Lesbók Morgunblaðsins - 06.01.1929, Qupperneq 4

4
LESBÓK MOBOtJNBLAÐSINS
skýringarnar og hún inundihlaupa
upp um hálsinn á honum, eins og
þegar þau voru trúlofuð og hann
gaf henni eitthvað, og öll börnin
mundu safnast í kring um þau
og kalla: pabbi, hvað er það óg
mainma og pabbi og svo og svo..
Jón gainli varð klökkur við til-
hugsunina um alla þessa sælu, er
biði hans. Hann gat varla hugsað
meir — gekk eins og í leiðslu og
tók að raula eitthvað, sem ekki
var neitt lag. Þannig gekk hann
gegn um bæinn.
SnÖg'glega hrökk Jón upp úr
draumum sínum, við að tekið var
í jakkalafið hans, heldur óþyrmi-
lega. Hann leit við og sá nú, að
hópur af börnum var í kring um
hann, er æptu að honum og grettu
sig.
Hann varð alveg' steinhissa. —
Hvað kom til þessa? Hvað var að
honum? Hvað hafði hann gert?
Oat l>að verið að —* að eitthvað
sæist á honum?
Hann greikkaði sporið, en börn-
in þvældust fyrir lionum. Hann
sá fólk staðnæmast og horfa á
sig og glotta.
Grannur unglingur, með sjgar-
ettu í munnvikinu, vjek sjer að
honum og sagði honum að fará
heim að hátta hið bráðasta.
Þetta hlaut að vera krökkunum
að kenná. Hann gat ekki gengið
áfram með þessu lagi.
Jón staðnæmdist: — Hvað er að
ykkur börnin góð ? spurði hann
fólega.
— Hanii er fullur, hann er íull-
ur! hrópuðu nokkur þeirra : Hí—
hí ■—• hann er fullur. Sko fulla
manninn! og nokkur þeirra hrintu
öðruin á Jón gamla, sem stóð
þarna, eins og klettur í hafinu.
Jóni varð litið upp. Fólk stóð og
horfði á hann. Þetta gerði honum
gramt í geði.
— Snautið þið burt, krakkar!
hreytti Jón út. úr sjer. Einn ang-
ínn togaði aftur í jakkann hans
— fólk hló. Burt !• hrópaði Jón og
Snerist á liæli, því að nú fór að
síga í gartda manninn. Hann ætl-
aði að flýta sjer áfram, en þvagan
var stöðugt í kring um hann.
Ör af víninu misti hann vald á
sjer, staðnæmdist og reyndi að
reka unglingana burt, en það varð
aðeins til.að esjia þá ennþá meir.
Það lá við að grátkökkurinn
kæmi upp í hálsinn á Jóni gamla.
Hversvegna þurfti þetta nú að
koma fyrir, einmitt núna. — Ör-
væntingin og reiðin gerði hann
utan við sig. Hvað eftir annað
snerist hann við, eins og örskot,
og . þá dreyfðust krakkaruir eins
og fjaðrafok fyrir vindi, en að-
eins í bili. Innan skamms var
þarna kominn heill mannsöfnuður
til að horfa á leikinn...
J þenna mund vildi svo til, að
htrra bannlaganjósnari N. N. kom
gangandi upp Laugaveg.
Herra N. N. var í óvenju slæmu
skapi. Jafnvel háttsettir embætt-
ismenn eru mannlegar verur —
og er þetta ekki mannlegur breysk
leiki, sem vjer fyrirgefum?
Herrá N. N. dæsti. Hann fór
síst, frekar en aðrir, varliluta af
mótlætinu. Nú Iiafði rjett tapast
eitt málið enn: Valdstjórnin gegn
A. H. — bannlagabrot? — Akærði
sýknaður af hæstarjetti. Já, ekki
voru fyrirsagnir blaðanna glæsi-
legar. Það var óþolandi þetta —
svona hvað ofan í annað ;— að láta
svívirða sig.
Til hvers var hann settur að
gæta laganna, þegar sjeð var í
gegn um fingur við lögbrjótana,
dómur hans Jítilsvirtur og hann
sjálfur svívirtur? Herra N. N.
duldist elilvi, að hann var óvin-
sæll meðal almennings — liann,
sem lagði alla krafta sína fram
til almenningsheilla — tii að venja
menn af þessum voðalega lesti:
drykkjuskapnum — hann, sein ag-
aði eins og góðum föður ber —
börnin sín.
En nú fór þetta að ergja hann,
þessi sífelda óhlýðni og agaleysi,
þessi skortur á virðingu og þakk-
lætistilfinningu, þessar sífeldu
brellur, háð og svívírðingar. Hann
vildi ekki þola þetta lengur. Hann
væri ekki algóður, ekki frekar en
hann var almátfugur. — Það
skyldu ]>eir fá að finna, þessir
aular, fantar.
Herra N. N. stakk stafnum fast-
ar til jarðar og herti gönguna.
Andúðin gegn þeim, er hann átti
í hÖggi við, blossaði smám saman
upp, jafnóðum og hann rjettlætti
sig fyrir samvisku sinni.
. Var hún ekki líka hrein?
VTar hann ekki vörður laga og
rjettar — og var hann ekki of-
sóttur — einskonar píslarvottur.
En hann gerði skyldu sína —
hann hafði opin augun og refs-
aði eins og honum bar.
Og honum bar að vera sífelt
vakandi — sífelt á veiðum.
Þegar hann fór að hugsa um
þetta, þá var reyndar veiðilöng-
urtin ometaníegur kraftur. Þetta
eðli, sem er margra kynslóða arf-
ur, runnið í merg og blóð, gagn-
tekur veiðimanninn skjálftakend-
um unaði og spenningi. Þó að
hann befði ekkert fje hiotið fyr-
ir starf sitt, þá hefði hann unnið
að því fyrir ánægjuna eina saman.
Bara að hann rækist nú á ein-
hvern vel hívaðan í kvöld — það
gadi kannske komið honum úr
þessu bölvaða skapi — 0g orðið
öðrum til aðvörunar, bætti hann
við, eins og til síns innri manns.
Eu það var ekki líkt því að
ao nokkur væri fullur, þ. e. a. s.,
sæist fullur þetta sinn. Auðvitað
voru þeir útúr drukknir lijer og
Iivar að slæpast, þessir mannræfl-
ar, sem hann fyrirleit. Á Jiví ljek
ekki minsti vafi, en livar — það
var spurningin. Já, það væri nú
ekki onytt að rekast nú á einhvern
-- sá myndi ekki fara á það
næsta kvÖldið!
Það væri líka reiknandi í tekju
dálkinn. Hún mætti svo sem verða
þykkari buddan; lítið munaði rík-
issjóð um það.
Svona gekk herra bannlaga-
njósnari N. N. áfram í þönkum
sínum, ýmist filosofiskum og sið-
spekilegum eða hatursfullum gegn
þeim, er gerðu hortuin jafn erfitt
fyrir og raun var á. En hver vill
ekki hafa hreina sámvisku? Hver
þekkir ekkí dul og vil, og hver vill
ekki samkvæmt lögunum eignast
þunga buddu?
Vitið þjer það?
En hamingjan var í essinu sínu
þetta kvöldið og herra bannlaga-
njosnari N. N. átti ekki að verða
fvrir órjettlæti eða vonbrigðum.
Sem hann gekk þarna, skotrandi
augunum út undan sjer, aðgætandi
livort hvergi sæist neitt grunsam-