Lesbók Morgunblaðsins - 15.09.1929, Qupperneq 7

LÉSBÖK MORGUNBLAf)SÍ>ÍS
295
sjerkennilegt fyrir tilhögunina
þarna, að enda þótt menn liggi í
tjöldum og borði jurtafæðu, sem
framreidd ,er í smáum kolluni, og
hver verði að framreiða mat sinn
sjálfur, þá er aðgangur fyrir alla
að steypuböðum. Kvöld og morgna
fara allir fundarmenn til baðstað-
anna. A kvöldin hafa þeir með
sjer rafmagusvasaljós, svo að þeim
verði ekki fótaskortur í tjalda-
snærunum.
Þó að menn yfirgefi tjöld sín,
er gengið þar frá öllu opnu, ferða-
kistunum, með far'angri og peniug-
um, og kemur það ekki að sök.
Hjer og þar í trjánum í nánd við
matsölutjaldið, hanga litaðir smá-
pokar með borðbúnaði, diskum og
bollum, sem fundarmenn geyma
þar milli máltíða. — Viðkynning
manna og viðskifti öll þarna, eru
með sjerlega viuarlegum og ástúð-
legum blæ. Hvarvetna sjá inenn
smáhópa liggja í lynginu i kring
luii tjoldin, ræða um kenningar
Krishnamurti og hvernig menn
eigi að læra að verða að betri
mönnum.
Daginn, sem síðasti fiuidurinn
byrjaði, komti aukalestir úr öllum
áttum á járnbrautarstöðvarnar
roeð fundarmenn og auk þess kom
mikill fjöldi þeirra í bílum.
Er jeg kom þangað, sneri je.g
mjer til hins sænska ritara
Krishnamurti, ungfrú Hagge. Fyr-
i hennar tilstilli tókst mjer að ná
tali af Krishnamurti, lieima i höll-
inni. Blaðamenn hafa oft fengið
að tala við hann, en venjulega
hefir lítið verið á þeim viðtölum
að græða. Að því kunna að liggja
margar ástæður. En jeg fann strax
eina. Krishnamurti er ómannblend-
inn, eiginlega feiminn, þó að hann
sje mjög hrífandi. Út frá honum
Ijómar Svo mikill lífsþróttur, að
meiin eiga erfitt ineð að gera sjer
grein fyrir öðruin áhrifum, og
gétur það því vafist fyrir mönnum
að festa það í minni, sem hann
talar, þó liann geri sjer mik-
ið far um að maður sá, sem við
hann taiar skilji liann rjett.
Krishnamurti er grannur vexti.
ijátbragð hans er mjög hæverskt
og aðlaðandi. Hann er mjög dökk-
t á brá, augun svört og tenn-
urnar skjallahvítar. Bros hans er
mjög þýtt.
Krishnamurti hefir einu sinni
sagt við áheyrendur sína, að
þeir ættu að hætta öllu bænahaldi.
Eins og eðlilegt er, vöktu þessi
tilmæli hans mikla eftirtekt. En
í viðtalinu skýrði liann frá, hvað
hann ætti við með þessu.
Menn biðja, sagði hann, vegna
þess að menn óska og vænta að-
stoðar utan að. En menn verða að
bjargast af eigin rammleik.
Sjáið til ,sagði liann. „Mjer líður
illa, biðjið fyrir mjer,“ segja menn,
og þeir fá samúð og vináttu. En
cf ástvinirnir deyja frá þeim, hver
í' þá að hjálpa þeim? Þeir vilja
fá þá aftur til sín. En þrátt fyrir
allar bænir, vináttu og velvild
stoðar ekkert. Jeg misti bróður
minn, enginn gat lijálpað mjer.
En svo leitaði jeg í minni eigin
sál, og þar fann jeg hann.
Það eru ekki aðeins kristnir
nienn sem biðja, eins gera Hincl-
úar. Ekki fordæmi jeg bænina,
lil þess , að draga kjarkinn úr
mönnum, því að jeg vildi geta
hjálpað öllum sem best. En iolk
biður og biður, og hvað stoðar
það, Jeg fyrir mitt leyti vil láta
mjer þykja meira og meira vænt
um meðbræður mína, gera alt fyrir
þá sem jeg get. Að biðja fyrir
inönnum er mikið auðveldara en að
breyta viðmóti sínu við þá, gera
sjálfan sig í rauii og veru að betri
manni. Fyrir mjer er enginn per-
sónulegur guð; segir Krishna-
murti, því að guð er í öllum mönn-
um.
En ætlið þjer þá að fá almenn-
ing til þess að skilja þetta?
Nei, segir Krishnamurti ákveð-
n.n, og hann verður hrifinn og
kýminn á svipinn: Þjer verðið að
skilja að alinenningur þarf á
hughreystingum að halda — eitt-
hvað til þess að tilbiðja. Fólkið
vill hafa himinn og helvíti, refsing
og laun, ilt og gott. Jeg verð því
að fara að öllu varlega.
Krishnamurti talaði mikið um
framþróunina og eilífðina. Er talið
barst að þessu, sagði hann m. a.
Gera má samlíkingu á þessa leið:
Kompásskífan er eins og eilífðin.
llún flyst til, en nálin snýr altaf
til norðurs, móti sama punkti;
þannig á það að vera með okkur.
Við verðum altaf að beina hug
okkar að því sama. Allir komast
að takmarkinu, ef þeir leggja fram
krafta sína óskifta, alveg eins og
fólk nær öðruin takmörkum sín-
um, sem það óskar nægilega heitt
eftir. Þjer vitið t. d. að menn sein
vilja verða auðugir, þeim lánast
það, ef þeir leggja alt kapp á það.
Allir komast að takmarkinu ef þeir
vilja. En það er oft að menn álíta
það ekki ómaksins vert, að leggja
það alt á sig sem til þarf, og þá
er eigi við góðu að búast.
Að skilnaði kvaddi Krishna-
murti mig svo ástúðlega og vin-
gjarnlega, eins og jeg, þessi ókunn
ugi umrenningur, væri aldavinur
lians.
Á hver jum degi meðau fund-
irnir stam da yfir í Ommen, byrja
fuiula rmeini með samkomu , þar
sem f illir fundarme nn sitja stein-
þegjandi . í funda rtjaldinu með
krossl lagðii ir fætur. í þessu tjaldi
sínu lield ur Krishnamurti ræður
sínar fyri ra hluta dags, og lijer
\ar j >að, sem liann lýsti jiv i yfir
um daginn, að stjörnufjelags-
skapr ium væri slitið.
Hann sat þar uppi á palli uui-
kringdur blómuin, Við aðra hlið
hans var dr. Annie Besant, en
bernskuvinur hans og fjelagi,
Rajagopal, við hina. Gellir var fyr-
ir framan ræðustólinn, en í kring
um hann myndasmiðir, blaðamenn
og hraðritarar, er gengu ötullega
en hljóðlega að verld. Einn dag-
inn var utanfjelagsmönnum leyfð
aðganga að tjaldinu, þá talaði
Krishnamurti fyrir 6000 mönnum
og ræðunni var útvarpað.
Það er einstakt í sinni röð, að
foringi fjelagsskapar, sem er hon-
nm með öllu undirgefinn og til-
biður hann, skuli lýsa því
yfir, að .fjelagsskapnum sje slitið,
og bera fram fyrir því þær ástæð-
or að f.jelagsskapurinn skapi ekki
andleg verðmæti, en hætt sje við.
að úr honum verði trúarflokkur,
sein geti orðið þröskuldur á vegi
sannleikans. Það var mjög hríf-
andi atburður, er hinn ungi ind-
verski íiiaður, stóð í Ijettum sum-