Lesbók Morgunblaðsins - 01.11.1925, Síða 7

1. nóv. 1925.
LB8B0K MOR&UNBLAÐSINS
7
y BE6TU PAPPÍRSVÖRURNAR 4
Fjölritunarpappir (dnplicator) i folio og 4to. Perpi-
pappir, akorinn niðar ókeypis, eftir óskum. Karton,
limpappir, kápupappir, prentpappír, skrifpapp-
fr, ritvjelapappír, alt i mörgum litnm. Nafnspjöid,
ýmsar stærðir Umslög, stórt úrval. Faktúru- og reikn-
ingseyðublöð, þveritriknð og óþverstriknð sc*
selur ÍSAFOLDARPRENTSMIÐJA H.F. - SÍMI 48.
kvæði Guðm. Friðjónssonar, er
hann yrkir um sjerkemiilef?a, stór-
brotna menn, annaðhvort lífs eða
liðna; þar er hann í essinu sínu.
Hjer er ekki rúm til að draga
fram nema örfá atriði þessu til
sönnunar. Eru og mörg þessi
kvæði hans kunn.
í kvæðinu um Kristján Jóhanns-
son ferjumann,^segir hann meðal
annars:
Veigadrotni vann hann eiða,
var hans þegn til efsta dags.
Hlína ljet í hugskotinu
hlátra-guð til sólarlags, —
eldaði margan aftanroða
öldungi með snjóhvítt fax.
Jeg skil ekki í öðru en þessi
vísa lærist hverjum, sem hana les,
jafnvel þó stækur andbanningur
sje, svo frumleg og ljós er mynd-
ki, sem hún bregður upp af mann-
inum, bæði af útliti og skapgerð.
<-a er og sama snildarbragðið á
eftirmælunum um Þórarinn Jóns-
son á Halldórsstöðum, Jóhann Sig-
urjónsson og ýmsa fleiri. Um Þór-
arinn segir hann:
Ernir falla, hníga haukar,
hrynja í valinn ættarlaukar.
Þar fór sá, er hærra horfði
heldur en dœgurflugna. mer’ð;
allajafna einn á ferð,
eldibröndum skjóta þorði,
vitring stóð í speki á sporði,
spentur andans megingerð.
Síðasta erindið í kvæðinu um
Jóhann er þannig:
Með lotningu lýt jeg þjer föllnum,
uns legst jeg í sex feta þró,
sem arnsúginn dróst frá Öræfa-
tind
til Alpanna, og lengra þó, —
sem fluttir orðstír vors fátæka
lands,
en flugríka, margri þjóð,
sem hafðir í tungurót Hávagull,
á hraðbergi andans glóð.
Snjalt kvæði og mikilúðugt er
Hrærekur blindi. Þar sjest mál-
kyngi Guðmundar, orðauðgi og
þróttur líkinganna. Sama er að
segja um „Grettisbæli í Öxarnúp“
og „Dettifoss“, bæði ort undir
hrynhendu hætti. pað er skeið-
völlur, sem skáldfákur Guðmund-
ar fer með mestum kostum á.
En það eru fleiri góð kvæði í
bókinni en mannlýsingakvæðin, t.
d. 5,Tunglskinsnótt“, „Lóur“,
„Haustmerki“ og fjöldi annara.
„Helsingjar“ sýna afburða vel
rímfimi höfundar.
Vitaskuld er það, að ekki eru
öll kvæðin í þessari bók jafn góð.
Sum hefðu sjálfsagt mátt.eftir
liggja, án þess að bókin hefði
minkað að listgildi eða lífsgildi.
En svo er um hvern afreksmann,
að hann gerir ekki altaf jafn vel.
Egill kvað ekki altaf Sonatorrek
eða Höfuðlausn. Mestu máli skift-
ir, að í þessari bók hefir Guðm.
reist sjer óbrotgjarnastan minnis-
varða. par hefir hann lagt í bók-
mentasjóð þjóðarinnar sitt mesta
verk,
J. B.
Búningur kvenna.
Margskonar hugleiðingar hafa
spunnist út af greininni, sem var
í síðnstu „Lesbók“ um „Tíðarand-
ann og búning kvenna“.
Kona ein ógift hefir sent Mbl.
eftirfarandi smágrein:
Jeg er Morgunblaðinu þakklát
fyrir greinina á dögunum um tíð-
arandann og búning kvenna, því
þar fjekk jeg svar við spurningu
einni, sem jeg hefi velt fyrir mjer.
Spurningin er þessi, hvernig á
því standi, að flestir eiginmenn
verði svo undur fljótt leiðir á kon-
um sínum, þegar í hjónabandið er
komið. En þarna fjekk jeg fullgilt
svar. Þeir sjá konuna sína ennþá
fáklæddari en okkur liinar, þótt
ljettklæddar sjeum.
„Fegurð hrífur hugann meir —
ef hjúpuð er“ — segir skáldið.
Sje jeg ekki betur, þegar að er
gáð, en að þetta eigi í rauninni
jafnt við konur sem karla. Get.
jeg tekið dæmi frá sjálfri mjer.
Nýlega var reist ljómandi falleg
myndastytta af heilögum Jóse;i
fyrir framan Landakotsspftalann.
Jeg geng daglega Túngötuna. —
Meðan myndin var sveipuð hvít-
um dúk, gekk jeg þar um í eilíf-
um spenningi yfir því að fá- að
vita, hvað væri undir dúknum. Og
þcgar myndin var afhjúpuð. þótti
mjer hún svo falleg, að jeg gat
varla haft angun af henni. Jeg
dáðist að henni í þrjá datra sam-
fleytt. — En þó jeg nú sjái glitta
í eitthvað gvlt útundan mjer. þá
segi jeg við sjálfa mig — r.iett
eins og giftu mennirnir, þegar kon
an þeirra talar til þeirra: — Það
er bara hann Jósep.
Ógift.
Drengur eða stúlka.
Nú geta konurnar ráðið því, eftir
því, sem þeim sýnist, hvort þær
eignast sjmi eða dætur.
í sumar kom út bók í Englandi
eftir Mrs. Montheith Erskine, —
konu þingmannsins James Mont-
heit Erskine. Bókin fjallar um
það, hvernig ha/fct sje að ráða
því, hvort fólk eignist syni eða
dætur. Bókin vakti feikna mikla
athygli. Hún er nýkomin út í
danskri þlittnpi.