Lesbók Morgunblaðsins - 24.05.1931, Blaðsíða 4

156
LESBÖK MOBGUNBLAÐSIlfB
Saga úr sjómannalífi.
Eftir Árna Óla.
»Kœna þar hundin við b yggjuna lá«.
jeg andans manni innlífaðri orðið.
Hitti jeg sjaldan, þótt heiman
stykki, sanngöfugri sálu“.
Steingrímur var meSalmaður á
hæö, þreklegur og vel vaxinn, dökk
hærður og dökkbrýnn, hárprúður
til dauSadags og hærðist seint. —
Fríður í andliti með örum og mikl-
um svipbrigöum, og haföi sjerlega
sk?er og fögur augu. „Þegar hann
hjelt ræður í samkvæmum, var
bann andríkur með afbrigðum og
einhver látlaus tign yfir allri fram-
komunni“, segir sjera Haraldur
heitinn Níelsson í ritgerö um Stein-
grím, „og í raun og veru var hann
altaf „aristokrat“, þótt hann væri
yfirlætislaus* ‘.
' -
Ljóöin eru sú grein bókment-
anna, sem ná'ð hefir hjer mestri
íullkomnun á síðari öldum. — ís-
lcnska þjóðin hefir lengi veriö ljóö-
elsk, og ætti ekki að týna þeim eig-
inleika, þótt ný ment og menning
ríði hjer í garð. Við lestur og söng
ljóða sinna hefir hún hafið hugann
yfir þrautir hinna myrku alda, og
í frelsisbaráttu sinni hefir hún
hlustað hugfangin á örvandi orð
skálda sinna, þar á meðal ekki síst
þess mannsins, sem við minnumst
í dag.
Lengi lifi minnig þjóðskáldsins
Steingríms Thorsteinssonar!
Lítill landnámsmaður.
— Það eru ekki margir land-
nemar í Kanada, sem stórblöðin
hafa svo mikið við að flytja af
mynd og langa grein á fyrstu síðu,
segir í „Dominion Skandinav“, en
þenna heiður hlaut Karl Johan
Solberg frá Bergen, er hann kom
ti) Winnipeg 11. mars. Hann er
aðeins 7 ára gamall og fór einn
síns liðs vestur yfir haf. Faðir
hans, Nils Solberg, kom til Kana-
da 1929 og .tók sjer ábúðarland í
Saskatchevan. Konu og barn skildi
hann eftir heima í Noregi og áttu
þau að koma á eftir honum, þegar
hann hefði búið í haginn fyrir þau.
En svo dó konan og drengurinn
kom því einn síns liðs. — Karl
litli hafði sjeð ýmislegt markvert
á ferðalagi sínu ,og hann var svo
sem ekki neitt hrifinn af Winni-
peg. Nei, þá var það dálítið annað
að sjá New York, sagði hann.
Á mánudagskvöldið var, varð
mjer gengið niður að höfn. Veðr-
ið var dásamlegt, blæjalogn, og
sólin var að nálgast jökulinn. Á
slíkum kvöldum getur hvergi feg-
urri útsýn en hjer í Reykjavík,
norður og vestur yfir flóann,
faðmaðan hinum fegursta fjalla-
hring sem til er. Fellin í Mos-
fellssveit standa á ljósum silki-
kjólum. Esjan er eins og hún er
vön að vera, fögur og dálítið til-
gerðarleg, eins og ung mey, því
að hún hefir sveipað sig þúsund-
litum möttli, ofnum úr ljósrofinu;
efnið í þann möttul spinnur hún
sjálf daglega, og því er hann
aldrei eins frá degi til dags, held-
ur margbreytist og margfegrast í
augum þeirra, sem þykir vænt um
Esjuna. Svo kemur Akrafjallið,
alvarlegt og þykkjuþungt, og að
baki þess Hafnarfjall og stingur
í stúf við alt annað, því að það
er alt dimmblátt eins og nýhert
stál.
Norðar koma Mýrafjöllin í hyll-
ingum; þau eru eins og dansandi
álfameyjar í ljósbálum kjólum, og
oft er það alveg eins og að dans-
inn sje stiginn til heiðurs við hinn
volduga og mikla Snæfellsás, sem
ber fannhvítan hærukollinn hátt
yfir alt og hefir sólina á höfði
fyrir kórónu.
V
• I
Ef þú hefir sumarkvöld verið í Vík
þá veit jeg hvað hugur þinn fann:
þjer sýndist hún fögur, þjer
sýndist hún rík
er sólin við jökulinn rann. (Þ. E.)
í
Á hafnarbakkanum rakst jeg á
skáldið Theódór Friðriksson. —
Hann stóð þar sem heillaður og
horfði á vjelbát, sem um nokkurra
daga skeið hafði þá legið við stein-
bryggjuna til viðgerðar. Það var
báturinn „Erik EA 16“.
Jeg spurði hvers vegna honum
væri svo starsýnt á bátinn og þá
sagði hann mjer eftirfarandi sögu:
— Jeg þekki þennan bát. Jeg
hefi verið á horium. Það var árið
1901 —; nú eru 30 ár síðan og
þegar jeg sá bátinn rifjuðust upp
fyrir mjer gamlar endurminningar.
„Erik“ var nýkominn til lands-
ins frá skipasmíðastöð í Danmörku,
og var sendur á hákarlaveiðar um
sumarið. Svo var það í júnímánuði
að við vorum um 40 sjómílur norð-
ur af Langanesi. Höfðnm við þá
fengið 150 tunnur af hákarlalifur,
þrátt fyrir vond veður og úfinn
sjó. Skipstjóri var Guðmundur