Lesbók Morgunblaðsins - 27.01.1929, Síða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
29
Prá St. Moritz, þar sem vetraríþróttir, svo sem skíðalilaup og skautahlaup, eru æfðar af ltappi
á hverjum vetri. Til St. Moritz streymir á hverjum vetri fjöldi aðkomumanna, dvelja þeir þar sjer
ti' heilsubótar í hinu hreina og tæra fjallaloftslagi, og iðka menn þar íþróttir bæði sjer til gamans
og frægðar.
deyja, ef holskurður væri gerður
á henni.
„Þá ljet jeg sækja McGraw
lækm,“ sagði konan, „og hún sagði
mjer, að jeg mundi áreiðanlega
deyja, ef ekki væri gerður hol-
skurð á mjer þegar í stað. Og hún
hikaði ekki, heldur gerði skurðinn
á mjer þegar. Þjer sjáið það sjálf-
ur, að jeg er enn lifandi og brött,
en það á jeg eingöngu McGraw
lækni að þakka“.
„Það, sem jeg virði mest við
læknirinn, er það, að hún kemur,
hvernig sem á stendur,“ sagði ann-
ar við mig.
1 marsmánuði í fyrra voru allir
hinir svokölluðu vegir ófærir í
þrjá daga, og flestir kusu að hald-
ast við í húsum inni. Póstferðir
stöðvuðust. En í 26 mílna f jarlægð
beið kona í barnsnauð eftir lækn-
I
inum.
„Hún getur aldrei komist hing-
aðr“ sagði nágranni, sem kominn
var.
„Hún lofaði því að koma,“ vein-
aði konan á milli hljóðanna. —
„Hún lofaði því, og hún kemur!“
Klukkap tæplega þrjú um nótt-
ina lagði Hrefna á stað í bíl, sem
sonur veitingamannsins ók. Allir
svokallaðir vegir voru ófærir og
pilturinn valdi því að aka eftir há-
hæðum, hálsum og rönum. Hann
hafði járnklippur með sjer, og í
hvert skifti, sem þau komu að
gaddavírsgirðingu, varð hann að
klippa vírinn sundur til þess að
komast í gegn. Það var skafið af
hólum og hæðum, en stórfannir í
öllum Iægðum. Og þar sem þau
gátu ekki ekið eftir rindum, og
urðu að fara niður í lægðirnar,
mokuðu þau sjer braut.
Klukkan 10 næsta morgun kom
Hrefna til bóndabæjarins og þá
var svo komið, að hún treysti því
ekki, að konan gæti fætt þar
heima, eins og þap var ástatt. Hún
hjó því sæng í bílnum, lagði kon-
una fárveika þar í og ók með hana
í vitlausu veðri til Tryon. Þau
komu þangað um kvöldið. Heima
hjá Hrefnu fæddist svo • stúlku-
barn og móðirin lá þar heima í
hólfan mánuð og Hrefna hjúkraði
henni — vegna þess að hún þorði
ekki að trúa neinum öðrum fyrir
henni. Móðir og barn lifðu — og
barnið var skírt Harriet.
Þegar um stóra uppskurði er
að ræða, fer Hrefna með sjúklinga
sína til sjúkrahúss í North Platte
eða Omaha.
„Hvað fáið þjer svo í laun?“
spurði jeg.
„Tuttugu og fimm hundruð doll-
ara á ári, og ekki hóti meira,“
svaraði dómarinn fyrverandi. —
„Fyrir það verður hún að hafa
eigin bíl, kaupa lyf og umbúðir og
læknisáhöld, því að hún fer ekki
að sem aðrir læknar að selja sjúk-
lingum lyfin. Svo er hún í „Ame-
rican Medieal Association" og í
læknafjelaginu í North Platte og
verður að greiða iðgjöld þaf. Nei,
hún er ekki hjerna til þess að
græða á því.“
„Nú, hvers vegna er hún þá
hjer?“ spurði jeg.
„Hún á hjer heima; hjeraðið má
ekki án hennar vera, og hún get-
ur ekki verið án hjeraðsins,“ svar-
aði hann. — „Þetta er lífsköllun
hennar.“