Lesbók Morgunblaðsins - 19.09.1926, Blaðsíða 8
8
LESBÓK MOftGUNBLAÐSINS
19. sept.
Hjá Dybböl-vígi.
Þ. 18. f. m. fóru fundarmenn
þeiff sem voru á þingmannafund-
inum í Kaupmiiöfn til Suður-Jót'
lands. Yar haldin fjölmenn sam'
koma við hið fræga Dybböl-vígi.
Um 2000 manns voru þar saman
komin.
Þar voru margar ræður lialdn'
ar, er lutu mest að samúð og
sambandi Norðwlandaþjóðanna.
Fyrsti ræðumaður var H. P.
Hansen Suður'Jótinn nafntogaði,
er lengi var fulltrúi Suður'Jóía
í þýska þinginu. Mintist hann 4
sögu Suður-Jótlands, og þakkaði
samúð þá, er SuðurJótar hefðu
notið alstaða*v á Norðurlöndum,
þegar mál þeirra var til lykta
leitt eftir ófriðinn.
Því næst talaði sænskur þing-
maður, Lindskog að nafni, þá
Mowinkel fyrv. forsætisráðherra
Noffðmanna. Næstur talaði Jon
Þorláksson, forsætisráðherra. Hnje
ræða hans aðallega að úrslitum
sambandsmálsins 1918, og for*
dæmi því, er Danir gáfu í því efni.
Stauning var síðasti ræðumað-
ur. Talaði hann utn þann frið"
sem ríkti nú um öll Norðurlönd.
SKRÍTLUR.
DÁLÍTID ANNAD.
Húsbóndinn 4 von á erfingja
og bíður með óþreyju eftir að fá
að vita, hvort það verði drengur
eða stúlka.
Alt í einu kemur yfirsetukonan
inn til hans með eitthvað fyrir'
ferða»rmikið í fanginu.
— Nú, er það drengur? segir
hann. •
— Nei.
— Nú, það er þá stúlka!
— Nei, það er þvotturinn!
HJÁ MÁLARANUM.
— Af hverjum á nú þessi mynd
að vera?
— Hún er af vinkonu minni.
— Ja, rjett! En er hún það
þá enn þá?
EFTIR DANSLEIKINN.
Dóttirin: —• Þew voru ekki
færri en tíu, sem báðu mín á
dansleiknum í gærkvöldi.
Móðirin: — Nú hvað er að
tarna! Játaðist þú þá nokkrum
af þeim?
Dóttirin: — Já, fimrn af þeim.
SIGLINGAFRÆÐI.
Y
Frvl Ratan átti heima í sveit-
inni og hafði aldrei á sjó komið.
En nú var hún ífysrsta sinn kom'
in á siglingu með eimskipi. —
Hana langaði því til að fá að
vita skil á öllu, sem hún sá. Og
þegar hún eitt sinn rakst á skip-
stjórann á þilfarinu, vjek hún
sjer að honum og sagði:
— Fyrirgefið þjar fávisku mína>
herra skipsfrjóri! En hvernig far-
ið þje^r eiginlega að því að rata
hjer úti í hafi?
— Það er enginn galdur, svav
aði skipstjórinn. Það er kompás-
inn, sem hjálpar okkur til þess.
Því nálin í honum veit æfinlega
í norður.
Frú Ratan hugsaði sig ofur-
lítið um. En svo spurði hún aftur:
— Nú, en ef þjesr nú eigið að
sigla í suður, hvernig fer þá?
I
PÁSKAKVÆÐIÐ.
Skáldið: — Mjer er ómögulegt
að finna handritið að páskakvæð-
inu mínu. Krakkinn hefir þó lík-
lega ekki rifið það í sundu*r?
Frúin: — Það held jeg ekki.
Því hann kom ekki að lesa.
NafoHfárprentBiaiBja b.f. .