa fatnað sem
mest af skornum skamti.
Máli sínu til sönnunar farast
Ponsonby orð á þessa leið:
I byrjun 19. aldar voru karl-
menn injög skeggjaðir, og gengu
þannig í augun á kvenþjóðinni.
pá voru karlmenn svo hneigðir
til kvenna, að ekki var einhlýtt
fjrrir konur að vera dúðaðar, held-
ur urðu þær að girða sig í búri
„krínólínanna* ‘.
Ef aðeins öklinn kom í ljós,
roðnuðu konur upp í hársrætur,
en karlmenn sem sáu öklann kom-
ust á mikla hreyfingu. Konur urðu
að neyta allra bragða til þess að
forðast karlmennina. En þessi
flótti kvenna varð til þess, að
karlmenn sóttust ennþá meira en
el)a eftir návist kvennanna.
Allur þessi eltingaleikur álítur
lir. Ponsonby, að verið hafi mann-
fólkinu til góðs. Karlmenn urðu
umhyggjusamir feður barna sinna
ög konur ræktu skyldur sínar vel.
Barnaviðkoman varð mikil. Fólk-
inu fjölgaði.
Þá umgengust karlmenn kon-
urnar eins og þær væru viðkvæm
blóm, sem vart mætti anda á, —
enda líka voru konur í þá daga
leiknar í því að láta líða yfir sig
hve lítið sem tilefnið var.
Rómverjarnir sem rændu kon-
um Sabinera í fornöld, voru menn
skeggjaðir. Á dögum Catos, voru
menn farnir að raka sig meira.
Cato var mjög argur yfir þessuin
skegglausu ,sælgætisa“tum‘ þeirra
tíina. Kvenfólkið hafði mietur á
skegginu. Og svo var það lengi
vel.
En nú er öldin önnur. Nú er
öld kvenfólksins.
Þó konur hefðu mikið frjáls-
ræði á undan ófriðnum mikla, óx
það um allan helming á ófriðar-
árunum. Og áður en varir komu
konur fram á sjónarsviðið, sem
búnar voru að varpa frá sjer <»11-
um kvenlegum venjum og sem
tóku á sig alt látbragð ógiftra
karlmanna. Samtímis tor kven-
þjóðin að draga úr fatnaði sínuin
— karlmönnum til augnagamaiis.
En viti menn. Það gaman varð
skammvint. Æskumennirnir kærðu
sig ekki að vinna hylli kvenna á
þann hátt. „Þegar við ekkert er
að stríða — er ekki sigur neinn
að fá“, segir máltækið. Og hinir
aðgerðalausu æskumenn — sem
við ekkert höfðu að stríða • urðu
kvenlegir í framkomu, en kven-
þjóðin lijelt áfram á sömu braut,
afklæddist meira og meira, tók
upp snoðkoll, reykti og ljet á sjer
bera á allan hátt.
Alt þetta dularfulla og angan-
mjúka, eftirsóknarverða kvenlega
hvarf úr fari kvenna — og karl-
menn urðu „sælgætisætur“ eins
og Cato talar um. „Sælgætisæt-
urnar“ og hið ljettklædda kven-
fólk sló pjönkunum saman og urðu
kunningjar og vinir með öðrum
hætti en áður tíðkaðist.
Þegar Júlíus Cæsar kom til
Kleópötru sællar minningar, gekk
Kleópatra til móts við keisarann
eins lítið klædd og framast var unt.
En Cæsari fjell allur ketill í eld
fyrst í stað, er hann sá konuna.
En Kleopatra lærði af því. Síðar
er hún ætlaði sjer að ná tökum á
karlmönnum var hún mikið klædd.
Þannig kom hún fram fyrir augu
Antoníusar, ey hún heillaði hann,
svo hann skeytti eigi um keisara-
dæmi sitt.
Nútíma kvenþjóðin virðist eigi
hafa lært það, sem Kleópatra
komst skjótt að raun um í þessu
efni. Kjólarnir styttast, ermar
hverfa, hálsmálið sígur — hver
veit hvert. A öldinni sem leið ið-
uðu karlmennirnir í skinninu er