Lesbók Morgunblaðsins - 30.09.1928, Side 3

LESBÓK MORGMJNBLAÐSINS
307
Ströndin er hæðótt, og þar sem
áðnr voru blómleg þorp er nú alt
í eyði, engin þorp og engar varir.
Eyðimörkin hefir sviðið sig á-
fram alveg fram á vatnsbakkann.
Hópur af Bedúínum í rifnum fata-
görmum, þyrpist utan um okkur
þegar við vöðum í land. Þeir hafa
s.ieð bátinn úti á vatninu.
Fn hvað alt er hjer autt og
ömurlegt! ekkert er eftir af fornri
frægð nema fáeinar rústir. Það er
sama sagan hjer eins og annarstað-
ai í Palestínu og Litlu-Asíu: Áður
bæir stórir og blómleg menning,
nú ekki annað en auðn og tóm. Er
það hugsanlegt, að hjeðan, úr þess-
ari dauðu eyðimörk sje komin sú
trú, sem borið liefir æðstu menn-
ing jarðarinnar? Eru þessir ræf-
ilslegu flækingar afkomendur
]ieirra manna, sem fyrstir hópuðu
sig um Jesú og mynduðu fyrsta
kristna söfnuðinn?
Já, reyndar. Hjer rjett fyrir
austan hafa menn fundið rústirnar
af bænum Kapernaum. Og meðal
þeirra eru leifar sem frægar eru
orðnar, af samkunduhúsi frá tím-
um biblíunnar. Hafa þær nú verið
grafnar upp og endurreistar að
nokkru leyti. Við látum því gæta
bátsins og göngum austur með
vatninu. Sólin bakar okkur og er
ekki lengi að þurka á okkur fötin
eftir sjóvolkið.
Eftir skamma hríð erum við'
komnir til Kapernaum, og hverf-
um nú 2000 ár aftur í tímann.
Hjer sat þá Matteus (Leví) fyrir
framan tollbúðina þegar Jesús
gekk framhjá. Hjer var það, sem
hann, stóð upp og fylgdi honum.
Hjer bjó Jesús sjálfur og hjer
var hús Pjeturs og Andreasar.
Hjer er samkundan sem Jesús
gekk inn í og kendi. Líklega hefir
samkunduhúsinu verið eitthvað
breytt síðan, en það finnast enn
ótvíræðar leifar af því eins og það
var á dögum Jesú.
Hjer, á þessum breiðu stein-
tröppum fyrir framan samkundu-
húsið hefir Jesús sjálfur gengið
oft og mörgum sinnum. Enn þá
sjást vel steinbekkirnir, þar sem
lærisveinarnir hafa setið og hlýtt
á rödd hans, þegar hann las og
skýrði ritningarnar, sem hann var
svo kunnugur, þó að hann væri
leikmaður. Hjer í þessu guðshúsi
notaði hann rjett þann, sem hver
maður, þótt hann væri leikmað-
ur, hafði til þess að skýra ritn-
inguna og „sýna þeim föðurinn."
Hjer stóð hann upp og talaði þau
urð, sem síðan hafa hljómað um
allan heim. Hjer hlýddu þeir á
og „undruðust, því að hann talaði
eins og sá sem vald hefir, en ekki
eins og fræðimennirnir." Og hjer
gutu þeir til hans illvilja- og öf-
undaraugum, Farísearnir og fræði-
mennirnir.Hann sem var ekki ann-
að en óbreyttur alþýðumaður, én
bauð' þó gömlum siðum og reglum
byrginn og kastaði rýrð á álit
leiðtoganna.
„En er kvöld var komið og sól
var sest, færðu þeir til hans alla
þá, er sjúkir voru og þjáðir af ill-
um öndum, og allur bærinn var
saman kominn við dyrnar. Og
hann læknaði marga þá, er veikir
voru af ýmsum sjúkdómum og rak
út marga illa anda.“
Jeg litast um; hjer var það, í
fiskiinannakofa Símonar Pjeturs
og Andreasar, við vatnið. Hjer
segir sagan að hann hafi staðið.
Sólin er líka nú að setjast. Aust-
urfjöllin glóa rauð í kvöldskininu.
Oldurnar úti á vatninu falda líka
rauðu. Sjómennirnir, sem bíða við'
bátinn okkar eru farnir að kalla.
Þeir vilja fara að komast heim.
Við það er ekki komandi. Hjer er
nóg að gera og nóg að hugsa, taka
myndir, mæla, rannsaka og skoða
þessa gömlu steina, láta hugann
fijúga til þeirra fornu tíma, er
sendiboði Guðs gekk um kring á
þessum stað.
Nú kemur eldri sjómaðurinn
hlaupandi. „Herra, við verðum að
fara af stað! Hjer er ekki hægt að
vera í nótt, og sjá, iiti á vatninu
rísa öldurnar hærra og hærra.“
Við' göngum ofan að bátnum og
berum ráð okkar saman. Ameríku-
maðurinn er kominn út í bátinn.
„Mjer er ekki um þessa lituðu ná-
unga,“ segir hann og bendir á sjó-
mennina og Bedúínana. „Það er
betra fyrir okkur að komast heim
áður en dimmir alveg. En við verð-
um að fara með vesturströndinni
í varinu, en ekki út á vatnið.“
Jeg þýði orð hans á arabísku
eins vel og jeg get. En stýri-
maðurinn hristir höfuðið. Hann
vill ekki hætta sjer inn í skerin
og stórgrýtið við' ströndina. Hann
vill fara beina ieið, eins og hann
er vanur. Jeg sje það líka, að
hann getur náð beinni stefnu á
Tíberías með því að beita upp í
vindinn eins mikið og frekast er
unt. Og svo er lagt af stað. En
Ameríkumaðurinn er bálreiður. —
Hann þrífur í öxlina á stýrimann-
inum: „Do’nt, leave the Coast“,
farðu ekki frá landinu, og hann
ætlar að rífa af honum stýrið.
Jeg reyni að stilla hann og segi
honum, að það sje best að láta sjó-
mennina ráða. Þeir þekki þetta alt
best. Ekki geti þá langað til þess
að farast hjer með okkur. Það er
ekkert við þessu að gera. Nothing
ean be done.
Svo leið góð stund, og mælti
enginn orð frá vörum. Sjómenn-
irnir áttu að fara i brúðkanps-
veislu um kvöldi^ svo að ekki var
furða þó að þá langaði að komast
áfram. En hvikan var mikil og
veðrið hart. Yngri maðurinn eys í
ákafa, en sá eldri situr steinþegj-
andi að öðru leyti en því, að hann
lyftir augum til himins og hrópar
á Allah í hvert sinn, sem alda
gengur yfir bátinn. Nokkrar vind-
hviður -eru svo skarpar, að engu
er líkara en bátskrílið farist, og
þá klæðir Ameríkumaðurinn sig úr
öllu nema nærfötum og er viðbú-
inn að hlaupa fyrir borð. „I can
swim half a mile“ (jeg get synt
hálfa mílu) hrópar hann til mín.
Jeg er nú ekki meiri sjóhetja en
aðrir Danir. En á hinn bóginn er
jeg, eins og flestir Danir, ekki al-
veg óvanur að fara með smábát, í
ýmsu veðri. Jeg geri allar sakir
upp í skyndi. Ef kollan skyldi
velta á hvolf þá fara steinamir úr
henni. Hún morrar þá í miðju kafi
og getur vel haldið okkur uppi,
og svo ber vindurinn okkur yfir
vatnið.Viðlendum þá á austurbaklc-
anum. Þar sjáum við að Bedúínar
eru búnir að kveikja bál fyrir
nóttina. Jeg læt mjer nægja að
fara úr treyjunni og sting pen-
ingaveski og dagbók í vasa innan