Lesbók Morgunblaðsins - 13.05.1928, Blaðsíða 7

151
LtlSBÓK MOllGUNliLABSlNS
* Nobile er nú ltominn til SvalbarSa, oy: fer innan skamms rannsóknarferSir sínar norSur í
ísliaf. Hefir hann í hyggju aS fara þrjár ferSir norSur í heimskautsísinn 'og eru leiSir ]>ær, sem
hann ætlar aS fljúga, markaSar lijer á kortinu meS svörtum strykum. Á myndinni sjest Nobili í ká-
etudyrunum sínum á loftfárinu „ltalía“. Er myndin tekin þegar hann kom til Stolp.
Monsieur de Chaumoix vildi
ekki lieyra slíkt. Það ætti svo sein
að virSast, að miljónirnar hans,
dýraveiðarnar og veislurnar, sem
hann efndi til og annálaðar voru
fyrir rausn lians, gæfu honum
ástæðu til að vænta góðvildar af
stórmenni Parísar og höfðingjun-
um í þeim tveim fylkjum, þar sem
liinar geysistóru jarðeignir hans
lágu; því aS allir voru þeir stöö-
ugir gestir hans. Var það ekki eins
og að leita guðlasts í guðspjöllun-
um að væna þá um yfirdrepskap,
sem tárfella út af sorgum náung-
ans:’ Og hver ætti að vera próf-
steinn vináttunnar, ef það er ekki
sorgin ?
— Það skal jeg segja yður undir
eins. Prófsteinarnir eru tveir:
næmur sjúkdómur og peninga-
vandræði. Ef þjer getið nefnt mjer
t. d. holdsveikan sjúkling, sem
hafi verið heimsóttur og stundaður
af öðrum en þeim, er með hjúkr-
un höfðu að sýsla; ef þjer getið
nefnt mjer einhvern, sem hefir
glatað aleigu sinui, á enga von
eftir, mist hefi!r kjarkinn í lífsbar-
áttunni, en hittir svo fyrir mann,
sem lánar honum góðfúslega íje
til að rjetta við, ja, þá skal jeg
undirskrifa það með yður, að til
sjeu vinir.
Monsieur de Chaumoix ákvað að
gera tilraun með annan prófstein
vináttunnar; ]jó að hann væri
sextugur að aldti, var hann síung-
ur í anda, unni draumum, eu Jiráði
og sannleikann og horfði ekki í
ueitt til að nálgast hann.
Einn ömurlegan dag í febrúar-
mánuði settist hann við gamla
skrifborðið sitt og tók að semja
lísta yfir þá, sem hann kallaði með
sjálfum sjer „boðna í vinagildið.“
Brátt hafði liann lokið við að
liripa niður 300 nöfn, sem fyltu út
tvær stórar arkir, einkendar með
skjaldarmerki ættarinnar. Þá las
hann þau yfir, eitt og eitt, og
reyndi sem hlutlaus dómari að yf-
irvega allar ástæður, hvort sem
væru með eða móti því, að þessi
þrjú hundruð gætu talist sannir
vinir. Er hann hafði lokið þeirri
yfirvegun, bætti hann við tuttugu
og sex.
Vissulega fann hann til nokkurs
kvíða um leið og hann skrifaði
sum nöfnin. Höndin skalf, liún gat
uaumast valdið pennanum. Bara
að ]>essi komi nú! hugsaði haun
með sjer; eða sje ekki lieima! Og
326 sinnum skrifaði hann svohljóð-
andi brjef:
„Góði vin (eða: góða vlnkona)!
Spánska kvefpestin (elcki þorði
hann að gera sjer upp hættulegri
veiki en það) hefir lostið mig og
jeg hefi mikinn hita. Þar sem eng-
inn er hjer til að veita mjer að-
hlynningu, utan herbergisþjónninn,
og jeg get ekki vænst lijúkrunar-
konu fyr en eftir þrjá daga — á
þessum farsóttatímum eru þær all-
ar uppteknar, — þá finst mjer
eins og jeg sje skipbrotsmaður á
cyðiey. Vilduð þjer ckki rjetta
mjer bjargandi hönd? Jeg vænti
þess fastlega, góði vin (eða: góða
vinkona), að þjer komið og hug-
hreystið mig með návist yðar, þótt
ekki sje nema nokkur augnablik.
■leg vonast eftir yður í kvöld milli
kl. 7 og hálf átta. Þjer komið, er
ekki svo?
Þetta sama kvöld, klæddist
Monsieur de Chaumoix hátíðabún-
ingi og beið gesta sinna. Hann
liafði látið slá upp löngu, skeifu-
laga borði, skreyta það með blóm-
sveigum og fágætum ahlinum og
raða á ]>að 326 diskum. A hvcrj-
um diski var askja, sem hafði að
geyina dýrindis grip, valinn við
hæfi livers eins boðsgestanna, og
liver gripur hafði þcssn ále.trun:
til minningar um vinagildið 28.
febrúar 1927.
Monsieur de Chaumoix beið og
beið.
Þegar klukkan var tvær mínút-
ur yfir sjö, færði lierbergisþjónn-
iiin lionum á silfurbakka brjef með
snótru, dáufbláu umslági. Það var
frá A. .. Húu afsakaði að geta
ekki komið. Hún kvaðst vera boðin
til kvöidverðar hjá skyldfólki úti á