Lesbók Morgunblaðsins - 24.10.1926, Síða 1

LESBÓK
MORGUNBLAÐSINS.
Suunudagiuii 24. október 1926.
HUEÐlFi
Eftir Reinharö Prinz.
--- i-
^JIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIilllllllllllillllllllllllllillllllllilllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllilllillllllllllllllllllllllllllllllL^
Þau ár, sem lieinh. 1‘rirtz dvaldi
hjer á landi afladi hann sjer al-
mennra vinsœlda um land alt.
Ast hans og virðing fgnr landi
voru og j>jóð var svo einlœg að
fádœmum sœtir. — Hið glögga
gestsauga hans sá betur en maður
á að venjast ýmsa kosti lands og
þjóðar, en hann sá lilca galla nú-
tíðarinnar hjer i óvenjnlega skýru
Ijósi. — Áður en hann fór af
landi butt, bað hann Morgunbl.
að flytja kveðju þá er hjer birtist.
V'' v| '-„K
nlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllF.
Kveðjustund er hátíðarstund-
Mig tekur mjog sárt, að þurta
að skilja við ísland, sem hefir
verið fóstra mín um þriggja ára
skfið.
Allir spyrja mig: „Hlakkar þú
ekki til að koma heini — eftir
svona langan tíma?“ „Jú, jeg
hlakka víst til að koina heim“ —
og í liuga mínum leita jeg til
viua minna heima, til garðsins á
bak við foreldrahúsið, garðsins
með blómum og aldintrjám, og
jeg i'iun til þess live hið erfiða.
en lifsþrungna og vongóða ástand
í föðurlandi niínu kallar alla sonu
þess, með öflugu seiðmagni, hvern
á sinn stað.
Jú, jeg hlakka mikið til að
koma heim — eftir þessa lang-
varaudi „útilegu“, eins og marg'
ir hafa knllað það, þó jeg sjálftir
geti ekki annað en brosað að
því. Um leið og jeg svara því,
finst mjer einhvern hlýjan straum,
sem kémur úr annari átt, leggja
um mig allan; það er straumur
endurminniuganna, sem rennur úr
ótœmanlegum lindum þriggja í,
landsára. Hann rennur um fagrar
sveitir og um liina voldugu feg-
urð öræfanna. Fannhvítir jökl'
ar, svört og dimmblá fjöll, eggj'
óttir hryggir og blíðar skógai"
lilíðar speglast í bylgjum þessarar
elfu- Yfir lienni hvelfist liimirni,
sem felur í fangi sjer ósegjanlega
fegurð allra ljósbrigða og lita.
Niður þessa straums er hin hreitia
ináttuga tunga þessarar þjóðar
og í fossum ltans hljóma söngvar,
sem eru fæddir af fjöri og aett-
jarðarást og af öllum leyndar-
dómum hinnar íslensku náttúru.
Hver endurminning rekur aðra.
Jeg verð aftur að taka í hömí'
iim á mörgum, mörgum uiönnuin
til )iess að þakka fyrir gestrisni,
fyrir lijálpsemi og góðvild, fyrir
skemtun og ástúð. Jeg verð aftur
að strjúka faxið á fallegu, fjör'
tigtt hestunum sem hafa keut mjer
„að drekka hvern gleðinnar
dropa í grunn“, sem hafa veitt
mjer marga óglevmanlega ánægju-
stund.
hakklæti skipar öndvegi í sálu
minni á þessari kveðjustund. En
hlýtt, ósjálfrátt þakklæti er bcrg-
mál alls [>ess góða, sem hcfir
seitlað inn í okkar instu hjarta-
rætur. Fkki komum við orðum
að þessum dýpstu tilfinningum
vorum, og það, sem við geruni í
þakklætisskyni, er ekki nema ör'
lítið brot af því, sem við vildum
geta látið í ljós.
I’að er ekki lítilræði, sem lífið
hefir gefið mjer á þessum Islands'
árum. Það er heill, nýr heimur,
auðugur og sjerkennilegur, sem
jeg hefi kynst. Það er fögur og
svipmikil tunga, sem geymir furð-
anlegan auð af hugsjónum og
verkum skálda. Það er uáttúra,
sem er svo stórfeld og svo dýr
leg, svo grimm og svo töfrandi
fíngerð og fríð, að þehn, sem
Jiekkir vald liennar og mátt virð'
isl Iiúii rísa eins og drotning yfir
hafið og nágrannalöndiii. Mjer
hefir lánast að afla mjor þekk'
iugar á kostum og kjiirum heillar
þjóðar, á tilfinningum hennar,
erfiðleikiun og vomiin. Og ósjálf*
rátt er jeg orðinn vinur hennar,
sem ekki getur annað en borið
l'yrir brjósti öll örlög hennar. Nú,