Lesbók Morgunblaðsins - 01.11.1925, Síða 2

a
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
1. nóv. 1925.
„Tror De at De kan finde Is-
land?“
— svaraði umsjónarmaður í
hæðnistón, en múgurinn á bakkan-
um kímdi.
Dregur nú umsjónarbáturinn
farkostinn út að Löngulínu. Þar
var leyfilegt að l\ggja með olíuna.
Þegar þangað kemur, taka þeir
saman ráð sín,N skipstjóri og báts-
maður, að best væri að losna við
eitthvað af vörunum. Gekk það í
stappi nokkru, því búið var að
afgreiða þær að öllu leyti, sem
vera bar. En þareð sýnt var,
að fleytan kæmist ekki leiðar sinn-
ar með það, sem innanborðs var,
var eigi annar kostur fyrir send-
endur, en taka við vörunum.
En um leið hugkvæmdist skip-
stjóra að leita til enska ræðis-
mannsins í Höfn, og fá hann til
þess að leyfa flutninginn. En hann
vísaði frá sjer til annars valds-
manns. Þegar þangað kom vísaði
sá frá sjer, til allra sendenda, að
þeir gæfu vottorð um uppruna
varanna og þvíuml. Uppgáfust
þeir á að standa í því stappi og
ákváðu að sigla blessunarlaust af
hálÞi Breta.
Þegar þetta er um garð gengið,
og allmikið af vörunum sent í
land, leggja þeir af stað. Hafa
þeir hafnsögumann til Helsingja-
eyrar. Skipverjar voru fjórir í alt,
vielamaður og stúdent. auk skip-
stióra og bátsmanns.
Þegar þansrað kemur ákváðu
þeir varðskifti á skipinu þannig,
að skipstjóri hafi vörð með stú-
dentinum, en bátsmaður og vjelar-
maður sjeu saman á verði.
Kl. 4 um nóttina voru vakta-
skifti, eins osr lQg gera ráð fyrir.
Var dimmviðri og úfinn sjór í
Katteeattinu. Gekk skipstjóri þá
undir þiljur, en ljet þess getið við
bátsmann, að hann skyldi láta sig
vita, ef viti sjáist á bakborða, því
það sje vitinn á Anholt.
Kl. 5 birtir í lofti. Sást þá vit-
inn. Skipstjóri er kvaddur á þil-
far. Lítur hann til veðurs og hefir
orð á því við bátsmann, hve langt
muni vera til lands.
Bátsmaður var eigi klókur í því.
Hann hafði aldrei stundað far-
mensku fyrri en þetta. Skipstjóri
ljet sjer það þá lynda, þó engin
vissa væri fyrir því, hve langt
væri til lands. Hann vissi þó altaf
að vitinn á Anholt var á sínum
stað.
Gengur nú skipstjóri undir þilj-
ur. En er hann hafði dvalið þar
drvkklanga stund, stóð flevtan
föst. Kemur skipstjóri hvatlega
upp, og gefur til kvnna, að
þeir væru strandaðir á Anholt-rifi.
Var nú báturinn settur út, og
vörpuakkerið flutt aftur af fleyt-
unni; því næst „gengið til spils“
af öllum mætti. En ekkert stoðaði.
Fleytan stóð bjargföst á Anholt-
rifi.
Var olíufötunum nú flevgt fyrir
borð, og þau bundin öll í eina
„trossu“. En þó fleytan ljettist
um þau, stóð hún jafn óbifanleg
eftir. Þá var timbri varpað fyrir
borð, sem á þilfarinu var. En alt
kom fyrir ekki. Varð nú ekkert
aðhafst framar, og varð að skeika
að sköpuðu hverju fram yndi.
Kl. 11 um daginn var háflóð.
pá losnaði fleytan af rifinu. Var
nú fögnnður mikill meðal skip-
verja.
Þó skygði það nokkuð á gleðina,
að farmurinn hafði minkað. En
olíufötin áttu að vera vís. Átti nú
að taka þau aftur. En er til kom,
voru aðeins tvö eftir. Stakk skip-
stióri upp á að leita þeirra. En
æntrinn vissi hvert átti helst að
leita. Fór skipstióri upp í reiða
til að svipast eftir þeim, en varð
einskis vísari, og var því haldið
af stað við svo búið.
Ferðin gekk vel, það sem eftir
var dagsins. En um kvöldið syrti
að með þoku, og var dimt mjög
um nóttina. Skipstjóri var á verði.
Kemur hann í dagrenning undir
þiljur, og segir sínar farir ekki
sljettar.
Sagði hann, að
land væri nú á alla vegu,
þá vera komna inn í einhverja
vík. Var það ljóst, að hjer var
ekki alt með feldu. Enginn hafði
vitað betur en að þeir væru á leið
til Islands, en þarna stefndu þeir
á land. Greip nokkur uggur
þá ósjófróðu um það, að hafnar-
umsjónarmaður hefði haft nokkuð
til síns máls, er hann var eigi
grunlaus um, að þeim mundi veit-
ast erfitt að rata.
Skipstjóri tekur nú sökku til
að kanna dýpi. Eqp færi þraut,
áður en hann kendi botns. Gat
hann því ekki með öllu hugviti
sínu áttað síg á, hvar þeir væru
komnir. En samferðamönnum skip
stjóra fanst í svip alt jafn botn-
laust, víkin og siglingavit skip-
stjóra.
Fiskidugga var í nánd við þá,
en vita sáu þeir í landi. Sneru þeir
sjer til duggunnar og spurðu
duggara hver viti sá væri, sem
þeir sæju á landi. Sögðu þeir það
vera „Marstrands fyr“ í Svíþjóð.
Ljet nú vjelamaður uppi þá ósk,
að leita til lands, og fá hafnsögu-
mann til þess að koma þeim í
trygga höfn, en láta af heimferð-
inni. En bátsmanni kom í hug
orð Snorra „út vil ek“, og varð
það úr, að hann fjekk því ráðið
að þeir skyldu reyna hvort þeir
fyndu Skagatá á Jótlandi. Væri
auðvelt að snúa aftur hvar sem
væri, meðan þeir eigi væru komn-
ir xit úr Kattegat.
Úr vík þessari voru 28 sjómílur
að Jótlandsskaga. Hjeldu þeir níi
þangað. Stóð nii alt vel heima
með siglinguna. Afrjeðu þeir því
að halda áfram ferðinni.