Lesbók Morgunblaðsins - 21.02.1926, Blaðsíða 6
6
hverju þá verður það þetta gamla
deyfðar- og áhugaleysi, sem kæf-
ir allar þarflegar liugsanir í fæð-
ingunni.
Armars furðar mig mest, að
enginn skyldi liafa orðið til þess
að vekja máls á þessu af öllum
þeim vel hugsandi mönnum, sein
vjer eigum; þetta ætti ekki að
fara fyrir ofan eða neðan garð
hjá neinum íslendingi. Finst yður
þá ekki að vjer stöndum í skuld
við forfeður vora, miklu meiri en
vjer höfum gert okkur í liugar-
lund ?
Getur íslenska þjóðin nokkurn-
tíma fundið til meiri hreykni, en
ef vjer 1930 eiguni eftir að sjá
nýtisku íslenska víkinga, sjógarpa
— úrval sjómanna — ýta íslensku
víkingaskipi frá landi, með gap-
andi gini og þöndum voðum, til
að feta í fótspor mikilla feðra
sinna, og sýna með því að þeir
eru ekki neinir ættlerar, og um
leið bera út hróður íslensku þjóð-
arinnar, þroska hennar og mátt?
En það víkingaskip, sem ís-
lendingar manna út, á ekki að
færa Ameríkumönnum að gjöf;
vjer skuldum þeim engar gjafir;
heldur á að sigla því hingað til
lands aftur samsumars óg setja það
upp á Ingólfstúni, fyrir opnu hafi
og fyrir neðan líkneskju fyrsta
landnámsmannsins, — sem leiðar-
merki og hvetjandi rödd æsku-
lýðsins — leiðarstein til fram-
fara og manndáða.
Borgarf iarðarhjerað.
Iíefjum gleðihljóminn snjalla,
hyllum bjarta von.
Vekjum dáð til dals og fjalla,
dóttir lands og son.
Leiðum inn í lága bæinn
ljós, og sumar-mál.
Opnum vegi iit í daginn
ellimóðri hverri sál.
Hjer er íslensk sveitasæla,
sólarvegur hár.
Hjer um forna frelsið mæla
fjöll, og breiðar ár.
Hjerna, sveipuð sumarskrauti,
sigurharpau býr.
Og í d.ý’pu dolasknuti
dsfnar þjóðar-blómi nýr.
LESBðK MGRðTTNBLABSINS. 21. febróar 386.
Góöur öráttur.
Mynd þessi er blaðinu send frá Kaupmannahöfn og fylgir
eigi önnur skýring en sii, að hjer iaf geti margur fengið góðan
málsverð. — En mynd þessi er auðþekt, að minsta kosti fyrir
Reykvíkinga, því að hún er úr íslenslcu kvikmyndinni lians Lofts
Guðmundarsonar, og ertekin um borð í „Skallagrími“. Maðurinn,
sem heldur á þorskinum, heitir Magnús Lárusson, og var háseti
á skipinu.
Hjer skal vorsins veldi tignað,
vákir heilladís.
Þar sem hjerað, sólu signað,
sínum börnuin rís.
Þar, sem grær við hlíðar-hjarta
liiminfögur rós.
Og við tímans útsýn bjarta
ú sjer framtíð veglegt hrós.
Blómahjerað: Blasir víða
bær í fögrum dal.
Þar, í skjóli þinna hlíða,
þróast bændaval.
Ennþá geymir gæfa og hreysti
gömul höfuðból.
Þar, sem Egill ættborg reisti,
íslands vakir frægðar-sól.
Framhjá elfur ára streyma,
æfivegur dvín.
Má því enginn okkar gleyma
æskustöðvum sín.
Bindur luig við heimaranninn
heilög ættartaug.
Setur landið svip á manninn
sjerlífsþátta, gæfubaug.
Blómah jerað ! Góðra gæða
gafan haldi vörð.
Tvb1"'-rvn biminhæða
hlýtt á þína jrdrð.
Vaki manndóms megin-neisti
mitt í bygðarhring.
F.vlgi styrkur hollrar hreysti
hverjum Borgfirðing.
Kjartan Ólafsson.
Skrítla.
Á pingvallabrautinni.
— Það er þó makalaust, hvað
vegurinn er langur til Þingvalla.
— Já. En ef hann væri styttri,
þá væri hann heldur ekki til
Þingvalla.
\
Jónas á ræðupallinum.
Jónas: — Jeg er að tala fyrir
velferð niðja vorra.
Rödd áheyranda: — Já. en ef
þjer flýtið yður ekki meira, þá
verða það sjálfir niðjarnir, sem
fá að heyra. niðurlagið á ræðu
yðar.