Lesbók Morgunblaðsins - 18.03.1934, Blaðsíða 5

LJSSIröK MORGUNBLAÐSTNS
legufærunum. Letta tók okkur 40
mínútur.
Loksins liggur i'iugbáturimi
bundinn við festar með blaktandi
fána dreginn á stöng. Þá fyrst
verð jeg þess var, að mjer er kalt.
iiátur er á ieiðinni til okkar. Jeg
sje þar andlit, sem jeg kannast
við; það er Aitomare nöfuðsmað-
ur, sem er yfirmaður i lugstöðv-
arinnar á íslandi. Við hliðina á
iionum í bátnum stendur stjórn-
arerindreki í fulium skrúða, með
tvístrendan batt, gullið sverð og
skikkju yfir berðum, ægiiegur á-
sýndum, kaldur og rólegur. Þetta
er bið blómlega andlit Tommasi
sendisveitarráðunauts, sem kem-
ur til að tjá okkur virðingu sina.
„Hvílíkt veður til að setja upp
tvístrendan batt!“ brópa jeg tii
lians. Og mjer verður nugsao tu
vinar mins JDe Bono, sem belir svo
mikið dáiæti á þessu böfuðfati
eins og öðrum ieiíum ira iöngu
iiðnum tímum. ... Við rörum i
iand. Ungur maður þrekiega vax-
inn stendur á bryggjunm, asarnt
íslensku yfirvöldunum; þaö er
iorsætisráðberrann, sem kominn
er þangað með konu sína og iitía
teipu, sem minnir mig á bina ijós-
bærðu Valeríu mína. Þessi yndis-
legi telpuhnokki rjettir mjer oí-
urlítinn biómvönd. BJóm frá is
landi. Dýrmæt gjöf! Jeg þakka
innilega.
Þarna eru einnig nokkrir blaða-
menn, ítalskir og útlendir. Jeg
hefi ekki fyr stígið fæti á land en
ensk kona, frjettaritari einhvers
blaðsins, spyr mig;
— Hvert ætlið þjer að fara •.
næsta hópflugi yðar ?
— Hafið þolinmæði að bíða,
kæra frú, svara jeg, — - uns jeg
hefi lokið þessu flugi. Síðar sjáum
við til. ..,
Reykjavík jr skreytt eins og
við hátíðahöld í norðlægum lönd-
um. Meðfram hinum þrifalegu
götum eru lítil timburhús, þokka-
leg, snotur og aðlaðandi. Glað-
værð ríkir meðal fjöldans, er bíð-
ur okkar. Ómögulegt að skilja,
hvað sagt er. Bn alt látbragð
fólksins sýnir, að við erum hjart-
anlega velkomnL
Höfuðstaðurinn í landí vík-
inganna.
Kaflinn um ísland byrjar á
lýsingu á stjórnarháttum fslands,
og það markverðasta er fyrir
augu höfundar ber fyrsta veru-
dag hans hjer. Hafa nokkrar vill-
ur slæðst í þá frásögn, t. d. þing-
menn 142 fyrir 42.
Þykir honum mjög mikils um
vert, að hjer skuli sjást verk
Thorvaldsens, og sama mynd af
honum og hann þekkir svo vel
frá Rómaborg. Skírnarfont Dóm-
kirkjunnar talar hann og um.
í þessum þætti kemst höf. m. a.
þannig að orði;
Hver sá, sem í fyrsta sinn kem-
ur til Reykjavíkur verður undr-
andi yfir þeirri mennmgu, sem
bærinn ber vott um. Suður-Ev-
rópubúi er tii Islands kemur, er
að óreyndu sanniæröur um, aó
aíkomendur hinna Irægu sjó-
garpa á miðöldunum sje enn í
dag á frumstæðu mennmgarstigi,
hafi varðveitst þannig í emangrun
sinni gegnum aldirnar.
Bn hjer er alt meö öörum svip,
en mann grunaði. Þessi þjóö tekur
þátt í ailri menning nútimans,
ekki síður en aorar Norðurlanda-
þjóðir. ísland er meöal mestu
iramfara- og menningarlanda
heimsins. Varla nokkur maður
ólæs eða óskrifandi. Því heíir
verið haldið fram að íslendingar
hefðu betri aiþýðumentun en
Englendingar og Þjóðverjar.
Þetta kann að vera orðum aukið.
En hitt er víst, að það er ánægju-
legt og um leið furðulegt að sjá
hve fjörlegur blær er yfir lífinu
í iítilli borg eins og Reykjavík, og
að þar skuli ekkert vanta af nú-
tímaþægindum.
í kvöldveislu hjá forsætis-
ráðherra.
Að kvöldi þess 6. júlí erum við
flugmennirnir gestir forsætisráð-
herrans. Er þó ekki um opinbera
móttöku að ræða; þó taka þátt í
þessum kvöldverði um fimtíu
manns, þar á meðal allir konsúlar
erlendra ríkja. Þar er viðkunnan-
legur hollenskur flugmaður, sem
leggur ótrauður til flugs á hverj-
»3
um morgni og felur sig uppi í
skýjunum til þess að rannsaka
vindstöðuna í háloftunum, vegba
pólársrannsóknanna.
Heimili forsætisráðherrans er
skreytt málverkum úr íslensku
lífi. Ber þar alt vott um að hús-
ráðandi er hrifinn af fegurð lands
síns. Samúðin með Ítalíu-fasistum
er látin í ljós með svo hjartan-
legum orðum, að maður kemst við
af því.
Ræðu forsætisráðherrans er hann
flutti á íslensku, svara jeg á
ítölsku. Þar bendi jeg á, hvernig
flugsamgöngurnar tengja saman
hinar fjarlægustu þjóðir, og
stuðla þannig að gagnkvæmri
viðkynningu þeirra. Þær stuðla
því rnjög að því, að heimsfriður
lialdist.
Jeg íullvissa um, að ítölsku
flugmennirnir munu geyma ó-
gleymanlegar endurininningar um
dvöl sína á Islandi; og að jeg
fyrir mitt leyti mun fara frá land-
inu með sterka löngun til að koma
þangað aftur.
Meðan við sitjum undir borðum
verða miklir erfiðleikar á því að
hverjir skilji aðra, þar eð tungu-
málin eru svo frábrugðin hvort
öðru. En alt í einu víkur banka-
stjóri Landsbankans sjer að mjer
og spyr:
— Latine loqueris?
Jeg safna saman í skyndi hin-
um dreyfðu og fjarlægu minning-
um um mentaskólalærdóm minn
og svara:
— Loquor.
En í því hrópar forsætisráð-
herrann;
— Roma, patria amatissima se-
cunda!
Hefði jeg ekki verið hálfsmeik-
ur við alla þessa viðhafnarlegu,
svörtu kjólbúninga í kring um
mig, hefði jeg faðmað hann að
mjer. Eins og leiftri bregður fyr-
ir í huga mjer myndinni af hinni
fjarlægu Rómaborg', sem er annað
föðurland allra þjóða.
Þannig líður borðhaldið. með
hinum alúðlegustu viðræðum. Við
tölum um Island, framtíð flug-
mála þess, um atvinnuvegi þess
og fjármál og viðskifti þess við
Ítalíu.