Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1931, Qupperneq 7

tESBÓK MORGUNBLAÐSÍNS
3Í
Útlcgðardórnur.
Enskur maður er dæmdur griða-
laus útlagi í sínu eigin landi.
Fyrir skönimu var feldur ein-
kennilegur dómui- í Englandi, og
eru nú 36 ár síðan að slíkur dóm-
ur hefir verið kveðinn þar upp.
Svipar honum til dóma þeirra, er
kveðnir voru upp hjer á landi á
Alþingj hinu forna, er menn voru
dæmdir „óalandi“.
Þessi maður, sem dæmdur var,
nýtur ekki framar neinnar laga-
verndar í Bretlandi. Hann hefir
ekki kosningarrjett, og hann má
ekki eiga nje eignast neitt. Alt,
sem hann átti, þegar dómur fjell,
er ríkiseign.
Maður þessi heitir George Gunn
og var skipstjóri árið 1929 á
skonnortunni „Sutlierlandskire
Lass‘1 frá St.. Abbs Head. Skipið
sökk, og skipstjóranum var gefið
það að sök, að bann hefði ekki
notað dælurnar. Honum var líka
gefið það að sök, að hann hefði
látið skipið sökkva samkvæmt
beiðni eigandans, Andrew Ross,
skipaeiganda.
Það hafði enga þýðingu þótt
málflytjandi Gunn skipstjóra
reyndi að verja hann í líf og hlóð.
Skipshöfnin bar vitni gegn honum,
og hann var dæmdur útlagi og
friðlaus maður.
Mö'rgum kemur þessi dómur á
óvart. Sjálfsagt hefir enginn hald-
ið að* skóggangssök væri enn í
lögum Gijer í Norðurálfu. Danska
blaðið „Bérlingske Tidende“ hefir
botið dóm þenna undir umsögn
Jesþer Simonsens landsdómara, og
hanh segir svo:
— Sje þessi fregn rjett, þá hefir
enski dómstóllinn dæmt eftir
gömlu lagaákvæði, sem liann hefir
ekki þóttst geta gengið fram hjá.
Bretar hafa frá alda öðli verið
siglingaþjóð, og því er eðlilegt, að
])eir hafi lagt harðari refsingu
við vfirsjónum ,á hafinu, heldur
en í landi.
Blaðið spyr: Getur ekki skeð að
dómarinn hafi notað gamlan laga-
bókstaf. vegna þess. að núvprandi
löggjöf geri ekki ráð fyrir því,
sem hjer var framið?
— Alls ekki, svarar dómarinn.
Refsiákvæði eru sjaldnast of væg.
lljer er ekki um annað að ræða,
en að dóminn hefir orðið að kveða
upp eftir gömlum lögum. Jeg trúi
því þó varla að honum verði fram-
fylgt. Með ráðum er liægt að
samræma hann núverandi refsi-
ákvæðum, og þá verður afleiðingin
aðeins sú, að skipstjórinn verður
dæmdur í venjulegt fangelsi. —
Ensku hegningarlögin eru yfirleitt
mjög á eftir tímanum. Til dæmis
er það enn venja í Englandi, að
sá, sem reynir að fremja sjálfs-
morð, er settur í fangelsi fyrir
það.
Kókain í London.
Seotland Yard leggur sig í líina
til þess að grafast fyrir hvaðan
alt það kókaín kemur, sem smygl-
að er til London og selt þar á
leyniknæpum og uin allar trissur.
Hvernig sem lögreglan reynir að
liafa hendur í hári smyglaranna,
kemur alt fyrir ekki. Kókaín-
neyslan eykst hröðum skrefum.
Mörgum leyniknæpum hefir lög-
reglan lokað, vegna þess að þar
liafi kókaín verið selt. En jafnóð-
um koma smyglararnir sjer fyrir
í öðrum krám annaðhvort í borg-
inni sjálfri eða í nálægu umhverfi
hennar.
Lögreglan álítur að alt það
kókaín sem til London kemur sje
í: eigu, eða undir umsjón eins
manns. Að þessi maður hafi ein-
hverja tyllistöðu til þess að hann
geti betur leynt aðalatvinnu sinni,
og hanu muni vera til heimilis
einhversstaðar í ríkismannahverfi
borgarinnar.
Af öllum þeim aragrúa al
srtiyglurum og seljendum þessa
skaðlega eiturs, sje það aðeins
einn einasti maður sem hafi sam-
band við forsprakkann sem öllu
ræður. Enginn hinna fá að vita
um nafn hans eða heimilisfang.
Kókaínsalan fer fram moð
tvennu móti. Fyrst og fremst er
þetta eitur selt á dansknæpum og
næturkrám. Er þetta þá ýmist
sett í kaffi, svo hægt sje að neýta
Jiess í allra augsýn, ellegar höfð
eru sjerstök leyniherbergi í sam-
bandi við dans- og veitingastaðina,
þar sem kókaíns er neytt eftir
„kúnstarinnar reglum' ‘.
En sennilega er markaðurinn
fyrir kókaínbirgðirnar ekki nægi-
lega mikill á þessum stöðum, og
því er og haft annað sölufyrir-
komulag. Konur eru látnar selja
eitrið á götum verkamannahverf-
anna. Þar ná þær tali af ungum
verksmiðjustúJkum, bjóða þeim
heim til sín, segja þeim að þær
sjeu þreytulegar og þurfi uppörf-
unar við — og bjóða þeim kókaín-
ið, ekki nema lítið — og gefins,
rjett til þess að koma kinum ó-
spiltu stúlkum á eiturnautn þessa.
Veslings stúlkurnar finna til
þess hve eitrið örfar þær og dreif-
ir áhyggjum þeirra. Og þær heim-
sækja kókaín„vinkonur“ sínar
aftur. Eftir ]>ví sem stúlkurnar
verða áfjáðari í eitrið, eftir því
verður það dýrara hjá smyglara-
kvendum Jiessum.
Þegar stúlkurnar hafa hneigst
að kókaínnautninni neyta þær
allra bragða til þess að ná
í fje til að afla sjer eiturs-
ins. Þær sökkva í spillingu stor-
borgarinnar, lenda í klóm lögregl-
unnar og alt kemst upp. En þegar
á að hafa liendur í liári sölukvenn-
anna, sem hafa afvegaleittt stúlk-
urnar, ]>á eru þær allar á burt —
fluttar, á nýja staði þar sem aðr-
ar stúlkur lenda í klóm þeirra og
falla fjrrir freistingum kókaín-
nautnarinnar.
Mjög er ]>að margbrotin og ein-
kennileg aðferð sem aðal smygl-
ari kókaínsins notar til þess að
koma kókaíuinu út til „smásal-
anna“ í öllum borgarhlutum. Oft
ast nær er það svo. að litlir bögl-
al- með eitrinu eru settir á glugga-
j.rep utan á húsum hjer og þar i
borginni, og fá smásalarnir síðan
vísbendingu um hvar bögglana er
að finna.
Leikari einn, sem hafði meira
sjálfstraust en tiæfileika, Ijek
eit.t sinn Romeo og var píptur út.
Hann sat lengi á eftir og braut
heitann um hvað áhorfendur gretu
iiaft •'< nióti Whtrbesp(1a"’.