Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1928, Qupperneq 4

396
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
stór kippa, sem allir fjelagarnir jólasiðum dauðum. Þar sem áður
töluðu um. Að vísu voru kringl- var dansað dátt, eru nú haldnir
urnar þá orðnar svo harðar, að trúboðsfundir og uppboð á gjöf-
menn áttu á hættu að brjóta um handa heiþingjunum á Mada-
tennurnar á því að bíta í þa*r, gaskar. Þar eru nú sungnir and-
en hvað gerði það til, ef maður legir söngvar í staðinn fvrir fjör-
liai'ði safíiað fleiri kringlum ‘held- ugar 'vísiu1. En æskulýðurinn nær
ur en pilturinn á næsta bæf' þar saman líka, og á kvöldin, þeg-
En brátt kom annar svipur á ar þau fylgjast að, tvö og tvö, þá
jólin heima í mínú hjeraði fvrir þá getur það tevgst í timann, að, þan
fiitloi-ðnu. Trúlíræsni og bindindi komist lieim.
gengu af lrinum gömlu og fjörugu . : ‘
- - - : ■ ■ -" ■ • . : . ■---. .T-- ■ ~-j. walp
Jólakvöld Marteins.
Eftir Johs. V. Jensen.
á því. Ógiftu piltarnir slógu sjer
brátt samán og hófu sex eða sjö
dága drykkju og dufl. Á næturn-
dr heyrði rnaður hávaðann í þeim
úti á vegunum, stundum lenti í
áflogum og fyrir kom það, að
'frtenn særðust. Jeg man eftir því,
- ao þégar jeg vaknaði einn morg-
un, þá lá maðúr við mann á stofu-
gólffrtu. Þeir liöfðu orðið þreyttir
á‘ hláupunum og lögðu sig hjer til
hVíldár. Höfðu þeir yfir sjer loð-
’feldi ög hrútu svo hátt, að undir
tók í öllu húsinu. Þeir lágu hlið
við hlið óg komu öll stígvjelin
fiám úndan feldunum.
' Þáð var góður siður hjá stúlk-
úúl á þéim árum, að þær vöktu
láhgt fram á nætur fyrir jólin,
brugðu sokkabönd og axlabönd,
þrjónuðu vetlinga með rauðum,
bláttm og gulum rósum; þetta
vofú gjafir handa þiltunum, sem
þéim leitst best á. Það kom fyrir
áð þeir nældu gjöfina utan á
frevju sína og gengu með hana
þánnig til jólaloka og gortuðu af
henni. En spyrðí maður einhvern
þéirra áð því, frá hverjum gjöfin
væri, svaraði hann • —- Það kem-
uf þjer ekki við!
Auðvitað höfðu stúlkúrnar ekki
tíma tíl að búa til slíkar gjafir
handa öllum þeim, sem þær vildu
gleðjá, en í þess stað úthlutuðu
þær nokkurs konar heíðursmerkj-
um. Vöru það stórir skúfar úr mis-
litu ullargarni. Það var nú ekki
léiðinlegt að fá slíka gjöf, sjer-
stakléga éf þau stóðu afsíðis tvö
ein og hún festi vinargjöfina í
hnepslu háns. Sá, sem gekk í aug-
un á stúlkunum, fjekk oft svo
marga slíka skúfa, að brjóstið var
alþakið.
Metnáður okkar drengjanna fór
í aðra átt heldur en þeirra, sem
fullórðnir Voru. Við lögðum alt
kapp á það að safna hagldabrauði.
Færum við í heimsókn til nágrann-
anna, máttum við ekki „fara með
jólin úr bænum“, við urðum að
raóttaka gjöf og það var jafnan
kringla. Enginn jarðneskur mátt-
ur hefði getað knúð okkur til að
eta þær þá þegar; néi, þær vorn
þrúddar upp á band og hengdar
upp í loft, og eftir því sem leið
á jólin, eftir því fjölgaði kringl-
unum. Og á þrettánda var komin
Það var farið að dimma í bæn-
um hans Ingvars Hansens og þó
var klukkan ekki nema rúmlega
fjögur. Vinnukona var að sækja
vatn og liafði vafið ullartrefli um
höfuð sjer.
Húsmenskumaður kom út úr
þreskihlöðunni og tíndi fisin af
ermum sjer. Síðan smeygði hann
sjer í treyjuna og gekk svo þvert
yfir húsagarðinn og heim að bæn-
um„
-— Þú gætír hjálpað mjer til að
sækja vatn, Marteinn, mælti vinnu-
kona og gægðist undan skýlunni.
— Það gæti jeg sjálfsagt, mælti
Marteinn og brosti að gamninu.
Hann geklt inn í bæjardyr, stapp-
aði snjó og ryk af trjeskóm sínum
og opnaði svo stofuhurðina.
Þar var vellandi hiti inni og
það mátti finna á andrúmsloftinu,
að þar bjó efnafólk; þar hafði
ætíð verjð borðaður góður matur
árum saman. Húsfreyja stóð við
borð og hrærði kleinudeig.
— Marteinn er kominn, kallaði
hún inn í svefnherbergið. Ingvar
Hansen kom þar út. Hann var
snöggklæddur og með stóra sefskó
á fótum.
— Hvað viltu, Marteinn? spurði
hann og settist geispándi við
borðsendann. Jú, Marteinn hafði
lokið dagsverlti sínu — svo og svo
mörg knippi hafði hann þreskt.
En honum hafði dottið í hug
að ....
Tngvar Hansen reykti pípu sína
og beið þess, að' hann bæri upp
erindið.
Martein langaði til þess að biðja
um það, sem hann aici inni fyrir
vinnu sína.
— Við erum vanir að jafna
reikningana vikúlega, mælti Ing-
var Hansen.
O-já, þeir gerðu það; það var
alveg satt. O-já ....
— En það er ekkert því til fyr-
irstöðu, að þú fáir kaup fyrir
þessa fjóra daga, mælti Ingvar og
gekk inn í svefnherbergið. Það
heju-ðist smella í skrá þar ini. i.
— Já, jeg ætlaði að skreppa í
kaupstaðinn, mælti Marteinn og
var eins og fargi væri ljett af
honum. — —* Eftir meðulum.
Ingvar l<om og taldi peninga
á borðið. íi
— Þarna, gerðu svo vel, sagði
hann. Það vantar einn eyri; jeg
hefi ekki nema cvieyrmg ; geturðu
skift honum® :
Það gat Marteinn ekki; hann
þagði og tók við peningunum.
— Geturðu eltki skift honum ?
Jæja, þá verðurou að eiga einn
evri hjá mjer.
— O-o, það stendur nú svo sem
á sama, sagði Marteinn og hló.
— Jeg ætla ekki að hafa fje af
þjer, mælti Ingvar nokkuð stutt-
ur í spuna og fleygði tvíeyringn-
um til hans. t>a get jeg ems átt
einn eyri hjá þjer,