Lesbók Morgunblaðsins - 01.11.1925, Qupperneq 4

i
to uiiirl M.
Dílasápa
Rósarsápa
\
Murusápa
Lanolin-sápa
Biðjið um
i s I e n s k u
«reinssíDu:mr.
úthafsfarar skyldu stöðvu ferð
sína. KÖlluðu hermeun af togaran-
um og spurðu hvaðan þeir kæmu
og hvert ferðinni væri heitið.
Nú kom til kasta stúdentsins,
því hann var sá eini, er kunni að
mæla á enska tungu.
Fjekk hann kallaralúður í hönd
og sagði þeim alt af Ijetta. En
hvort það var svo, að þeir skildu
ekki hvað hann sagði, ellegar þeir
voru tortrygnir, er óvíst. En þéir
Ijetu sjer eigi nægja orðín tóm og
skutu út báti með mönnum, er
komu til að skoða, hvað skipið
hafði innanborðs.
En svo meinleysislega leyst
komumönnum bæði á skipverja og
|arangur, að þeir ljetu sjer lynda,
LESBÓK MOROUNBLAÐ8INS
1. nóv. 1925.
þótt plöggin væru eigi undirskrif-
uð af fulitrúum heimsveldisins. —
liáðu þeir afsökunar á töfinni og
fóru leiðar sinnar.
En þegar átti að setja vjelina
í hreyfingu, duttu í hana sömu
dutlungarnir og við hafnarbakk-
ann í Höfn. Hún ljet sig ekki,
hvað sem reynt var. Horfði nú í
óefni, og var viðbúið, að nú bæri
að þriðja strandinu. Því fleytuna
rak áleiðis að skeri einu, sem eigi
var langt undan. Og var þá engu
líkara en að þau álög íylgdu þeim,
að hljóta eitt strand við hvert þjóð
land, sem þá bar að.
Þess skal getið, Bretunum til
verðugs lofs, að þeir biðu á togar-
anum, til þess að sjá fyrir endann
á því, hvort yrði fyrri til, vjelin
að komast í hreyíingu, eða aldan
að varpa kútternum á skerið.
En vjelamaður bar sigur úr být-
um.
i
Að því búnu drógu Bretarnir
niður merkiflögg sín á togaranum.
Bátsmaður kúttersins var á þil-
fari. Taldi hann óþaría að haia
„Dannebrog“ lengur uppi og hugð
ist að draga flaggið niður. En
svo vildi til, að hnútur var á flagg
snúrunni, og stöðvaðist flaggið því
við miðja siglu. En er hermenn-
irnir á togaranum sáu þetta,
brugðu þeir við og kiptu þeir
gunnfána sínum niður í kveðju-
skyni, því þeir litu svo á, að
„Dannebrog" hefði stöðvast þarna
í siglunni vegna þess, að þeir ís-
lendingar væru að kveðja sig og
sýna með því heimsveldinu til-
hiýðilega virðingu.
Þetta sá bátsmaðurinn, þar sem
hann stóð og leysti hnútinn.
Kúm Lesbókarinnar leyfir eigi
ítarlega frásögn af ferðinni, sem
eftir er. Stöðugt pumpandi leka-
vatn á 1—2 Jdukkustunda fresti
með lúinni dælu komust þeir leið-
ar sinnar undir Færeyjar og
spurðu þar fiskimenn til vegar til
næstu hafnar. Fengu þar vistir og
aðrar nauðsynjar. Og eftir hæfi-
lega langan tíma komust þeir
undir Eystra-horn, og hjeldu síðan
sem leið liggur til Reykjavíkur,
og komu þangað eftir þriggja
vikna ferð.
------o—ooo—o--------
fláfc: ^
|Meira um Berba.
s.
Samanburður á þeim og íslendingum til forna.
ö Eftir dr. Jón Stefánsson.
Menn hafa forvitnast um Ber-
ba og viljað vita meira inn þá.
Ilöfðingjavald og þingvald er líkt
hjá þeim og var hjá íslendingum
fyrir 1262. Ættbornir menn, sem
hafa áunnið sjer hylli manna fyrir
afburða vit eða hreysti, hafa öll
mannaforráð. Þeir ráða úrslitum
4 þingum. Þing þeirra og þinghá,
þ. e. umdæmi hvers þings, kallast
„djemaa“. Nú er sannað, að rúss-
neska orðið „dúma“ er komið úr
norrænu. Á elstu forn-ensku, á
undan víkinga-öldinni, eru lög
kölluð „dómas“ (dómar). Er kyn-
legt, að svo líkt orð skuli verða
brúkað um svo líka stofnun í Norð
ur-Afríku, þó það geti verið af
hendingu. Öll lög Berba eru eld-
gamlar venjur, sem eru svo sam-
grónar holdi þeirra og blóði, að
þó enginn stafur þeirra sje settur
á bók og þær sjeu aðeins geymdar
í minni og munnmælum, þá er
þeim fylgt langtum betur en rit-
uðum lögum. Líkt er Englending-
um farið. Stjórnarskipun þeirra er
ekki til á pappírnum, en þó má
hvergi út af henni bregða. Kyn-
slóð eftir kynslóð rígbindur sig
samt við hana.
Ætt og ættmenn standa að baki
'hvers einstaklings, er gert er á
hluta' hans. Ef kona segir skilið
við mann sinn, heimtar ætt henn-
ar heimanmund hennar og miklar
bætur af fje og eignum bónda, og
gengur eins ríkt eftir því og á
söguöldinni. Saktal og sárabætur
er eins nákvæmt hjá þeim og í
Grágás eða í Gulaþingslögum. —
Gjöld vaxa og þverra eftir því
sem ætt stendur til; nánustu ætt-
ingjar hins vegna fá mest, firn-
ustu minst. Manngjöld eru sniðin
eftir því, hvers virði maðurinn er.