Lesbók Morgunblaðsins - 08.10.1933, Side 7

LtóSBOK MOEGUNBLAÐSIN8
heita að sje staðviðri. Vorveðr-
áttufarinu get jeg ekki lýst- Sá
undirbúningstími í náttúrunni er
undrastuttur hjer. Kínverjar þurfa
ekki að kvíða vorhretum. Það er
ekkert hik á veðrinu, „sumarið
skellur á“.
Kínverjum stendur talsverður
stuggur af hitunum, sem geta ver-
ið miklir öðru hvoru, að minsta
kosti frá því í miðjum júní til
fjrri hluta september-mánaðar. —
Annars er sumarið aðal rigninga-
tími ársins. Þegar hitinn nær há-
marki sínu fara geisistórir skýja-
bólstrar að stíga upp í öllum átt-
um, svo kemur steypiregn með
ógurlegustu þrumum og eldingum.
Og þá getur vel verið að ekki
stytti upp fyr en ár og lækir flóa
yfir alla bakka og hafa valdið
stórtjóni.
— Þegar Kínverjar hafa spurt
mig um veðráttufar á íslandi, þá
er mjer óhætt að segja að jeg hefi
ekki sagt það verra en það er.
Þeir gera sjer ekki of háar hug-
myndir um „Bing-dá“, þ. e. „Is-
ey“, sem þeir kalla landið okkar.
En ef satt skal segja, þá verður
maður að kannast við, að í raun
og veru sje ekkert veðráttufar á
Islandi. Þar er jafnan allra veðra
von, og við fáum aldrei annað en
smá sýnishorn af veðri. — Því
fylgir auðvitað sá ávinningur að
við þolum loftslagið allvel, hvar
sem vera skal á hnettinum.
_ . , ,, Úr því Kínverjar
„Farfuglar .
ytirleitt kviða sum-
arhitunum, þá mun engan furða
þótt við, aðkomumenn yst úr norð-
urhöfum, sjeum ekki æfinlega í
essinu okkar þegar kvikasilfur-
súlan :á Celsiusmælinum teygir sig
upp í 40 stig og hreyfir sig ekki
þaðan sólsetranna á milli. Hitarn-
ir verða aldrei óþolandi á daginn;
en liggi maður í svitabaði alla
nóttina og komi ekki dúr á auga,
þá fer maður að öfunda farfugl-
ana, sem fljúga heðan snemma á
vorin norður á bóginn.
Fjölmargir Kínverjar, og flest-
allir útlendingar búsettir hjer,
fara reyndar að dæmi farfuglanna,
flýja hitana en verða að láta sjer
lynda þótt skemra sje farið. Sum-
staðar á austurströndinni og uppi
á hæstu fjöllunum í Mið- og Norð-
ur-Kína, hafa myndast stórir bæir
af eintómum sumarbústöðum.
Sumarhitunum fylgir alveg sjer-
stök sjúkdómshætta. Kínverjar
þjást þá undantekningarlítið af
blóðsótt og malariu-liitaveiki, en
kólera og aorar farsóttir stinga
sjer hjer og þar niður.
Aðaleinkenni sum-
Frjosenu. . ,
arsins 1 Kma, er
hiti, regn og frjósemi. — E. H.
Wilson, sem vann í 15 ár að grasa-
fræðilegum rannsóknum í Kína,
segir að þar muni finnast a. m. k.
15 þúsund plöntutegundir, en af
þeim eru um 5 hundruð notaðar
til manneldis. Þó ekki sje talið
upp annað en liveiti, hrísgrjón,
baðmull og svo nokkrar trjáteg-
undir, þá nægir það kínverskum
sveitaheimilum til framfærslu, til
fæðis, fatnaðar og húsagerðar, svo
ekkert þarf að sækja í kaupstað.
Avextir eru hjer fjölbreyttari og
fegurri en í nokkru vermihúsi;
verður hver tegund fullþroska á
sínum tíma: Kirsiber í lok apríl-
mánaðar, þá aprikósur, þá ferskj-
ur, þá epli, þá plómur, þá perur,
þá jangtá og loks persimmens
rjett fyrir jólin. — Ekki yrðu
hálf not að þessum ávöxtum, væru
þeir fullþroska samtímis.
— Þrátt fyrir alla þessa frjó-
semi, þrátt fyrir öll náttúruauð-
æfi þessa mikla lands, þá er hvergi,
þar sem leið mín hefir legið, önnur
eins fátækt og bágindi og í sum-
um frjósömustu hjeruðum Kina-
veldis- Ætti að leita lausnar á
þeirri gátu, yrði það að vera Undir
annari yfirskrift, og skal því ekki
fjölyrt um það hjer.
P.t. Borg, Haishan, Ilupeh, China,
15. ágúst 1933.
— Æ, nú er jeg í standandi
vandræðum. Jeg hefi týnt gler-
augunum mínum.
1— Nú, ekki þarftu að æðrast
út af því.
— Það er nú líklega! Jeg get
hvergi fundið þau!
— Hefirðu þá leitað vel?
— Nei, það er þýðingarlaust,
því að gleraugnalaus get jeg ekki
fundið neinn skapaðan hlut.
311
Málaferlunum í Leipzig
út af þinghúsbrunanum er fylgt
með mesta áliuga um alt Þýska-
land. Rjettarhöldunum er útvarp-
að um alt land og á strætum og
gatnamótum í öllum borgum lands
ins eru límdir upp fregnmiðar um
málareksturinn. Hjer sjást böm í
smáþorpi vera að lesa tilkynningu
um að málarekstrinum verði iill-
um útvarpað.
Til Djöflaeyjar.
Fregnir hafa gengið um það að
Frakkar væri hættir að senda
menn til glæpamannanýlendunnar
á, Djöflaey, bæði vegna þess hve
misjafnar sögur ganga af lífi fang-
anna þar, og eins vegna hins, að
fyrir skömmu hefir föngum tví-
vegis tekist að sleppa ]>aðan.
Eitthvað mun nú vera brjálað
við þessar sögusagnir, því að fyrir
skemstu var sent skip frá Frakk-
landi, „La Rochelle" heitir það,
með 169 fanga. Voru þeir fluttir
um borð í handjárnum og fót-
járnum. Voru spentir jámhólknr
um fótleggi þeirra, og keðja á
milli, svo að þeir gátu ekki stigið
nema vissa skreflengd-
Aður var það siður að teyma
fangana, hlekkjaða saman, um
götur hafnarborgarinnar, þar sem
þeir áttu að kveðja ættland sitt
fyrir fult og alt. En það er sagt, að
í þetta sinn hafi föngunum verið
l>í(U«5S f