Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1928, Side 16

408
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
drengilegra að launa ilt með góðu
... .láta Bjarna sjá áð hann metti
meira að reyna bjarga lífi hans og
leggja sjálfan sig í hættu, heldur
en erfa við hann fáein hrópyrði,
sem kastað var fram í ölæði?
Og svo voru þær mæðgur á hinu
leitinu. Hann gat ímyndað sjer
hvernig þeim mundi innanbrjósts
við sjúkrabeð Bjarna og geta ekk-
ert hjálpað. Þær áttu þó skilið, að
hann lægi ekki á liði sínu, ef hann
gat eitthvað gert. Og þetta gat
hann kannske: náð læknisfundi,
fengið þar meðul og ráðleggingar,
sem yrðu til þess að glæða vonir
þeirra mæðgna um bata fyrir
Bjarna. Að vísu gat það verið um
seinan. En hvernig sem uin þá
tilraun færi, hafði hann þó gert
það sem í hans valdi stóð.
Þegar að Dalsá kom, sá Ounnar
ao hún var alt annað en árennileg.
Að vísu hafði hún dálítið sjatnað
um nóttina, þó var hún enn lang-
samlega óreið á öllum vöðum.
Gunnar steig af baki og teymdi
Slöngvir við hlið sjer meðfram
ánni, á meðan hann var að svip-
ast eftir sæmilegri landtöku hinu-
megin. Með allri ánni var breið'
jakahrönn og enn bárust jakar á
strjálingi niður ána, sem gjalda
varð varhuga við. Gunnar teymdi
Slöngvir yfir jakahrönnina og að
ánni. Hún var þar í breiðara lagi,
straumurinn jafnari, og ekki mjög
djúpt að sjá við skörina hinu-
megin.
Gunnar losaði keðjuna, herti
betur á gjörðinni og vatt sjer í
söðulinn. Slöngvir saup hregg og
stiklaði niður af skörinni. Þar var
vatnið í hnje. En- það dýpkaði óð-
ar. Slöngvir óð gætilega, en þó
hiklaust, skaut til eyrunum og
horfði djarflega yfir um. — Eftir
fáeinar hestslengdir fann hann
engan botn með framfótunum og
um leið frísaði hann hraustlega,
hóf sig upp að framan og fléygði
sjer út í strenginn. Hann greip
sundið hraustlega, lagðist ofurlítið
upp í strauminn, strokaði sig á-
fram með jöfnum og sterkum tök-
um. Það skifti ekki mörgum tog-
um að þeir náðu landi heilu og
höldnu. Slöngvir hóf sig ljettilega
upp á skörina, þó var vatnið þar
í kvið.
Gunnar snaraðist af baki, klapp-
aði Slöngvi, sem kumraði vinalega
við atlotin. Gunnar festi keðjuna
og steig svo á bak. Það dundi í
freðnum klakanum og glamraði í
grjótinu á eyrunum, þar sem
Slöngvir þaut áfram. Báðir hrestu
þeir sig á sprettinum og nutu
líðandi stundar. Og Gunnar
gleymdi kuldanum og hafði lítið
veður af því, að fötin frusu að hon
um. Hann fann eklti annað en að
Slöngvir dró ekki af sjer, sparaði
ekki neina af bestu og snjöllustu
kostunum, sem hann átti....það
var nautn að finna tilþrifin, ýmist
á þanstökki, eða liann greip
skeiðið kostaríkt og þróttmikið.
Það tók heldur ekki langan tíma
að ná heim að læknissetrinu.
Gunnar náði fljótt fundi læknis-
ins og sagði honum erindi sitt.
„Og svo langar mig að hafa hrað-
an á.. . .vildi ná í björtu að ánni,“
sagði Gunnar að endingu.
„En þjer komið þó inn á meðan,
jeg tek til meðulin og hafið fata-
skifti, og sjeð verður eitthvað fyr-
ir þörfum Slöngvis líka,“ sagði
læknirinn og bað vinnumann sinn
að hirða klárinn og stinga honum
inn til reiðhestanna á meðan.
Gunnari þótti óþarft að hafa
fataskifti.
„En það er eftir læknisráði,
Gunnar minn,“ sagði læknirinn
brosandi. „Það er svalt að sund-
ríða hana Dalsá og ríða langa
leið í öðrum eins gaddi og núna.
Og leggist þjer í lungnabólgu
þegar heim kemur, veit jeg ekki
hver ætti að verða til handan yfir
á að sundríða hana til þess að
vitja mín.“
Biðin varð ekki löng. Og Gunn-
ari hitnaði vel við fataskiftin og
sjóðheitt kaffið, er læknirinn helti
einhverju út í, sem hann sagði að
væri bæði holt og hjartastyrkj-
andi. Þegar þeir kvöddust, stakk
læknirinn að Gunnari glasi, sem
hann sagði að hann skyldi hressa
sig á, þegar hann kæmi upp úr
Dalsá; það mundi taka úr honum
raesta hrollinn.
Gunnar reið ljettan til baka og
sóttist vel. Þegar hann átti dálítið
eftir til árinnar, steig hann af
baki og hresti Slöngvi á deiginu,
sem enn var óhreyft. Spölinn niður
ao ánni hljóp hann við fót og
teymdi klárinn. Það var að byrja
að bregða þegar þeir komu að
ánni; vegna gaddsins var nú
talsvert krapafar í henni og gerði
það hana ekki árennilegri en um
morguninn.
Þó var ekkert hik á Slöngvi,
þcgar honum var beitt fram af skör
inni. Aðeins frísaði hann tíðara,
en um morguninn og drap grönum
öðru hvoru í vatnið á meðan hann
óð og kendi botns. Svo greip hann
sundið, engu þróttminna en áður,
klauf strauminn krapaðann og
þungan, djarflega og ákveðinn, en
rymstrokan stóð eins og reykur
fram úr nösum hans við hvert
átak, sem hann gerði. Báðir fundu
vel, maður og hestur, að ekki
mátti mikið út af bera, til þess að
tvísýnt yrði um landtökuna. Þess
vegna varð gleði beggja yfir unn-
um sigri, dýpri og einlægri, þegar
Slöngvir hjó niðri með framfót-
unum og óð til lands, enda kumr-
aði hann feginslega þegar Gunnar
vatt sjer af baki á skörinni og