Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1927, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
413
Austursiræti klukkan jiálægt ell-
efu. Þá var þar urraull af fólki.
Hann vár eitthvað svo undar-
legur eftir alt göngulagið, ein-
raana. Hann var blátt áfrara
raannfælinn. Hvað var þetta? —
Hvað gengur á? Hvað er að mjer?
liugsaði Hákon, og ætlaði að
raanna sig upp og heilsa nú kump-
ánlega næsta rnanni, 'er hann
raætti og þekti.
Og viti raenn. Mætir liann
í þeim svifum Jófríði og Bjarna.
Nú var tækifæri að rjúfa einver-
una.
Nei — það var þá óvart annað
uppi á teningnum. Jófríður ljest
ekki sjá hann, og Bjarni þá ekki
lreldur.
Nú, þetta eru þakkirnar fyrir í
gærkvöldi. Þau hugsa um sig
þessi. Gremja flaug í hug Há-
konar. Og hann sneri sjer snúðugt
út úr þvögunni.
Hann var á vestur leið. Hann
hjelt áfram. Gekk Vesturgötuna
og síðan niður að sjó. Hann gekk
Grandagarðinn og út í Orfirisey.
Þar ieið lionum betur — þar
var loftið hreinna og tærara. Þár
staðnæmdist Hákon.
Hann settist á spítukubb í flæð-
armálinu og horfði út á sjóinn.
Níi komst hann ekki lengra þessa
leið. Nvi þurfti hann að snúa við.
En að baki fann hann iðandi
ösina á götunum heyrði spreng-
inga hvellina — bæjarniðinn.
Þarna sat Hákon. Hann var að
ná fótfestu, í huganum. Hann
rendi augunum yfir hið tilgangs-
lausa flökt sitt guðslangan dag-
inn.
En livemig voru hinir dagarnir
— árin, já, árin öll, sem hann
hafði eytt síðan hann fór að
heiman.
Hann var 27 ára? Á hvaða leið
var hann? Hvað ætlaði hann og
hvað vildi hann? Svör við slík-
um spurningum höfðu altaf verið
auðfundin. Hann liafði leitað gleð-
innar. Eða var ekki svo?
Hvernig var í gærkvöldi, og
hvernig kvöldið þar áður < g
hvemig í fvrra og hitteðfyrra? —
Vann hann ekki og stritaði til
þess, að geta skemt sjer á milli.
Hafði háhn ekki ótal, ótal sinn-
um náð því takmarki?
Ætli ekki það.
Honum varð litið á sjálfan sig,
þar sem hann sat á spítukubbmun,
í flæðarmálinu úti í Orfirisey á
gamlárskvöld — aleinn.
Hann eins og horfði á sjálfan
súg sitjandi þarna.
Er nú þarna þetta ,jeg“, sem
liefi unnið og skemt mjer, unnið
til að skemta mjer, unnið fyrir
injer, unnið fyrir mig í öll þessi
ár. Þarna er þá þetta blessað
„jeg.“ Og líður þessu betur nú,
eftir alt saman? Hver er árang-
urinn ?
Og livað er þetta alt saman?
Hold og blóð eða kjöt og bein,
sem skröltir hjer einmana úti í
Örfirisey?
Tilgangslaust líf.
Eða hvað á að gera með þessa
vöðva, taugar, bein og innýfn?
Rannsaka? Er þetta eitthvert til-
raunadýr tilverunnar?
Og honum flaug ált í einu í hug,
að gefa læknadeild Háskólans alt
saman, svo allir þessir ótal mörgu
og „skaðræðis“ stúdentar fengu
nú einu sinni almennilega heil-
brigðan skrokk til að krukka í,
fletta í sundur lið fyrir lið —
taug fyrir taug. Þá var þetta alt
saman til einhvers.
Honum flaug í hug, þegar
stúdent einhver hjeldi á hjartanu
í lófa sínum. Hann fór áð hugsa
um hvað það var stórt. Ógn og
skelfing steig honum til höfuðs.
Honum dimdi fvrir augum.
Hann heyrði dynki utan af
■dónum.
Hana nú. Koma þeir nú af
Alcranesinu með fisk á sjálft gaml-
árskvöld? Aldrei er friður. —
Hvergi friður.
Hákon frá Stapa fann til þreytu.
Hann sá í huganum rúmið sitt í
herbergi uppi í Holtum. Það stóð
þar eins og griðastaður í eyði-
mörk. tlann hraðaði gön^u.nni
heiin Grandagarðinn. Hann gekk
hratt en hljóðlega eftir fámenn-
um götum. Hann vildi engan hitta,
engan sem hann þekti. Hann gekk
eins og unglingur um fermingu á
leið á stefnumót.
Hann komst klaklaust heim.
Og Jiegar heim kom var á borð-
inu hans ofurlítill böggull. Það
var hvorki mikið nje merkilegt,
sem í honum var. Það var livorki
meira nje minna en þrennir mó-
rendir ullarsokkar, sem homun
höfðu verið sendir heirnan að og
höfðu átt að líomast til hans fyr-
ir jólin.
Þrennir ínórend.ir ullarsokkar.
Ef Hákon liefði verið eins og
hann átti að sjer, mundi hann
aldrei hafa horft lengi á þessa
stndingu.
En nú í þessum svifura skyldi
hann boðskap ullarsokkanna.
Mikil ógrynni af hamingjuósk-
um hafa send verið úr íslenskum
sveitum í ullarsokkalíki.
Hákon skoðaði sokkana í rjettu
ljósi, sem jólakveðju frá þeim
þarna heima, frá foreldrum sín-
um, Gunnari bónda og Hólmfríði
— og ef til vill frá Fríðu.
Það lá við að hinum 27 ára
gamla karlmanni vöknaði um
augun.
Hvað var þetta annars? Hann
skammaðist sin. Hapu var þó eklci
alt í einu orðinn að einhverjum
gráthvolp?
En það var rjett eins og hann,
eftir margra ára fjarveru væri
alt í einu í huganum kominn lieim.
Óróinn var horfinn iir huga lians.
Hann settist niður, þvoði sjer um
fæturna og lclæddi sig vandlega
í eina soklcana. Síðan lagðist
hann fyrir, eins og langlúinn
ferðamaður og sofnaði vœrt.
Ilann dreymdi heim að Arnar-
stapa. Hann dreymdi bjarfan sum-
armorgun. Honum þótti, sem hann
gæti gengið í loftinu og han.x
kæmi á fljúgandi ferð ueðan engj-
arnar. Þröstur kvakaði í birki-
kjarrinu uppi í hlíðinni. Bærinn
var baðaður í sólskini. Ilann sá
alt greinilega; fiðrildin í túninu
sá hann.
Hann gelck lieim túngötuna.
Alt í einu varð honum hverft
við. Hann sá sinustrá innan um
túngresið. Mannlaus bær. Yfir-
gefin jörð; flaug lionum í hug.
Hann gelck heim á hlaðið. —
Bærinn var opinn. Ilann gekk inn,
en sá enga lifandi manneskju,
inn í stofu, skála, eldhús, búr fór
hann. Alt kyrt og hljótt.
Síðan gekk hann í baðstofu.